2014 samengevat: het was een raar jaar

Ik weet het nog niet, maar deze dag gebeurt er ook iets heel vrolijks. Maar daar kom ik pas over twee weken achter.

Mijn zus houdt mijn menstruatiecyclus beter in de gaten dan ik zelf. Zij stuurt me dan ook een berichtje om te vragen of ik al ongesteld ben geworden. Ik antwoord van niet. Of ik dan al een test heb gedaan. Nee, ook niet. Ik voel me namelijk niet zwanger. Ze hamert erop dat ze erop staat dat ik die test, vandaag nog, ga doen. Eigenlijk om van haar af te zijn, doe ik een test in de badkamer. Vriendlief is net thuis, dus kan ik even ongestoord naar de wc. (hoe je dat gaat waarderen als je kinderen hebt: ongestoord naar de wc kunnen.)

Tot mijn grote verbazing verschijnt er 'zwanger' in beeld. Ik zit jubelend op de wc. Kalmeer mezelf en roep de aanstaande papa naar boven. 'Schahaaat! Kun je even komen?' Hij vraagt gelukkig niet waarom. Als twee glimwormen staan we naar het schermpje 'zwanger' te staren. Mijn zus stuurt de vraag of ik al een test heb gedaan. Ik vraag of ze die avond een kopje koffie wil komen drinken. Ze doet alsof ze niets door heeft en nodigt me bij haar thuis uit.

Ik kan niets tegen de kinderen zeggen, dat vind ik heel moeilijk. Ze vragen al tijden om een broertje of zusje. Maar we willen het pas vertellen als we een goede echo hebben gezien. Of het valt ze echt niet op of ze zeggen niets van dat glimwormen hoofd van ons.

Maart

Mijn wereld staat op zijn kop, maar dat weten maar weinig mensen. Fedora mag afzwemmen voor haar A-diploma deze maand en ik ben zo trots als een pauw. Zwemles is geen grap. Het is warm, duurt lang en kost bergen geld.

Ik krijg last van zwangerschapskwaaltjes, meest vervelende: migraine, gelukkig weet ik hier nog niet dat dit aanhoudt tot de zesde maand en zo'n drie a vier keer per week gaat plaatsvinden.

Ik heb een schrijfwedstrijd gewonnen. Het loopt alleen helemaal in de soep, de dag van de uitreiking belt de organisator af. Het boekje zal uiteindelijk nooit gedrukt worden. Heb ik weer.

Mijn kleine nichtje is eind deze maand 1 jaar geworden, wat vliegt de tijd.

April

Hehe.. eindelijk de eerste echo. Ik ben zwanger van een klein boontje. Maar wel een heel schattig boontje, het mooiste boontje van de wereld.

We kunnen het de kinderen vertellen, yes! Hier heb ik echt naar uit gekeken.

Voor allebei heb ik een kaart gemaakt met de foto van de echo erop. In de kaart heb ik een lijntje getrokken, zo groot als de baby nu is. Hij weegt ook al twee gram, jawel! Dat vinden ze prachtig. 'Ahhh de baby weegt al 2 gram!' roepen ze in koor. Ze heel blij. Maar het blijven kinderen, ik zou er graag uren met ze over praten, maar na vijf minuten willen ze liever gewoon verder lezen in hun nieuwe boek. Genoeg babypraat!

Eind april gaan vriendlief en ik een weekendje naar Sauerland, even bijkomen. Halverwege knalt er iets onder de motorkap van de auto. Turbo kapot. We rijden 60 km per uur op de snelweg, heuvel op halen we niet meer dan 30 km per uur. Duitse ANWB gebeld, die kunnen hem niet maken. Dus maar via binnenwegen naar het hotel. De dag erna op zoek naar een garage, gevonden, heeft geen turbo liggen, dus helaas. We zijn aan het hotel gebonden, gelukkig had ik de wellness erbij geboekt. Blijkt in te houden: 1 koud zwembad en een bubbelbad waar je twee euro in moet gooien om tien minuten te kunnen bubbelen. Niet echt 'well' voor mijn humeur.

