#4 waar het allemaal begon: zwanger!!!!

Hoewel we er niet mee bezig waren. Was er voor ons geen twijfel over mogelijk, hier gaan we nu samen voor. Mijn vriend wist van mijn eerdere miskraam en de daarna heftige kinderwens.

De eerste weken na de test gingen vol misselijkheid voorbij. Vervelend, maar dat hoort erbij zeggen ze! Toen kwam uiteindelijk de dag van de eerste echo. Wat was dat spannend, gelukkig was daar een mooi kloppend hartje. We hadden besloten het nog aan niemand te vertellen tot we voorbij de 12 weken waren. Wat kostte dat me veel moeite. Maar het begon me ook steeds meer te benauwen. Zal het wel goed gaan? Vind ik straks geen bloed en gaat het weer mis?

Eindelijk had ik fysiek nergens meer last van. En toch bleef ik telkens banger worden. Toen de 12 weken voorbij waren was daar een zucht van opluchting. Alleen toen las ik weer artikelen online en daar waren mijn enge gedachten weer.  Door het overlijden van mijn vriendin haar baby niet heel raar natuurlijk, maar dit zat veel dieper. Ik leefde van mijlpaal naar mijlpaal.

Na 18 weken begonnen bij mij echte klachten. Ik kreeg telkens krampen. De verloskundige wuifde dit weg met bandenpijn, weeën konden dit onmogelijk zijn. Door de klachten kreeg ik steeds meer nachtmerries en bange momenten. Ik dacht continu: gaat het wel goed met de baby? Straks gebeurd er iets ergs! Een oplettende arts vroeg mij een keer of het mentaal wel goed ging. Overtuigend zei ik ja. Onbewust was ik er blijkbaar helemaal niet goed aan toe. 

Een paar weken later kon ik helemaal niets meer. Werken was te belastend en zelfs de dagelijkse bezigheden zorgden ervoor dat ik in de avond krampen kreeg. Ik kreeg dan ook de opdracht bedrust te houden. Omdat ik zo af en toe ook bloed verloor moest ik continu naar het ziekenhuis voor controle. Wat gaf dat een stress! Om de dag een uur heen en een uur terug. Om vervolgens in het ziekenhuis in angst te zitten of het wel goed was met onze dochter. We wisten inmiddels dat we een meisje kregen. En hoewel ik gek ben van strikjes, haarbandjes en rokjes durfde ik niets van dit alles te kopen.

Uiteindelijk ben ik in het ziekenhuis beland met 27 weken, aan de weeënremmers en longrijping. Elke dag werden er CTG gemaakt en werd de baby gecontroleerd. Voor mij op zich een geruststelling, maar om me heen op de afdeling gebeurde zoveel nare dingen. Dat ik me afvraag of die plek zo goed voor me was. Maarja niemand wist van mijn angsten, dus bleef ik daar  "veilig" liggen. 

Toen ik de 32 weken had bereikt (weer een mijlpaal) mocht ik zo af en toe een uurtje naar beneden. Liep ik daar in mijn pyama bang te zijn dat ik iets op liep met al die zieke mensen. Ik bleef dan ook vaker in mijn bed.

Met 36 weken begon het weer te rommelen in mijn lichaam. Niet veel later zette de bevalling door. Zou ik dan eindelijk mijn kindje gaan zien???