2016 second half, lets do it!

Vanaf het moment dat ik dit begin te schrijven is het nog een uur. Een uur tot mijn kleine, grote vriend al 6 maanden oud is. 

6 maanden geleden begon ons grootste avontuur, onze 'premature nacht' (zie mijn eerste blog). Ik heb gevochten, gehoopt, gehuild, gelachen, ben trots geweest, heb me verloren en verslagen gevoeld maar gezegend is het beste woord dat mij de laatste maanden het beste omschrijft!

Mijn grote held kwam 6 maanden geleden via een heftige stuitbevalling met 34 weken zwangerschap ter wereld. Wij hebben dat met ons tweetjes moeten doen (als je die kudde aan medisch personeel niet meetelt tenminste). Papa kon niet snel genoeg in het ziekenhuis zijn en ik heb zelf de navelstreng doorgeknipt. 

Wat ben ik trots op mijn kleine man! Al bijna 3x zijn geboortegewicht (nu 6400gram), 1,5x keer zijn geboortelengte (nu 63cm) en hij begint zijn hoofdje ook al heel knap omhoog te houden! Verder is hij ontzettend tevreden, lacht hij de hele dag en is zijn grote zus, van net 2, onmisbaar voor hem. 

De afgelopen maanden heb ik veel geleerd. Niet alleen dat een sterk karakter, doorzettingsvermogen en heldenschap blijkbaar al bij de geboorte mee wordt gegeven. Maar ook heb ik veel geleerd over mijn gezin, mijn familie, vrienden, mijn dochter en mezelf. Als een pasgeboren prematuur en zijn 'grote' zus zo sterk in het leven staan, wie is hun mama dan om dat niet te zijn? Ik heb oerkrachten gevoeld, oer gevoelens en liefde voor mijn kleintjes. Nooit had ik gedacht  dat die gevoelens nog dieper konden gaan dat dat het al zat na de geboorte van mijn meisje. Blijkbaar komen die krachten pas vrij als ze van toepassing zijn. 

Ook op mijn meisje ben ik supertrots! Het is voor haar het minst makkelijk geweest. Mama zwanger, mama weg, baby in het ziekenhuis, een zorgbaby thuis krijgen etc... zij sukkelt al met haar gezondheid vanaf voor haar eerste verjaardag. Ze was altijd ziek of onderweg. Zo ook toen mama in het ziekenhuis lag. Toen Dean net thuis kwam begon voor Meagan een nieuw avontuur, de peuterspeelzaal... Dat leek me een goede keus voor haar, maar bleek voor haar heel heftig te zijn hoewel ze het tegelijkertijd ook wel erg leuk vindt! Meagan heeft de laatste maanden veel artsen gezien, zoveel dat ze me smorgens enthousiast vraagt of we die dag weer naar een dokter of ziekenhuis gaan. Dat is haar idee van 'iets leuk doen'.. sneu eigenlijk... Maarja zo zag haar leven er de laatste tijd nou eenmaal uit! Vandaag 4 weken geleden is ze eindelijk geholpen, haar amandelen zijn verwijderd en er zijn buisjes geplaatst. Vanaf dat moment heeft ze geen oorontsteking, luchtweginfectie of zelfs nog maar een snotneus gehad! Het gaat goed met haar.

We zijn nu halverwege 2016. Het eerste helft had ik voor geen goud willen missen, maar de 2e helft wordt die van ons. 

Een gezonde, zorgzame, lieve, mooie, enthousiaste peuter en een knappe, sterke, gezonde, vrolijke kleine superheld van een zoon. Wat wil een mama nog meer? 

P.s. sorry voor de scheve foto, ik krijg hem helaas niet goed geplaatst. Even nekspiertjes oefenen dus ;)