Zondag terug, vroeg weg, want we gaan via binnenwegen terug rijden, dorpjes door. Best leuk, alleen giet het pijpenstelen, tot zover dorpjes bekijken. Op de achterruit hebben we een A4tje geplakt, andere weggebruikers gaan namelijk erg kleven als je er vijf minuten over doet om van 0 naar 40 kilometer per uur te gaan. Toeteren en boze blikken.

Mei

In mei ben ik onder stroom gezet en voor dood achtergelaten door mijn fysiotherapeut, hadden de kinderen schoolreisje, zijn we allemaal een keer ziek geweest, is papa jarig, hebben we glasvezel gekregen en ga ik op zoek naar een nieuwe fysiotherapeut. Liefst eentje zonder moordneigingen.

Juni

De 20 weken echo is deze maand. We willen niet weten of het een jongen of een meisje wordt. De kinderen snappen er niets van. Zij willen wel graag weten of ze een broertje of een zusje krijgen. Zoonlief wil graag een broertje, al teveel meisjes in de familie vind hij. Ik beloof mijn best te doen om net dat extraatje mee te geven wat een baby een jongetje maakt. Maar beloven kan ik niets.

De school van de kinderen bespreekt de overgang naar een continurooster. Kinderen lijkt het geweldig, mij ook. Dat haasten iedere dag om de boterhammen er op tijd in te krijgen en weer op tijd op school te zijn. Laat staan de drama's van 'wie eet bij wie'. Sommige kinderen spreken graag met meerdere tegelijk af, dan kan er altijd wel eentje. Beetje sneu als er meerder kunnen alleen. Doordat ik zoveel migraine heb blijven de kinderen nu twee keer per week over. Vinden ze niet leuk.

Ik ga naar de bijeenkomst met uitleg over het continurooster. Een klein groepje ouders is tegen het continurooster. Ik heb me dood gelachen. Ik ben geen zeikmoeder, ik ben ervan overtuigd dat kinderen aardig wat kunnen hebben. Niet iedere moeder is zo. Zo zijn er moeders die dat maar niets vinden voor hun spruit: brood uit een zakje. Dat is zielig. De klaslokalen zijn net gevangenissen, bedompt en benauwd, zegt een andere moeder. Nu moeten ze daar een uur langer per dag inzitten! Een ander kind houdt niet van buiten spelen en die moet nu een half uur langer naar buiten per dag. Oh, en bidden ze wel netjes voor de maaltijd?! Wel dus. Maar hoe zit dat dan met danken na de maaltijd? Minstens zo belangrijk.

Je leest het al, ik heb niet zoveel op met andere moeders en ook niet met bidden en/of danken.

Ze mogen mij weleens bedanken, iedere dag weer lekker gesmeerde boterhammetjes, die komen echt niet uit zichzelf op tafel!

Deze maand stop ik ook met het trainen van 'gevaarlijke' honden. Zo gevaarlijk vind ik die honden niet, maar risico's lopen wil ik nu niet. Honden voelen stemming heel goed aan, als ik twijfel, twijfelen zij aan mij. Niet de bedoeling.

Mijn nieuwe fysiotherapeut is top en dochter mag alweer afzwemmen voor haar B!

We hebben schattige babykatjes in de opvang en we ontdekken het loomen. Ik ben enthousiaster dan de kinderen.

Juli

Deze maand begint de zomervakantie! Wat zijn we eraan toe! Ik heb al vier maanden migraine. Af en toe een dag niet, dan heb ik alleen hoofdpijn, jeeh.

De kinderen moeten me al goed zat zijn, ik ben de vrolijkste niet, maar ze zijn nog steeds lief en zeggen er niets van. Misschien zijn ze bang dat hun hoofd eraf gesnauwd wordt of heeft iemand ze gewaarschuwd voor de onvoorspelbaarheid van zwangere vrouwen.

We gaan een dagje naar Duinrell, achtbanen zijn favoriet. Dochterlief besluit een half uur voor sluitingstijd dat ze toch ook in een achtbaan durft. Ze heeft dan zo de smaak te pakken dat ze boos is dat het park dicht gaat.

