30 maanden verder

Twee en een half jaar verder sinds de geboorte van minimeisje. Ik noem haar voor het gemak nog minimeisje, maar zo minnie is ze natuurlijk niet meer. Ze is een echte peuter, een draakje, een peuterpuber maar wel mijn peuterpuber.

Er is een veel gebeurd sinds mijn laatste blog, veel downs maar ook zeker ups. Ik heb al een hele tijd geen therapie meer. Dit kwam onder andere door de tweede lock down, door het feit dat de juiste hulp vinden gewoon ontzettend moeilijk is en door hele lange wachttijden en miscommunicaties.

De relatie therapie is wel voortgezet om de corona maatregelen heen, en dit ervaren we beide als zeer fijn en nodig. Mede door haar ben ik me wel bewust geworden dat ik mijn eigen therapie niet moet laten liggen. Ik wordt erg moedeloos van het blijven zoeken naar de juiste hulp en  van het continu horen dat ze niet weten of ik wel bij het juiste adres ben.

Dit geeft natuurlijk o% vertrouwen en dus geef ik het soms even op. Wel ben ik sterk van mening dat ik hulp nodig heb, en dat ik niet op deze manier wil voort kabbelen. De somberheid de angst en de paniek zijn nog te veel op de voorgrond. Daarom blijf ik zoeken en proberen!

Want helaas ben ik nog niet waar ik dacht dat ik zou zijn als minimeisje 2.5 jaar zou zijn. Mijn verwachting was toen ik midden in mijn postpartum depressie zat, dat ik er na een jaar toch wel uit zou zijn en ik weer gelukkig zou kunnen zijn. Dit las ik namelijk ook regelmatig in andere verhalen.

Maar niet dus... Tuurlijk gaat het stukken beter, en is het een wereld van verschil met toen. Maar er zijn nog zoveel obstakels die ik tegenkom en een muur waar ik continu tegen aan loop, met nog steeds veel angst, paniek en somberheid. Ik ben mezelf nog steeds wel een beetje kwijt en wil zo ontzettend graag weer eventjes geluk voelen. Ook vecht ik nog steeds voor het gevoel van onvoorwaardelijke liefde voor minimeisje.

Als ik verhalen lees van moeders of een vriendin hoor praten over haar kinderen besef ik dat ik nog steeds iets mis in mijn gevoel naar haar. Maar waarvan ik weet dat het er wel zit... Dat kan niet anders.

Ik ga nu lichaamgerichte therapie volgen en ik sta op de wachtlijst voor cognitieve gedrags therapie. Onlangs gaf een psycholoog waar ik 2 keer ben geweest mij het advies om me meer op mijn lichaam te richten en via die weg blokkades te kunnen wegnemen. Ze dacht dat mijn hoofd op slot zat en dat dus praten nu niet zou helpen. Het is de moeite waard om te proberen vind ik dus ik ga ervoor!

Er zijn weken waar ik me erg ellendig voel... somber en verdrietig, waar veel angst leeft en paniek.. maar ook weken waarbij het oppeens rustig is, minder angs en ik zowaar oprecht kan lachen.

De afgelopen maand heb ik heel wat angsten overwonnen en dit doet mij uiteindelijk goed. Ook al put het me helemaal uit. 2 x ben ik een aantal dagen met minimeisje alleen geweest. Dit vond ik echt enorm eng, maar het is me gewoon gelukt en het ging nog goed ook.  Ook zijn we net terug van vakantie. Als het aan mij zou liggen zouden we gewoon thuis gebleven zijn in de meest veilige situatie, maar gelukkig heb ik een partner die me mee sleept! We zijn met de camper wezen kamperen met lieve vrienden. Oh wat heb ik hier tegenop gezien, totaal uit mijn veilige stabiele omgeving, ben ik er voor gegaan, niet wetende hoe het zou gaan helemaal in Frankrijk. Mede door minimeisje, mijn partner en die lieve vrienden heb ik het zelfs als prettig ervaren!!!

Oja en ik heb mijn baan opgezegd. Ook dit is een enorme stap geweest. Mijn werk zorgde ervoor dat ik kon ontsnappen van mijn privé leven. Ik kon daar totaal iemand anders zijn. Lekker doen alsof alles goed gaat, en me volledig focussen op mijn werk. Het gaf stabiliteit en regelmaat wat ook veilig voelde.                                         Maar omdat het me juist leegzoog en we toch willen verhuizen, heb ik ontslag genomen. Weg stabiliteit en mijn vluchtoord!

Ik (en mijn partner) hebben nu besloten dat het tijd is voor Mij. Waarbij ik me bezig kan houden met therapie en rust. En focus op leuke dingen waar ik energie van krijg, zoals een interessante cursus en vrijwilligerswerk.  Ik heb de afgelopen tijd zo hard gewerkt om mijn hoofd boven water te houden, dat het ergens misschien best goed is om even een pas op de plaats te doen. Gelukkig kan dit (hier ben ik enorm dankbaar voor) en is ook mijn partner helemaal 100% voor.

Ik ben erg benieuwd wat dit me gaat brengen!

Mijn voornemen is ook om wat meer open te zijn naar familie en vrienden. Heel weinig mensen weten waarmee ik heb geworsteld de afgelopen jaren. Van meerder deskundigen heb ik ondertussen gehoord dat het me waarschijnlijk alleen maar goed gaat doen, het delen.. 

We zijn 2 en een half jaar verder en nee ik ben nog niet waar ik wil zijn, maar er zijn stappen gezet, ik sta niet stil en ik ga een nieuw en spannend avontuur aan!                         Ik zou iedere ouder willen adviseren om aan jezelf te denken. Het is makkelijk gezegd maar ik ben van mening dat dit van levensbelang is en je dit juist doet voor je kindje. Vecht ook voor de juiste hulp, ga door met zoeken en leg je er niet bij neer. Het leven is immers te leuk om er niet van te kunnen genieten!