38 weken zwanger en mijn relatie was bijna over.

Toen ik begin september 2014 ontdekte dat ik zwanger was, waren mijn vriend en ik intens gelukkig. Allebei hadden we een moeilijke periode achter ons liggen, maar samen hebben we ons overal door heen geslagen. We hadden elkaar daardoor heel goed leren kennen en waren samen op een moment in ons leven dat wij er klaar voor waren om ouders te worden. Toen bleek dat het in 1x raak was, waren wij overdonderd maar ook super blij. Al snel was ik erg moe en ook de misselijkheid kwam al snel. Ik realiseerde mij gelijk dat mijn leven enorm zou veranderen.

Eind oktober merkte ik alleen dat ik mij had vergist. Ik dacht dat wij stabiele ouders zouden zijn voor ons kind. Maar mijn vriend zat helemaal niet goed in zijn vel. Hij worstelde met een zogenaamd messiascomplex. Hij voelde zich voor alles en iedereen verantwoordelijk. Zo was hij overbezorgd over mij en hield alles en iedereen goed in de gaten. De enige manier om de last van zijn verantwoordelijkheidsgevoel niet te hebben was door iedereen op afstand te houden. Als hij alle contacten oppervlakkig hield en de emoties en gevoelens van een ander niet kende, voelde hij zich ook niet verantwoordelijk om die ander gelukkig te maken.

Met goede gesprekken heb ik hem kunnen laten inzien dat zijn verantwoordelijkheidsgevoel hem in de weg zat. Hij heeft toen besloten om hulp te zoeken bij een psycholoog. Voor mij een grote opluchting, want ik was bang dat het ook een probleem zou zijn in onze relatie en in deze zwangerschap.

Helaas bleek dat mijn vriend een lange weg had te gaan. Dit messiascomplex was niet zomaar ineens weg. Het speelde niet alleen in onze relatie, maar overal waar hij te maken had met andere mensen. In contact met onze vrienden, zijn ouders en ook op zijn werk had hij hier last van.

Hoewel mijn vriend er naar uit keek om vader te worden, sloot hij zich van mij af. Hij kon niet anders. Aan zijn verantwoordelijkheidsgevoel zou hij onderdoor gaan. Dit betekende dat hij wel mee ging naar de gynaecoloog. Maar hij liet zijn gevoelens en emoties niet meer zien en was ook niet geïnteresseerd in wat ik dacht en voelde.

Juist in de tijd dat alles ging veranderen, dat ik last had van mijn hormonen en opzag tegen de keizersnede, had mijn vriend totaal geen aandacht voor mij. Ik had zo uitgekeken naar het samen inrichten van de babykamer, naar zijn hand op mijn buik als de baby schopte, naar samen praten over onze ideeën over opvoeden, naar de laatste momenten met zijn tweetjes genietend van de rust... etc. Hij was vooral bezig met wat hij allemaal wilde doen voordat de baby kwam. Met zijn vrienden en zijn vader nog leuke dingen doen. Tijd voor zichzelf hebben. Carnaval vieren. etc.

Alles leek belangrijker dan zijn zwangere vriendin. Wat voelde ik mij alleen, afgewezen en totaal niet gesteund.Ik heb getwijfeld of hij er wel klaar voor was. Of nu zwanger zijn wel verstandig was. Of ik wel de juiste vader voor mijn kinderen had uitgezocht. Of wij hier ooit doorheen zouden komen.

Wanhopig heb ik van alles geprobeerd om weer goed contact te krijgen met mijn vriend. Ik heb zijn psycholoog ingeschakeld om hem duidelijk te maken dat we meer moesten praten samen, ik heb hem veel vrijheid en ruimte gegeven, ik heb tijd van hem geëist, ik heb geprobeerd zelf de babykamer klaar te maken om hem te ontlasten waar ik dat kon. Ik heb geprobeerd mijn emoties te delen. Sterker nog, ik voelde mij zo ellendig dat ik huilend in bed lag. Hij kwam een kus brengen en ging toen gewoon slapen! Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk begrip op te brengen voor zijn worsteling. Misschien wel te lang en ten koste van mijzelf.

Pas toen ik 38 weken zwanger was en wij samen iets leuks zouden doen, ging het echt mis. We zouden het gezellig maken en mijn vriend was vooral boos en had er helemaal geen zin in. Ik was er helemaal klaar mee! Ik was kapot van verdriet. Zelfs iets leuk doen met mijn vriend lukte niet meer. Ik had behoefte aan steun en iemand om mee te praten. Ik ben mijn spullen gaan pakken en wilde naar mijn ouders gaan. Ik hield van hem en wilde niet zomaar bij hem weg gaan. Maar ik wilde niet alleen die keizersnede in gaan.

Maar toen mijn vriend zag dat ik mijn spullen pakte, brak hij helemaal. Er was een stortvloed aan woorden en emoties. Hij voelde zich even in het nauw gedreven denk ik. Hij had het nooit zo bedoeld en heeft vooral verteld hoe hij de 9 maanden van de zwangerschap had beleefd. Ik was vooral opgelucht, ik had mijn vriend weer terug. De laatste week voor de keizersnede was het in ieder geval weer ontspannen thuis en hadden wij contact.

Ik  heb er alleen voor gekozen om toen mijn wanhoop, verdriet en boosheid niet te veel te uiten. Ik wilde genieten van die laatste week zwangerschap, ik wilde mij emotioneel klaar maken voor de keizersnede en ik wilde vooral een fijne kraamtijd hebben. Hiervoor heb ik alleen wel mijn eigen emoties weg gedrukt....... Misschien wel te lang. Heel gedoseerd ben ik nu mijn zwangerschap een plek aan het geven. De tijd waar ik zo naar uit had gekeken. De tijd waarin ik had verwacht zo gelukkig te zijn, heb ik mij eigenlijk vooral heel ellendig gevoeld. Onze dochter is nu alweer bijna 10 maanden oud en helaas moet ik concluderen dat ik mij nog steeds verdrietig voel over mijn zwangerschap. 

Tussen mij en mijn vriend gaat het steeds beter. We maken steeds meer stappen de goede kant op. Ik moet hem weer leren vertrouwen. Leren dat ik op hem kan rekenen. Hij realiseert zich nu dat het voor mij erg moeilijk is geweest en doet erg zijn best. Ik heb inmiddels ook met hem gedeeld hoe ik alles heb beleefd. Samen genieten we erg van onze dochter.

We zijn er nog niet helemaal. Ik moet mijn verdriet nog een plekje geven, maar daar heb ik hulp voor ingeschakeld. Daarbij wil ik graag weer gaan voelen dat ik speciaal ben voor mijn vriend. Ik voelde mij zo afgewezen en waardeloos door wat hij deed. Dat gevoel is echt wel weg nu, maar ik ben het nog niet vergeten. Het heeft tijd nodig om te zien dat hij nu wel degelijk tijd en energie voor mij vrijmaakt. Maar we komen er wel. Het moeilijkste gedeelte ligt achter ons. Ik ben er van overtuigd dat we bij elkaar horen en van elkaar houden, anders had onze relatie dit echt niet overleefd.