De kinderen mochten tot nu toe niet mee naar een echo. Het zijn medische echo's en het wordt afgeraden daar met kinderen heen te gaan. Ik heb een 3D echo geboekt om met de kinderen heen te gaan. Ze vinden het prachtig. Ze hebben ook veel vragen aan de echografiste. Of de baby al poepjes kan laten bijvoorbeeld. Goede vraag.

Van mijn ouders krijgen we een kinderwagen. Ik zoek hem uit op rijcomfort, hij moet met 1 hand te besturen zijn, handig voor de hond uitlaten.

Als ik in de auto stap om naar mijn schoonvader te gaan, ligt er een pakje op mijn stuur. Een klein vierkant pakje. Juwelendoosje! Kan niet missen. Ik kijk verbaasd opzij, daar zit vriendlief met een nerveuze, maar lieve lach op zijn gezicht. Ik maak het open: prachtige ring. Witgoud met diamantje. Heel elegant. Ik hou van simpel. Niet opzichtig, maar stijlvol. Er hoort een vraag bij, ik zeg ja. Ongelofelijk, ik ga ook nog trouwen! Had de hoop al opgegeven.

Eind juli gaan we in ondertrouw, want we willen voor de geboorte van de kleine nog trouwen. Ik ga een shoppen voor een jurk met mijn moeder en zus. De datum prikken we: 25 augustus. We willen het klein houden. Wat moet je veel regelen voor een kleine bruiloft en mijn god, wat is trouwen duur.

Augustus

Ik maak me zorgen om mijn hond. Mijn hond is mijn allerbeste vriend. Dat klinkt voor niet-hondenmensen heel gek. Hondenmensen snappen onmiddellijk wat ik bedoel. Mijn hond heeft vele momenten met mij meegemaakt, vriendjes kwamen en gingen, we zijn aardig wat keer verhuist en zijn door diepe dalen gegaan om er altijd weer bovenop te komen. Mijn constante factor is mijn hond. Met vlagen was hij de reden om op te staan.

Ik ga met hem naar de dierenarts. Hij is anders, ik kan er de vinger niet op leggen. Andere zeggen dat hij nou eenmaal wat ouder wordt, dat je dat ineens gaat merken. Hij is pas 11. Hij kan nog vele jaren mee. Hij wil de laatste tijd vaker naar buiten. Ik zeg tegen de dierenarts dat ik hoop hij iets mankeert wat makkelijk op te lossen is. Zodat ik duidelijk heb dat hij inderdaad iets heeft, maar dat het ook zo weer over is.

Hij heeft blaasontsteking. Wat een opluchting. Pilletjes mee en dat was het.

Helaas is het na anderhalve week nog niet over. Kan een bacterie zijn die die niet gevoelig is voor de antibiotica. Ik krijg andere pillen mee voor op vakantie. De urine gaat op kweek en ik krijg de uitslag als we op vakantie zijn. Ik zoek alvast een dierenarts op in Tsjechië zodat ik daar ook naar de dierenarts kan, mocht het nodig zijn.

De kinderen genieten met volle teugen van de vakantie. Het weer zit niet echt mee. Biko, onze hond, vermaakt zich uitstekend. In de grote tuin kan hij zo naar de boomgaard lopen en plassen wanneer hij moet. Ideaal als je last hebt van je blaas.

Toch kan de vakantie ze niet snel genoeg gaan, na de vakantie gaan we namelijk trouwen. Iets waar ze heel erg naar uitkijken. Voor zoonlief was het een van zijn grootste wensen, jawel!

Onze trouwdag is een prachtige dag. Zoveel lieve familie met zulke lieve wensen voor ons en mooie woorden. Ik ben ontroerd. De kinderen genieten er ook van, het gaat ze wel wat snel voorbij. Ze vinden het ook niet eerlijk dat ze niet mee mogen op ons huwelijksreisje van twee nachtjes naar Antwerpen. Ik zeg dat ik ze later, als ze zelf gaan trouwen, nog weleens vraag of ze het nog steeds zo oneerlijk vinden. Ze zeggen zeker te weten dat ik dan wel mee mag op hun huwelijksreis.

