7 jaar geleden
#5 waar het allemaal begon: de bevalling
Na 8 onrustige maanden leek eindelijk een eind te komen aan het wachten.
De bevalling kwam op gang. Als is 36 weken nog iets vroeg, ik kon bijna niet meer wachten. Eindelijk mijn meisje zien!!!
Door alle stress in mijn zwangerschap had ik 0 voorbereiding gehad wat betreft bevallen. Maar zodra de eerste wee zich laat laat zien, weet je gelijk dat het the real deal is.
Omdat ik nog in het ziekenhuis lag drukte ik op het rode knopje om een verpleegster te laten komen. Zij zou een arts vragen langs te komen voor controles, maar dit zou best nog even kunnen duren want er waren veel spoedbevallingen gaande. Voor nu moest een kruikje het werk doen. Nou ik kan je vertellen, dat helpt natuurlijk niet meer.
Om 11:00 kwam de dagarts controleren hoe ver ik er al voor stond. De weeen waren inmiddels behoorlijk heftig en aan mijn gezicht kon zij al zien dat het behoorlijk serieus was. Ik bleek dan ook al op 4CM te zitten. Snel brachten ze me naar de verloskamers waar mij de verschillende manieren van pijnbestrijding werden uitlegt. Eigenlijk was ik van plan puur natuur te bevallen, maar daar kwam ik na de ergste rugweeen snel op terug. Geef me die ruggenprik en nu!!!
Na de ruggenprik werd ik wat rustiger, wat een verademing zeg. In verband met de ruggenprik zat ik aan allemaal monitoren vast. Voor velen een last, maar stiekem vond ik de monitor met de hartslag van mijn baby wel rustgevend. Zo kon ik mijn angsten redelijk bedwingen. Ik kon namelijk zien dat het goed ging met haar.
De uren en de cm verstreken langzaam, maar het zette door. Na 24 uur mocht ik eindelijk gaan persen.
Na een tijdje persen gingen alle toeters en bellen af en stormde er medisch personeel de kamer in. De baby moest eruit en wel NU! Met een wee en hulp van de artsen was ze daar. Maar niet voor lang, ze namen haar gelijk mee. Ik hoorde geen gehuil en raakte volledig in paniek. Waar is mijn kindje? Wat gebeurd er? Waarom zeggen jullie niets? De minuten leken uren te duren. Wat er op dat moment door je heen gaat wens ik niemand toe. Maar uiteindelijk kwamen ze terug met mijn meisje. Nog een beetje blauw en erg geschrokken, maar ze leefde!! Tijdens het persen was ze licht gedraaid en daardoor vast komen te zitten. Hierdoor had zij een tekort aan zuurstof. Dankzij het snelle medische ingrijpen is het goed gekomen. En ondanks dat ik boos was dat ze me tijdens het gebeuren niets vertelden was ik ook heel dankbaar.
Nadat we waren bijgekomen en gedoucht mochten we naar de kraamafdeling. Het genieten kon dan nu eindelijk beginnen toch?!
