#41 Oordeel nooit over een ander!

Tijdens mijn zwangerschap hebben we T.'s woning te koop gezet. We willen graag als een écht gezin in 1 huis wonen. Helaas duurt dit traject langer dan gehoopt en wanneer onze zoon 6 maanden oud is, geef ik mijn huurwoning toch op en verhuizen we naar T.'s huis. We kunnen gewoonweg geen twee woningen blijven financieren.

We doen het grootste gedeelte van onze verhuizing weer helemaal zelf! We krijgen geen enkele hulp van T.'s vrienden, ook al staat T. wel nog altijd voor hen klaar. Alleen mijn vader & schoonmoeder helpen ons, terwijl mijn moeder op onze zoon past.

De verhuizing is érg vermoeiend en het valt me zwaar zo ver bij mijn familie weg te zijn. Daarnaast is dit precies in de periode dat het niet goed met me gaat. Ik ben dan ook ontzettend blij dat we het huis van T. rond de 1e verjaardag van onze zoon dan toch verkopen. Een maand later hebben we inmiddels ook alweer zelf een nieuwe woning gekocht en verhuizen we terug naar mijn oude dorp. Terug naar mijn familie.

Gelukkig hoeft er niet veel te gebeuren aan onze nieuwe woning & hebben we er een mooie prijs voor afgesproken. We blijven namelijk met een enorme restschuld zitten door de verkoop van T.'s oude woning. Hierdoor moet we een lening nemen om dit op te vangen.

We sparen ons te pletter en leven heel zuinig. Af en toe doen we iets leuks als gezin, maar dat plannen we dan ver van tevoren & we betalen nooit de volle prijs voor een uitje. Onze bruiloft komt eraan. Deze willen we klein (lees: intiem) houden en met het geld wat we daarvan overhouden willen we onze restschuld afbetalen. 

Ook dit wordt niet door iedereen begrepen. Een gezin met twee werkende ouders & maar 1 kind horen schijnbaar veel meer geld om handen te hebben. T.'s vrienden vinden het belachelijk dat we niet meer met alle uitjes mee gaan. We gaan er immers als gezin toch ook af en toe op uit? Daarnaast krijgen we veel commentaar op hoe wij onze bruiloft vorm willen geven.

Het doet me ontzettend veel verdriet. Ik ben altijd degene geweest die haar best heeft gedaan de banden goed te houden: kaartjes sturen, verjaardagen onthouden en er cadeautjes voor kopen, iedereen uitnodigen bij ons thuis, proberen eerlijk open kaart te spelen.

Ik ben er klaar mee! Ze hebben hun mening al klaar zonder met ons een gesprek aan te gaan. Zij kunnen toch niet in onze portemonnee kijken? Het is duidelijk: voor mij hoeft het zo niet meer. Ik begin afstand te nemen, puur uit zelfbescherming. Ik heb ze eerder nooit in mijn leven gehad, ik kan nu ook wel zonder ze!

T. heeft het er echter héél moeilijk mee en staat in tweestrijd. Aan de ene kant is hij het voor de volle 100% eens met ons plan, aan de andere kant mist hij zijn vrienden. Het doet hem veel verdriet. Hij wil niet kiezen tussen zijn gezin & zijn jeugdvrienden. Dit levert aardig wat ruzies op. Dan besluit ik het onderwerp los te laten. T. mag gaan & staan waar hij wil, ik ga echter nergens meer mee naar toe. Deze beslissing geeft mij rust en zorgt weer voor vrede in huis.

T. nodigt ondanks de gespannen situatie toch zijn vrienden uit voor onze bruiloft en ik ga daarmee akkoord. Hij mag uitnodigen wie hij wil, maar al snel blijken de relaties met zijn vrienden niet meer te redden.