#43 Een nieuwe droom komt uit!

Sinds de geboorte van onze zoon hebben T. & ik het af en toe over een eventueel tweede kindje. T. vindt ons gezin compleet en hoeft niet perse een tweede kindje. Ik daarentegen heb altijd 2 kinderen gewild en ik vind dan ook dat onze zoon recht heeft op een broertje of zusje. 

Aangezien mijn herstel niet bepaald voorspoedig verliep, ben ik eens diep gaan nadenken. Wat wil ik? Eigenlijk ben ik doodsbang voor een herhaling van de vorige keer, maar ik weet ook dat ik altijd zal denken 'wat als?' als we het hierbij laten. 

Ik spreek mijn zorgen en onzekerheid uit naar T. Maar ook vertel ik hem over mijn diepe verlangen naar een tweede. Ik stel T. de vraag of hij er samen met mij voor wil gaan. Of hij het eventueel nog een keer zou aankunnen, als mijn herstel misschien weer zo slecht verloopt. T. stemt in, maar is daarbij ook érg duidelijk: een derde kindje zal er nooit komen.

Hier heb ik alle begrip voor en ik ben blij dat T. zoveel van ons gezin geniet dat hij toch nog één keer wil proberen ons gezin uit te breiden. 

In eerste instantie besluiten we na onze bruiloft te stoppen met anticonceptie. Ook nu gebruiken we alleen condooms, dus hoef ik niet eerst te ontpillen. Maar dan wordt het eind september en is bij mij de kriebel al zo groot, dat we alvast starten met proberen. 

Wanneer we getrouwd zijn, heb ik nog geen positieve zwangerschapstest in handen mogen hebben. Waar het bij onze oudste eigenlijk meteen raak was, moeten we nu iets meer geduld hebben. 

Maar we zijn ontzettend gezegend! Na 3 maanden proberen, test ik op 6 december 2015 positief! Een verlaat Sinterklaas cadeautje en een mooie bekroning op onze relatie & ons huwelijk! 

Al snel maken we aan onze familie & vrienden bekend dat we zwanger zijn: eind december op de 2e verjaardag van onze zoon. Sommige mensen zullen dit heel snel vinden en zouden hebben gewacht tot ze de drie maanden grens gepasseerd zouden zijn. Ik ben van mening dat je goed nieuws moet delen. Mocht het alsnog misgaan, wil ik daar ook over kunnen praten. Daarnaast ben ik tegen die tijd al zo misselijk dat ik het ook niet echt meer kan verbergen.

Op 2 januari krijgen wij onze eerste echo en blijkt alles gelukkig goed. We zien een mooi kloppend hartje en mijn uitgerekende datum wordt 9 augustus 2016. Één dag voor de 19e sterfdag van T.'s vader. Dit vind ik heel bijzonder. Alsof het zo moest zijn.

Mijn misselijkheid wordt steeds erger en ik krijg van de huisarts weer Emesafene. Waar ik bij onze oudste aan 1 tablet per dag genoeg had, heb ik er nu 2. En dan nog ben ik misselijk! Ik eet heel slecht en moet uiteindelijk zelfs eerder stoppen met doneren voor Moeders voor Moeders. 

Na week 14 zakt mijn misselijkheid weer af en bouw ik de Emesafene ook weer af. Maar dan start de bekkenpijn! In eerste instantie hoop ik dat deze net zo snel weer over zou zijn als bij onze oudste, maar helaas.. Ondanks intensieve fysiotherapie moet ik toch een bekkenband gaan dragen om überhaupt te kunnen staan of lopen. 

Zo modder ik een beetje aan. Op mijn werk gaat het verder prima en deze zwangerschap kan ik gewoon volledige dagen blijven werken. 

We zijn 16 weken zwanger als we met een pretecho horen dat we weer een zoontje verwachten. Onze oudste krijgt een broertje! Daarnaast ziet alles er perfect uit! We kunnen ons geluk niet op.

Wanneer ik rond 32 weken naar een controle afspraak ga, ga ik er vanuit dat ik zo weer thuis ben. Dat loopt even anders. Het hartje van ons kindje slaat (ineens) over en ik moet met spoed naar het ziekenhuis voor een ctg. Daar zien ze niets vreemds en ik mag weer naar huis. 

Toevallig heb ik de dag erna een groeiecho. Tijdens deze echo zien we het hartje ook daadwerkelijk even 'haperen'. Ze meten dat dit iedere 15 slagen 1x voorkomt. Ik ben meteen in paniek modus. Wat betekent dit voor ons kindje? Waarom zagen ze dit in het ziekenhuis niet?

Ik word overgedragen en blijf verder onder begeleiding van het ziekenhuis, mede doordat onze oudste via keizersnede is geboren. Wanneer ik 36 weken zwanger ben, krijg ik een keuze: een vaginale bevalling proberen of een geplande keizersnede. Ik kies voor de laatste optie. Zeker gezien mijn eerder ervaring, het hoge gewicht van dit kindje & het feit dat het hartje van ons kindje nog steeds niet goed is!

Ze plannen de keizersnede zo laat mogelijk in de zwangerschap. Op 4 augustus zal onze kleine komen, met een zwangerschap van 39 weken + 2 dagen.

Vanaf 38 weken gaat het steeds slechter: ik voel de baby niet altijd meer bewegen, ik houd veel vocht vast (met name in mijn voeten die opgezwollen, rood & zeer pijnlijk zijn), mijn navel doet enorm veel pijn (alsof de baby daar doorheen naar buiten wil) & ik heb veel last van voorweeën, waardoor ik meerdere malen ter observatie naar het ziekenhuis moet.

Toch red ik het tot de dag van de geplande keizersnede! We brengen onze oudste 's morgens samen naar mijn ouders. Zij zullen de komende dagen op hem passen, zodat T. bij mij in het ziekenhuis kan zijn. Een emotioneel moment, omdat ik weet dat hij straks niet meer onze kleine jongen is. Hij is straks onze grote jongen.

Om 08.00 uur moeten we ons in het ziekenhuis melden en krijg ik een eenpersoonskamer toegewezen. Ik leg alle babyspullen zelf klaar, ruim mijn eigen spullen op & kleed me om in zo'n charmant operatiehemd. Daarna is het afwachten..

Ik zou rond 12.00 worden geopereerd, maar om 10.00 uur komen ze me al halen. Ik heb inmiddels al een infuus met vocht gekregen en het blaaskatheter zit er ook al in. Hier heb ik veel last van & deze is ontzettend pijnlijk, maar dit hoort volgens de verpleegkundige.

Heel relaxed begeven we ons naar de OK. Ik krijg uiteindelijk 2x een ruggenprik, omdat ze de verkeerde naald hebben gebruikt bij de eerste poging. Als de verdoving eindelijk goed zit, is het tijd om te beginnen. 

Ik ben heel ontspannen en voel hoe er op mijn buik gedrukt wordt. Even later voel ik onze zoon heel rustig uit mijn buik vandaan glijden en niet lang daarna hoor ik hem huilen. Hij mag, net zoals zijn grote broer destijds, meteen op mijn borst. Wat ben ik gelukkig! De kinderarts kijkt hem na terwijl hij bij me ligt & alles is goed.

Daar is hij dan, onze tweede zoon. Geboren om 11. 05 uur & helemaal gezond! Er valt een enorme last van mijn schouders! De eerste reactie van mijn man is onvergetelijk: 'hij lijkt op mijn vader...'