3 prachtige kids, maar niet altijd happy.. 1 jaar later

Vorig jaar deze tijd schreef ik een blog recht uit mijn hart en vol met emoties hoe het op dat moment ging. Nu een jaar later denk ik weer veel aan die blog en aan die tijd. Het is niet helemaal een goede periode om weer opnieuw hierover te schrijven, maar toch ook wel weer mooi om op een jaar terug te kijken. 

Vorig jaar kreeg Wesley een therapie voor zijn aangedane hand. Het heeft hem erg veel geholpen, hierna had hij door dat hij nog een hand had en die redelijk als ondersteuning kan gebruiken en toen we 12 mei naar een therapeutische peutergroep met hem mochten kwam er weer meer ruimte! Wesley naar team Jip, Stef samen met Naomi naar de peuterspeelzaal op het dorp. Wesley krijgt al zijn therapieën nu daar, dus geen extra ritjes meer en voor hem veel uitdaging. De schooldagen waren de eerste maanden niet helemaal gelijk waardoor ik ook veel een op een tijd had voor de kinderen. Fijn voor hun en voor mij! (nu lopen er 2 ochtenden gelijk dus iets meer me-time)

Naomi loopt nog steeds bij de logopedist, helaas met nog niet genoeg vooruitgang dus dat loopt nog steeds. Ondertussen zit ze wel op school en ondanks dat het een verlegen grietje is, waarbij haar spraak nog wel eens een drempel is, vind ze het erg leuk en geniet ze. Stef is een heerlijk vrolijk mannetje met een behoorlijk koppie, zijn spraak gaat nog niet heel hard, maar rustig vooruit. Hij vind het leuk om naar de peuterspeelzaal te gaan en kan lekker zijn energie kwijt. 

Wesley vind het erg leuk 3 ochtenden op de therapeutische peutergroep, hij gaat blij heen en komt blij terug! Hij begint al meer woorden te zeggen en loopt sinds juli! Hij heeft veel frustratiemomenten en bijtmomenten gehad, gelukkig ging dit steeds weer over. Hij heeft samen momenten met zijn broer dat ze alleen maar knuffelen, kusjes geven en aan elkaar plakken. Andere maanden hebben ze alleen maar ruzie. Naomi speelt vaak heerlijk alleen en soms samen of apart met de mannen. 

Ze zijn altijd zo blij als papa thuis komt die nog steeds veel werkt en training geeft om zijn gezin te onderhouden. Er word vaak gezegd dat ze niet snappen dat ik dit allemaal toe laat dat hij ook nog training geeft en zo veel werkt. We hebben veel heerlijke momenten samen, maar ik doe ook veel alleen. Op zich allemaal prima te doen en het werkt voor ons en voor ons gezin, maar als ik er behoorlijk doorheen zit kan hij het niet zomaar afzeggen, natuurlijk is dat niet altijd leuk, maar hij steunt me waar hij kan. 

We hebben gelukkig redelijk rustige maanden gehad met orthopedische schoenen, een duim spalkje en een kwijlslab voor Wesley en toen kwam de maand januari weer. Wesley gebruikt zijn aangedane hand als ondersteuning, maar meer ook niet. Hij gebruikt hem liever niet, dus tijd voor een intensievere therapie naast de peutergroep. Helaas 40km verderop, drie middagen in de week, 8 weken lang, maar als dit hem gaat helpen hebben we het er graag voor over. Om dit allemaal rond te breien hebben we weer een hoop hulp en oppas nodig. Dit zorgt weer voor veel onrust voor ons allemaal, maar zeker voor mijn geweldig sterke kinderen! Wat doen ze het goed met al dat heen en weer gesleep, maar ze zijn zo moe! Wesley komt daar met een grote glimlach binnen en gaat met een grote glimlach weg, maar thuis is hij bijna niet meer te doen. Moe, boos, gefrustreerd. Het liefst zit hij de hele dag voor de tv en alle veranderingen die ik doe zorgen voor boze buien, slaan, bijten. Ik doe zo mijn best, maar heb het gevoel dat ik het niet goed kan doen. Maak ik voor de ene een beslissing heb ik het gevoel dat de ander er onder lijdt. 

Dus momenteel is de titel van de blog weer redelijk van toepassing, maar niet altijd happy = gesloopt. Ik ben zo moe, heb het gevoel dat ik te kort kom, moet zoveel rekening houden met de moeheid van Wesley dat ik helemaal gesloopt ben, veel huil, me huishouden weer een puinhoop is en er weinig uit mijn handen komt. Ik knuffel en zit veel met mijn geweldige kinderen en zo komen we de laatste 4 weken van de therapie nog wel door.