#2chapter-

Mijn leven heeft er niet altijd zo uit gezien, ik ken een rijkelijk verleden in mijn psychische gesteldheid, waarover later meer, maar deze storm aan heldere hemel begon precies 9 maanden geleden, de dag dat ik de positieve test in handen had.

 Langzaam open ik mijn ogen, het is 14:21 uur, de zon schijnt en ik hoor de mensen buiten hen dagelijkse bezigheden uitvoeren. De gordijnen zijn dicht, mijn ogen voelen zwaar, maar tot rust komen kan ik niet. Het is te druk, er is niemand bij mij en de alledaagse prikkels heb ik voor nu vermeden, maar mijn hersenen staan 24/7 aan, ze verwerken elk vrij beschikbaar moment talloze ervaringen, die ik meerdere keren per etmaal evalueer, herbeleven prikkels en zijn onvermoeibaar opzoek naar nog meer herinneringen, to do lijstjes, de wat als vragen, en vragen zich constant af waarom ik? Zoals mijn arts dat mooi formuleert, word ik de gehele dag geprikkeld, zonder dat daar enige aanleiding voor is en dat is vermoeiend. 

Nogmaals kijk ik naar die positieve test, het is gepland en meer dan welkom, maar toch bekruipt mij een onbehagelijk gevoel. Als ik toen wist wat ik nu wist, had de toekomst wellicht een andere uitkomst geboden.

To be continued...