6 maanden - mamma's Lost Boy Henry

Dag lief frummeltje,

Vandaag is het 6 maanden geleden dat je geboren bent. Ondanks dat je niet hier bent om te groeien zijn alle clichés waar... De tijd gaat echt heel snel. Het lijkt gister dat ik je voor het laatst vast heb gehouden, maar in de tussentijd vervagen de herinneringen. Als ik ons verhaal opnieuw vertel aan mensen die jou nog niet kennen moet ik soms nadenken over de details. Details die ik direct na jouw geboorte opgeschreven heb, zodat ik ze altijd terug kan lezen. Soms lijkt alles wazig en wollig, alsof het in een droom gebeurd is, alsof onze leuke tijden samen nog moeten komen. Alsof de zwangerschap, onze tijd saampjes, de toekomst is die ik droom, met volgende keer wel een leuke afloop. Een dagdroom waaruit ik soms niet wakker wil worden. Keer op keer loop ik de babykamer dan maar weer in en is het alsof ik met mijn neus tegen de muur loop. Niet één maar zelfs twee kindjes heeft deze babykamer zonder een spatje, scheurtje of zelfs maar een baby in bed "overleefd". Jouw kamertje, al aangepast toen we wisten dat Riley onderweg was, om het ook Rileys kamertje te maken. Het voelt als de plek die ik het beste ken, maar ook als de plek die ik totaal niet ken zoals zou moeten. Wat hoop ik dat dit plekje, deze belangrijke kamer een derde baby niet overleefd. En niet omdat ik hem met een knuppel kapot wil slaan na een derde sterretje te ontvangen maar omdat jouw tweede broertje of zusje wel levend mee naar huis mag. En wel "ongelukjes" heeft in dat bedje en perongeluk op het aankleedkussen poept. Hij hoeft niet kapot, maar gebruikssporen van het "echte" gebruik. Niet van pappa en mamma die sierlijk neerstorten naast een veel te leeg bedje of neerstorten in een stoel met een voorleesboekje om aan de lucht voor te lezen... Ik zeg wel aan de lucht, maar stiekem weet ik zeker dat wanneer ik een boekje voorlees in die stoel, jullie luisteren. 

Afgelopen week ging ik alle lades van de commode door, opzoek naar iets wat jij zou passen nu. De maatreferentie is soms opeens belangrijk... Uit het niets kan ik me dan bedenken: "hoe groot zou Henry nu geweest zijn?" Ik verwacht dat je maatje 68 gehad zou hebben... En toen kwam ik hem tegen... Een maatje 68 rompertje welke ik nog voor je zou bedrukken. Ik wilde het afmaken, iets voor je doen wat ik beloofd had. Het idee was "'s werelds leukste alarm klok" met Peter Pans tictoc croc, maar dit kon ik niet meer... In plaats daarvan heb ik een Lost Boy bestandje opgedoken. "Lost Boy Henry" staat er nu op het rompertje. Als je dit aan zou hebben, hoor je er dan officieel bij? Wat had ik het prachtig gevonden je dit aan te trekken. Met jou kirrend op het aankleedkussen terwijl ik een paar poepiekussen op je buik druk. Vervolgens had het nog geen half uur later vuil geweest vanwege je groente of fruithapje. Maar daar zou het niet om gaan... Of had ik dat wel belangrijk gevonden als je hier was, had ik een mamma geweest die vieze kleertjes erg zou vinden en je direct om zou kleden? Of had ik je gewoon je rompertje aan gelaten ondanks dat ene groentehap vlekje? Allemaal ontdekkingen van mezelf die ik niet heb mogen doen. Nu kan ik me alleen maar indenken dat het de pret niet had mogen drukken. Ik heb wel dus vast iets geleerd voor later... Tenzij kleertjes doorweekt zijn of echt echt vies, is het allemaal prima. Mochten Peter Pan en jij eens in de buurt zijn, haal je hem dan op? Dan kan je eindelijk kleertjes aan... 

Vanochtend viel er een kaart naar binnen. Een kaart aan Henry Hollink. Kaarten alleen aan jou gericht hebben we nog niet vaak gehad. Direct maakte mijn hart een sprongetje, wat zag dit er geweldig en mooi uit. Ik zal niet ontkennen dat ik er ook een beetje verdrietig van werd, want veel kaartjes aan alleen Henry Hollink zullen er waarschijnlijk niet komen. Maar dit kaartje, dit kaartje maakte spontaan onze dag ietsje beter. Het was een hele lieve kaart van D en S en mini voor jouw halfjaardag ❤️ een kaart alleen aan jou gericht, maar ook speciaal voor jou geschreven. Ik heb hem voorgelezen, heb je hem gehoord? 

En vandaag lieve Henry, vandaag ga ik maar weer bij de psycholoog langs om te laten bevestigen dat ik nog niet gek ben en weer naar huis mag. Het wordt soms lichter Henry, er komt soms weer ademruimte, bewegingruimte en naar mijn gevoel leefruimte. Er komt weer licht naar binnen. De andere kant van de medaille zijn hele donkere dagen, maar die komen we door. Van overleven komen we langzaam op punten dat we ook weer leven. Hoop groeit weer als bloemetje in de tuin. Hoop op een happy ever after en hoop op een derde wondertje. En met die hoop, met die hoop groeit geluk mee. 

Fijne mijlpalendag lieverd. 

Ik mis je, ik hou van je. 

Liefs, 

Mamma