25 juli, deel 1

De levertransplantatie, wat een rollercoaster!

Op zondag 24 juli melden wij ons in het UMCG. Wannes op zijn afdeling en Noud op zijn afdeling. Wannes komt nog even terug zodat hij Noud op bed kan leggen. Hij ziet Noud de komende week bijna niet meer. Noud heeft nog geen idee en roept vrolijk: "Tot morgen!" Je moest eens weten lieverd.

Maandag 25 juli, de dag dat Wannes zijn zoon het grootste cadeau van zijn leven gaat geven: een nieuwe lever, een betere kwaliteit van leven, geen jeuk. Ik breng Wannes 's ochtends naar de OK en ren vlug terug naar Noud. Die houdt in de tussentijd de verpleging al goed bezig. Noud zal tussen 9 en 10 uur opgeroepen worden door de OK, tot die tijd blijft hij nuchter. Dus we gaan nog lekker even in bad en knuffelen met mama en oma.

Het is zo ver, om kwart voor 10 mogen we naar de OK. Ik trek een pak aan en Noud begrijpt dat er iets gaat gebeuren: "Mama gekkie kleren". We gaan de OK op, iedereen staat klaar voor ons. Wel heel netjes langs de rand om zo min mogelijk indruk te maken. Ik ga op een stoel zitten en ik kan eigenlijk direct het kapje bij Noud opzetten. Gelukkig is hij dit gewend van zijn puffer en valt hij zonder strijd in slaap. Ik dacht dat ik hem goed vast had, maar zijn hoofd viel de andere kant op en direct werd hij door twee anesthesisten overgepakt, die zagen het natuurlijk al aankomen.

Ik zag hem op tafel liggen en begon zó hard te huilen. Er zat iemand naast me, ik ben haar om de nek gevlogen en ik kreeg de beste knuffel. Ik gaf Noud nog een kus, liep naar de verpleegkundige van de kinderafdeling en ook haar ben ik om de nek gevlogen. Snel de OK uit en naar mijn moeder, die buiten de deuren stond. Nou, onze sluizen natuurlijk open, ik bleef maar herhalen: "Allebei gewoon, allebei". Geen idee waarom ik dit bleef zeggen...

Zenuwslopende uren gingen voorbij. Ik ben met mijn moeder even naar de IKEA gefietst, maar het kwam niet binnen. Toen kreeg ik heel erg de drang om terug te fietsen naar het Ronald McDonald huis. Eenmaal daar aangekomen en aan de thee, werd ik om drie uur gebeld. Wannes was klaar en ik mocht mij om 4 uur melden bij zijn afdeling. De chirurg zou met mij mee lopen naar de uitslaapkamer. Jeetje, wat duurt een uur lang, nóg langer dan die uren er voor!

De chirurg laat weten dat de operatie goed verlopen is en dat Wannes het goed doet. Eenmaal aangekomen begin ik natuurlijk ook weer te huilen en alles wat ik uit kan brengen is (heel hard snikkend): "Dankjewel schat, dankjewel!" Als ik wat bijgekomen ben en de chirurg de brok in haar keel ook weggeslikt heeft, geeft ze ons beiden een update over de operatie en vraagt ze of we een update over Noud willen. Dit willen we graag en ze gaat even bij Noud zijn OK kijken. Gelukkig loopt daar ook alles goed en zijn ze op dat moment bezig met alle verbindingen vast te maken. 

Wannes sluit zijn ogen weer om de narcose uit te gaan slapen en ik fiets terug naar het Ronald om met mijn moeder iets te eten. Niet dat ik honger heb, maar ik moet ook aan mijzelf blijven denken. Om 7 uur zijn we terug bij Wannes voor het bezoekuur en de telefoon gaat als ik net zit: Noud is klaar en onderweg naar de IC. Ik kan er om half 8 naartoe. SLUIZEN OPEN! Oh wat fijn, ze leven allebei nog, de operatie is geslaagd én ik kan zo naar Noud toe.

Mijn moeder en ik lopen richting de IC, we weten ongeveer wat we kunnen verwachten maar hoe het op je eigen (klein)kind is, daar kan niemand zich op voorbereiden. Hij ligt in een aparte box op de IC, want hij ligt aan de beademing. 

De deur ging open, ik zag hem en mijn hart kreeg een permanent litteken. Dat beeld krijg ik nóóit meer van mijn netvlies! Ondanks de vreugde en opluchting, overheerst dat beeld toch de goede emotie. Je kind in slaap aan de beademing en honderden andere toeters en bellen, lijnen in zijn nek en meerdere in zijn beide armen. We hebben lang bij hem gezeten en met de verpleging gepraat. We hebben afgesproken dat ze ons bellen als er iets was maar dat wij nu moesten gaan slapen. Ook kregen we een pasje zodat we altijd de IC op konden.

Deel 2 volgt!