#3 waar het allemaal begon: mijn kinderwens en verder

Maar moeder worden doe je niet alleen. Ik weet niet hoe het komt maar in het verleden trok ik echt de foute mannen aan. Degene van wie ik de zwanger was toen het mis ging, die bleek thuis al een vriendin te hebben. 

De man die daarna kwam was absoluut niet fout. Juist verre van. Hij was extreem lief en wilde het liefst hele avonden knuffelen op de bank. Het contrast tussen de twee type mannen maaktte me vreselijk bang. Is het to good to be true?! De foute mannen hadden me zo onzeker gemaakt. Helaas liep dit dus ook stuk door mijn achterdocht. Hij had uiteindelijk de perfecte man en vader voor een kindje kunnen zijn.

Ondertussen waren er 3 van mij vriendinnen zwanger. Ik zag de leuke dingen, maar nu ik echt meeleefde ook de minder leuke dingen. Een van de 3 had namelijk last van bekkeninstabiliteit en de ander van een hoge bloeddruk. Allebei dingen waar mee om te gaan is, maar het geeft wel stress. Maar wat er daarna gebeurde, dat heeft mij pas bang gemaakt. De vriendin die een geweldige zwangerschap had liep al tegen de 41 weken toen zij heel heftige buikpijn kreeg. Zij dacht gelijk aan weeen en de beginnende bevalling. Ze belde de verloskundige en die kwam er snel aan. Ze bleek nog geen ontsluiting te hebben, maar de hartslag van de baby was ook niet te vinden. Zo positief als zij was dacht zij nog dat het kwam door de weeen. De verloskundige stuurde haar met spoed naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis werd het drama helaas bevestigd en bleek de baby te zijn overleden. Haar wereld stortte in. En daarmee ook de droomwereld van mij en die van de andere vriendinnen. Zo mooi kan zwanger zijn, maar ook zo zwart.

Inmiddels was ik verliefd geworden. Niet op een nieuwe man, maar op een goede vriend. Een jongen die ik nooit als "partner" zag staan, maar daar ineens was. We hadden veel lol en feestten erop los. Elk weekend een ander feestje, etentje of bioscoopavond en even dacht ik niet meer aan de miskraam of moeder worden.

Toen ik een paar maanden later niet ongesteld werd in mijn stopweek dacht ik dat het kwam door de vele alcohol, drukte en vermoeidheid. Ik slikte de pil, toen ik zwanger werd en een miskraam kreeg had ik een spiraal dus die vertrouwde ik niet meer, dus zwanger zijn behoorde niet tot de opties. Naief gedacht denk ik nu.

Inmiddels was het oudjaar en we hadden een leuk feest gepland met al onze vrienden en vriendinnen. We wilden het vervelende jaar goed afsluiten en samen verdriet en liefde voor het nieuwe jaar delen. Ik was de hele dag al ziek, maar dat mocht de pret niet drukken. Toen ik wederom moest overgeven begon er wat aan mij te knagen. Kon ik toch zwanger zijn? Die middag heb ik gelijk een test gehaald en je raad het al: twee dikke strepen.