23 juni dag van de overprikkeling

| DAG VAN DE OVERPRIKKELING |

Het is jullie vast niet ontgaan dat ik een niet aangeboren hersenletsel heb. Op 31 oktober 2013 onderging ik een hersenoperatie vanwege de groei van een goedaardige tumor bij de pijnappelklier. Om verdrukking te voorkomen werd er doormidden van een naald vocht afgenomen om zo de tumor te verkleinen. Geheel verwijderen gaat helaas niet omdat de pijnappelklier in het midden van de hersenen ligt.

Een paar weken na de operatie merkte ik dat ik moeite had met bepaalde dingen waar ik voorheen geen problemen mee had. Waar ik het meeste moeite mee heb is dat mijn hersenen licht en geluid niet meer kunnen filteren waardoor ik alle prikkels moet verwerken. Soms is er te veel in een korte tijd binnengekomen wat verwerkt moet worden, dit heet overprikkeling.

Je kunt het zien dat er dan een wachtrij is, omdat er een computer is vastgelopen, dit kost tijd om alles te kunnen verwerken. Als ik overprikkeld ben gaat ook veel informatie langs me heen en neem ik geen nieuwe informatie meer op.

Jarenlang ben ik overprikkeld geweest omdat ik er niet aan toe wilde geven. Ik vond dat het niet kon, dit overkwam mij niet, ik was jong en als ik doorging zou het wel goed komen.

Helaas is dat niet zo, want als je overprikkeld raakt is heel je lichaam uit balans. Ik word ziek erdoor, moet dan overgeven en ben ontzettend moe. Ook word ik vaak emotioneler, spannen mijn spieren zich ontzettend aan en trek mezelf meer terug.

Je ziet het niet aan de buitenkant maar mijn lichaam is hard aan het werk. Uitgeput raak je ervan. Maar dan ook echt uitgeput.

Ik vond dat verschrikkelijk en toen ik eindelijk het besef had dat ik zo geen kwaliteit van leven had, heb ik mezelf eraan toegegeven. Op de goede manier.

9 maanden intensieve revalidatie, leren wat NAH eigenlijk inhoud, en je hebt zo veel verschillende uitingen. Maar hoe uitte zich dat bij mij?

Ik ben op onderzoek uitgegaan wat ik nodig heb, wat mijn leefregels zijn om het allerbeste uit mezelf en uit mijn lichaam te halen, mét het hersenletsel. Lisa 2.0, nog steeds de Lisa als wie ik was voor het hersenletsel maar dan wel met leefregels.

Zo blijf ik toch functioneren zoals ik van mezelf gewend ben en heb ik weer kwaliteit van leven, ben ik gelukkiger. Dit betekend wel dat ik bewuste keuzes moet blijven maken, niet altijd leuk voor mij of voor familie en vrienden maar als ik deze keuzes niet maak word ik ongelukkig, vind ik mezelf niet leuk en ik denk dat mijn omgeving mij dan ook niet zo leuk vinden.

Zeker nu is het heel belangrijk om mij aan deze leefregels te houden. Ik kan het nu met een kindje natuurlijk niet veroorloven om constant overprikkeld te zijn.

Gelukkig gebeurt dat niet meer zo snel omdat ik nu de signalen herken. Het voordeel is wel dat ik nu goed weet wat voor overprikkeling kan zorgen, baby’s moeten natuurlijk ook nog leren prikkels te verwerken. Daarom hebben we bijvoorbeeld haar kamer zo rustig mogelijk gehouden, natuurtinten, steigerhouten planken, en grijs en (gebroken) wit als basiskleuren.

Natuurlijk kost een kindje opvoeden energie maar wat krijg je er ook veel positieve energie voor terug. Ik had 9 jaar geleden niet kunnen dromen dat ik nog ooit een moeder zou mogen zijn.

Ik ben blij dat ik deze tijd heb genomen om mezelf te ontwikkelen, te ontdekken.

Nu neem ik de tijd om mijn dochter te leren kennen, wat heeft ze nodig, wat vind ze leuk. En ondertussen geniet ik er ontzettend van!