29-01-2015, dan is ons meisje gewoon al 2,5!

En dan besef ik pas, dat ze eind deze maand alweer 2,5 is.... mijn kleine baby'tje, mijn kleine poppetje, nu gewoon al een peuter, die je echt wel duidelijk maakt wat ze wilt, 's ochtends wakker word en begint met vertellen, totdat ze weer in haar bedje ligt en gewoon al helemaal alleen naar de wc gaat! Waar blijft de tijd?

Ik weet nog goed dat toen ik de test ging doen, tegen mijn gevoel in, want we liepen bij een kinderwens arts omdat ik endometriose heb en het allemaal niet zo gemakkelijk ging, en ja hoor de test was positief, wat had ik gescholden over het feit dat die arts zei dat ik een test moest doen, wat was ik boos!

Maar op 24-12-2011 deed ik die test en was hij positief! Een beter kerstcadeau kon ik niet krijgen, konden wij niet krijgen, wat waren wij dolgelukkig! Helaas ik ook doodziek, dat wel, even twijfel of het er 2 zouden zijn, maar nee gelukkig maar 1, 1 klein erwtje dat in mijn buikje groeide tot onze dochter!

Toen al kwamen die verhalen, geniet er maar van, want voor je het weet is die kleine er en is de rust voorbij!

Ik dacht, och dat duurt nog zolang... maar we hadden nog een verhuizing voor de boeg, dus voor ik het wist waren we al op de helft! Toen met 32 op controle.... iets wat ik totaal niet had zien aankomen, mijn bloeddruk was te hoog! Dus helaas geen zumbalessen meer geven, maar thuis rusten, een week later door naar het ziekenhuis, want ze vertrouwde het niet, dus onder controle bij de verloskundige in het ziekenhuis!

Uiteindelijk nog methyldopa gekregen voor de te hoge bloeddruk en er werd een plannetje gemaakt om mij in te leiden, zodat onze dochter op 31-07-2012 geboren zou worden!

Echter hielde ze me die bewuste zaterdag in het ziekenhuis, met de mededeling dat het komende week erg druk werd en of ik het goed vond dat ze vandaag al begonnen! Zo gezegd zo gedaan, zondagochtend om 7.00 al 2/3cm ontsluiting en we gingen ervoor! Uiteindelijk werd onze dochter om 12.10 geboren!

Dolgelukkig en supertrots waren wij!

Niet wetende dat ik de dag erna doodziek zou worden!

De dag erna mocht ike igenlijk naar huis, alles ingepakt en klaar om te gaan, maar helaas, net op het moment dat mijn man met de koffer al naar de auto wilde gaan kwamen de artsen aanrennen! Ik moest voor de zekerheid nog een nachtje blijven, want mijn bloedwaardes waren niet goed!

Uiteindelijk maar geluk bij een ongeluk, want 'savonds werd ik heel ziek, kreeg een epileptisch insult en ze hebben me uiteindelijk valium gegeven, om mijn lichaam tot rust te brengen. Ik had het HELLP syndroom!

Nog nooit van gehoord, maar vanaf dat moment wel, het was kantje boord, maar dat wist ik natuurlijk zelf niet op dat moment!

Uiteindelijk die hele week nog in het ziekenhuis gelegen en erna mochten we naar huis!

Genieten.... dat wilde ik, helaas zo ziek dat dat niet echt lukte, maar gelukkig kregen we veel hulp, van vooral mijn moeder en haar partner en mijn schoonouders! Voor mijn man was dit ook erg heftig allemaal, want ik was er gewoon bijna niet meer geweest....

Ik ben in totaal bijna 1 jaar ziek thuis geweest voordat ik weer volledig aan het werk was, vrij snel hoorde ik van de artsen, maar zelf wil je toch weer leven, je mist al zoveel in het begin! Veel heb ik in een waas mee gemaakt, tevens door de medicatie, maar ook doordat ik gewoon doodziek was.

Helaas heb ik nog steeds blijvende klachten en daar moet ik maar mee leren leven, dat gaat me gelukkig redelijk goed af!

En nu nu is ze alweer bijna 2,5 en dan realiseer ik me dat de tijd inderdaad omvliegt, zoals iedereen dat zegt....en baal ik ervan dat ik zo ziek was en daardoor van het eerste jaar best veel mis!

Maar ik kan wel mee vertellen met iedereen, dat je inderdaad moet genieten, dat doe ik, zoveel mogelijk, want ik besef me maar al te goed dat het ook anders had kunnen zijn.... dat IK er niet meer geweest was!