Helaas heb ik last van bekkeninstabiliteit. Ik kan geen trap lopen en maar kleine stukjes, maar de migraine is zo goed als over. Doe mij dan maar bekkeninstabiliteit.

Eind augustus hebben we een groeiecho. De echografist zegt dat alles goed is, maar twee dagen later word ik gebeld dat ze in het ziekenhuis een nieuwe echo willen laten maken. De groei buigt af. Ik hoef me geen zorgen te maken, maar dat doe ik natuurlijk wel. Van 'alles is goed' naar 'deze week nog naar het ziekenhuis' stelt me niet echt gerust.

September

Eindelijk thuis! Kinderen zijn weer naar school, hun nieuwe klas bevalt goed.

Tijdens onze vakantie kwam er een kattenoppas aan huis, twee keer per dag. Onze Siamees, Diesel, ook wel 's werelds dikste Siamees genoemd, was behoorlijk afgevallen in die twee weken. Het viel ons op, maar onze verklaring was dat hij het nou eenmaal niet zo naar zijn zin heeft als wij niet thuis zijn. Daarnaast was het echt nodig dat hij gewicht ging verliezen, onze gevarendriehoek.

Biko zijn blaasontsteking blijkt geen blaasontsteking te zijn. Bloed is afgenomen, röntgenfoto's zijn gemaakt. Niets te zien. Biko voelt zich steeds minder goed, ik moet er 's nachts voor hem uit, soms een paar keer. Ik moet er zelf ook uit om te plassen, dus ik begrijp hem heel goed. Hij is dan wat van de kaart, kan me niet vinden terwijl ik recht voor hem sta of raakt buiten de weg kwijt en is mij dan aan het zoeken terwijl ik maar een paar meter bij hem vandaan ben en hem roep. Ik maak een afspraak bij een andere dierenkliniek voor een buikecho.

Voor de kleine spruit ga ik naar het ziekenhuis, ook deze echo zegt dat de kleine niet genoeg groeit. Ik moet voortaan twee keer week komen voor een ctg en een keer per week voor een echo.

Wat vertellen we de kinderen? Van Biko hebben we verteld dat hij zich niet zo lekker voelt. Ze hebben natuurlijk gezien dat hij medicijnen kreeg, tot nu toe waren de uitslagen goed, niets te vinden in zijn bloed. In zijn urine wel bloed en eiwitten, maar het is onduidelijk waar dat vandaan komt. Over de kleine spruit zeggen we niets. Vooral zoon maakt zich al zo'n zorgen. Als ik de hond ga uitlaten zegt hij me dat ik goed uit moet kijken bij het oversteken en hij droomt af en toe dat ik aangereden word en de baby en ik dood zijn. Als we het over de geboorte van de baby hebben zegt hij soms 'als de baby dan nog leeft'. Ik vind het een beetje eng, hij neemt een slag om de arm, ik ben bijna bang dat hij voorspellende gaven heeft. We stellen hem zoveel mogelijk gerust natuurlijk.

In het weekend gaat Diesel ineens heel erg achteruit, hij lijkt per dag af te vallen. Op zondag loopt hij moeilijk en op maandag wil hij niet eens meer opstaan. Ik ga meteen naar de dierenarts. Bloed wordt afgenomen en hij wordt opgenomen. De bloeduitslag laat een sterk verminderde nierfunctie en verhoogd suikergehalte zien. Zou goed suikerziekte kunnen zijn. Diesel krijgt voor zijn astma al wat jaren prednisontabletjes. Hij kan daardoor adem halen, maar het geeft wel een verhoogde kans op suikerziekte. Hij vertikt het daar te eten of te drinken, hij ligt aan een infuus en als hij mij hoort bij de balie begint hij te mauwen. Zijn echte Siamezenmauw. Alle medewerkers zijn dol op hem, hij is lief en kroelerig en zo makkelijk. Ja, dat is Diesel. Iedere dag een pilletje, iedere dag twee keer oogjes druppelen, maar hij vindt het prima. Aandacht is aandacht en aandacht is leuk. Je kunt zonder narcose echo's en röntgenfoto's bij hem maken, bloed afnemen, infuusjes prikken en zijn pootje in het verband doen. Hij spint erbij. Als de dierenarts naar zijn hartje moet luisteren, moet ze dat doen terwijl ze hem bij een lopende kraan houdt, zodat hij even stopt met spinnen.

