25 juli, deel 2

Dinsdag 26 juli:

De wekker gaat af, ik bel de ic om de nachtverpleging nog te spreken, alles ging goed en hij oogt comfortabel. Mijn moeder en ik maken ons klaar om weer richting het ziekenhuis te gaan. Ik ga eerst even langs Noud en daarna loop ik door naar Wannes. Eenmaal aangekomen zien we de echoscopiste nog, alles zag er netjes uit.

We spreken de zaalarts, deze geeft aan dat Noud het erg goed doet. Zijn bloedwaardes gaan snel de goede kant op, de echo zag er netjes uit en ook liet hij merken dat hij zelf wilt ademen. Dit heeft de artsen doen besluiten dat de medicatie lager gaat en de beademing, bij goede reactie, deze dag er af mag. 

Wauw wat een nieuws, dit zagen we niet aan komen. Ik ga snel naar Wannes om dit nieuws te brengen en hem de foto's van Noud te laten zien. Wannes ligt nog op de IC en mag deze ochtend over naar de afdeling. 

Als ik aan kom zie ik dat hij zich niet fijn voelt en nog goed aan de pijnstilling zit. Ook heeft hij een zuurstofbrilletje op, zijn ruggenprik zat te hoog en hij kreeg ademhalingsproblemen. 

Ik laat de foto's van Noud zien en hij heeft het hier erg lastig mee, je kind aan de beademing, dat wilt niemand zien. Het goede nieuws valt bij Wannes goed en de positieve vibe overheerst. We gaan tevreden en al kletsend met de verpleging richting de afdeling. Dit was voor Wannes al veel en ik spreek met de verpleging af dat ik laat weten wanneer de beademing er af gaat, dit zodat de eerste ontmoeting er voor Wannes wat aangenamer uit ziet, hij heeft genoeg aan zichzelf. 

Emaal terug op de IC bij Noud hoor ik van mijn moeder dat hij het zó goed doet dat als iedereen terug is van zijn lunchpauze ze de beademingsbuis zullen verwijderen. Wij besluiten nu zelf ook even te lunchen, niet wetende hoe de rest van de dag er uit zal zien.

Het moment van de dag: Noud is wakker dus de beademingsbuis wordt verwijderd! Ik zeg heel eerlijk, ik heb even weg gekeken tot ik hoorde dat de buis er uit was. Hij begon direct te huilen en toen hij mij zag zei hij met een krakend maar ook piepend stemmetje: "mama!!" en huilde verder. Oké daar ga ik, de tranen rollen over mijn wangen en mijn hart, dat al in duizend stukjes lag, wordt nog verder verbrijzeld. 

Enige tijd later, uitgehuild en allemaal weer rustig, bel ik naar Wannes zijn afdeling en ze komen onze kant op. Wannes zijn bed wordt naast dat van Noud gezet, Wannes kan zijn hand uitsteken en Noud aanraken. Ik zie de tranen in Wannes zijn ogen komen en ik breek, ik heb Wannes vast gepakt en blijf maar herhalen: "dankjewel, bedankt, bedankt schat!" 

Mijn moeder staat huilend om het hoekje en de verpleging rent ook met de tranen in hun ogen de kamer uit. Wat een dag! Vader en zoon wakker en in redelijke toestand, samen op de kamer. Mijn dag kan niet meer stuk! 

In deel 3 meer!