5. Gele rozen voor Roos

Ik lig in bed naar het plafond te turen, de nacht is voorbij gekropen. Mijn eens zo mooie dromen zijn nachtmerries geworden, ze achtervolgen me, waardoor ik gillend en badend in het zweet wakker word. Iedere keer beleef ik ieder moment opnieuw. En overdag is het niet veel beter. Ik ben continu zo diep in gedachtes verzonken dat ik schrik van iedereen. Mijn hoofd maakt overuren. Ik kan niet bedenken hoe iemand achter mijn geheim is gekomen. Ik heb het niemand verteld. Ik weet eigenlijk zeker dat er nooit over is gepraat.

Het is zaterdag ochtend en ik heb ieder uur vannacht op de klok voorbij zien tikken. Ik besluit om Netflix aan te zetten en mijn gedachte op iets anders te focussen. Met het gekwebbel van the GilmoreGirls op de achtergrond val ik dan toch eindelijk in slaap.

Wanneer ik wakker word en naar buiten kijk is het al schemerig. Shit.. ik heb de hele zaterdag geslapen. Als ik mijn telefoon zonder meldingen bekijk en lichtelijk gerust gesteld ben, besluit ik dat het dan nu wel tijd word om mijn bed te verlaten. Met mijn huispak aan open ik de deur van de slaapkamer.

Ik ruik weer die vreemde lucht. Een mix van sigarettenrook en aftershave. Mijn hart bonkt hoorbaar in mijn keel en mijn handen trillen wanneer ik op mijn zachtst de trap afloop. Is er iemand in mijn huis? Nu.. Net?! Toen ik sliep?! Ik voel een vlaag van angst naar boven komen die om word gezet in adrenaline. Ik pak een naaldhak en loop stoer de huiskamer in. Ik zie een bos verwelkte gele rozen in een vaas op tafel staan alsof ze er al 2 weken staan, mijn hart klopt harder en ik kijk wild om me heen. Niemand te zien. Alleen weer een kaartje

"Naar is dat hé Roos, dat iemand zo'n inbreuk maakt op jou privacy. Ik zal zorgen dat je nooit kan vergeten wat je hebt gedaan.

Just a promise sunshine."