Terwijl ik gebeld word dat ik Diesel die avond op mag halen omdat ze denken dat hij thuis wel zal gaan eten, zit ik met Biko bij de andere dierenarts voor zijn echo. We moeten lang wachten, want er is een spoedgeval binnen gekomen. Een aangereden hond wordt op een brancard binnen gebracht. Hans gaat de buikecho doen, ik ken Hans al een tijd, ik kwam met mijn eerste dieren al bij hem. Hans is internist en een hele goede. Altijd eerlijk, neemt alle tijd voor je en legt goed uit. Hans verteld wat hij ziet, 'kijk, hier is de maag, ziet er goed uit. De darmen, ook netjes en hier is de milt'. Daarna zegt Hans niets meer. Hij maakt in stilte de echo, Biko piept en jankt. Dan zegt Hans dat we de echo gaan bespreken als Biko weer op zijn vier pootjes staat, dat praat makkelijker. Het is niet goed. Hij laat me de beelden zien die hij gemaakt heeft en wijst aan wat hij ziet. Grote tumoren in de blaas, vanuit de urinebuis de blaas in over de gehele blaaswand. Tumoren in de milt en in een nier. Biko moet veel pijn hebben. De enige eerlijke beslissing die ik kan nemen is hem uit zijn lijden verlossen. Hij kan niet meer beter worden, alleen maar meer pijn krijgen. Meer pijn dan pijnstillers kunnen stillen. Plassen zal steeds moeilijker gaan, het is een agressieve tumorsoort denkt Hans, gezien de grote en de vorm. Operatie is uitgesloten. De enige optie wat dat betreft zou zijn om zijn bekken in tweeën te splijten om bij de tumor in de blaas te kunnen komen. Een operatie die hij nooit zou uitvoeren.

Ik val stil. Hans vindt dat ik het rustig opneem. Of het wel met me gaat. Nou niet echt, maar ik ben nou eenmaal niet het type dat hysterisch kan huilen waar vreemden bij zijn. Daarbij, ik moet mijn kat nog ophalen, nog naar huis rijden, koken, kinderen op bed leggen en dan misschien, heb ik tijd om te huilen.

Als ik Diesel ophaal vertel ik meteen de uitslag van Biko. We maken een afspraak om Biko over een paar dagen in te laten slapen.

Manlief heeft de kinderen al voorbereid voor ik thuis kwam. Ze weten niet zo goed wat ze moeten zeggen. Zoonlief is heel verdrietig, Biko is zijn beste vriend, zijn eerste hond. Hij wil niet dat hij dood gaat. Ik wil dat ook niet. Hij begrijpt niet dat de dokters er niets aan kunnen doen, hij weet wel tien dingen die de dokters kunnen doen. Ze kunnen pilletjes geven of hem opereren. Waarom doen ze dat niet? Waarom moet hij dood?

Ik weet niet hoe ik het goed moet uitleggen. De kinderen begrijpen niet dat dood soms beter is dan leven. In hun ogen is dood het ergste wat je kan zijn. Ik ga hem een prikje laten geven waardoor hij dood gaat, terwijl ik hem ook niet kwijt wil. Dat begrijpen ze niet.

