#4chapter-

Het is prachtig weer, ik voel mijn ademhaling sneller gaan, mijn hart bonst en beweging gaat niet zonder pijn en moeite. Zal alles wel in orde met je zijn? In paniek bellen wij dan toch de verloskundige, we zijn nog lang niet uitgerekend, dus alle zekerheid, klapt spontaan weg en ik begin me met de minuut beroerder te voelen.

 Aangekomen bij de verloskundige, horen en zien we dat alles goed met je gaat, maar ook zij is van mening dat het lichamelijk met mama niet al te best gesteld is en dan breek ik, dit is de start van die ellenlange periode die nog komen gaat. Wat voel ik me eenzaam, somber en verdrietig, dit kan toch niet die roze wolk zijn waar iedereen het over heeft? Ik zie bolle buikjes en blije gezichten, maar ik herken mijzelf totaal niet in hen. Ondertussen verga ik van de pijn in mijn onderrug en ribben, ben ik non stop misselijk en niet vooruit te branden, nog maar niet te spreken over mijn cracker en thee dieet, want verder dan dit kan ik niks verdragen. Mijn plotselinge allergie voor fruit en mijn afkeer voor vlees, ik kan geen gekruid gerecht meer zien, ruiken of proeven, zonder mijn band met het toilet te versterken.

 Na een periode van 2 maanden besluiten we maar voor de zoveelste keer naar de huisarts te gaan. Een zwaar gesprek, die we inmiddels ook veel hebben met onze verloskundige, het hoge woord is eruit, naast het lichamelijk leed wat zwangerschapkwalen en bekkeninstabiliteit heet, word ik gediagnosticeerd met een prenatale depressie, mijn tijd bij de POP-poli begint.

To be continued...

To be continued