Met Diesel gaat het niet beter. Hij weigert te eten, ondanks de insuline die hij krijgt. Zijn bloedsuiker is te hoog, hij kan niet meer goed lopen en verstopt zich telkens. Hij komt niet meer op schoot en wil niet meer kroelen. Ik denk aan een alvleesklierontsteking. Op donderdagochtend moet ik eerst naar het ziekenhuis voor een CTG. Daarna ga ik met Diesel terug naar de dierenarts. Er wordt weer bloed afgenomen, zijn bloed heeft een blauwe gloed. Dat betekend dat zijn hart niet meer goed het bloed rond kan pompen. Telefonisch heb ik afgesproken dat we een 'snaptest' gaan doen om alvleesklierontsteking aan te kunnen tonen. De snaptest kan en vals negatief geven en is erg duur. Maar ik ben er eigenlijk zeker van dat dit het is. Hij heeft inderdaad een acute alvleesklierontsteking, pancreatitis. Niets aan te doen. Als ik niets doe, gaat hij uit zichzelf vandaag nog dood. Zijn hart redt het niet meer, hij zal moeite krijgen met ademen. Het beste kan ik hem meteen in laten slapen, dan is het lijden het kortst. Ik knuffel nog met hem, hij spint al niet meer. Hij krijgt een prikje om in slaap te vallen, dat gebeurt heel snel. De dierenarts controleert zijn hartslag en hij blijkt al te zijn overleden. De definitieve prik is dus niet eens meer nodig. De dierenarts staat met tranen in zijn ogen. Morgen kom ik namelijk terug, om mijn hond weg te brengen. Hij verzekerd me dat we wat betreft beide dieren de beste keuze maken. Hij heeft dit ook nog nooit meegemaakt, twee dieren zo ziek, zo plots, zo dicht op elkaar. Hij is ook bang dat ik me te druk maak, met die dikke buik.

Ik kan niet eens huilen. Op teveel fronten loopt het mis, baby, hond, kat. En dan nog de vele honderden euro's die ik in een paar weken tijd al uitgegeven heb. Met een baby op komst kun je iedere euro heel goed gebruiken.

Ik haal de kinderen uit school met de auto. Biko zit achterin. We gaan naar het bos met zijn allen. Biko nog lekker laten zwemmen, met hem spelen en kroelen. Morgen gaat hij dood.

Zoonlief wil eigenlijk liever bij een vriendje spelen. Ik zeg dat hij toch mee moet. Ik ben bang dat hij later anders spijt krijgt. Dat begrijpt hij wel. Ze knuffelen en kroelen met hem, ze gooien ballen tot hun armen moe zijn. Hun voeten worden nat in het water, maar ze vinden het niet erg. Ik maak foto's en geniet van die drie. De hond die ik kreeg omdat hij niet met de kinderen in zijn vorige gezin overweg kon. Dezelfde hond staat te piepen voor de deur als hij deze twee hoort.

Ik vertel ze van Diesel. Ze reageren er gelaten op. Er valt ook weinig te zeggen. Van Diesel hebben ze gezien hoe ziek hij was, dat hij niet meer wou staan en eten, dat hij omviel. Biko rent en springt en zwemt en knuffelt. Dat hij straks ligt te piepen van de pijn als zij op bed liggen, dat weten ze niet. Hij heeft een extra pijnstiller van mij gekregen en straks krijgt hij er nog eentje. Als hij het maar leuk heeft. Een grote hond rent bijna een van de kinderen omver, Biko gaat er tussen staan en stuurt de hond weer op weg. Stoere Biko.

De volgende ochtend moeten de kinderen naar school. Dochter moeten we overtuigen om Biko nog een knuffel en een kus te geven. Ze heeft al afscheid genomen zegt ze. Als het moeilijk wordt, sluit zij zich af. Ze beslist simpelweg om het niet te voelen. Ze gaat verder met de dagelijkse dingen. Zoon is in tranen, wil Biko niet meer loslaten. Ik wil dat hij naar school gaat zodat hij afleiding heeft. Hij raakt helemaal overstuur. Zegt dat we Biko moeten laten leven. Ik probeer het uit te leggen, maar het word me eigenlijk ook teveel. Ook papa heeft het er moeilijk mee. Hij neemt de kinderen toch mee en brengt ze naar school. Daarna begint het wachten tot we naar de dierenarts kunnen. Om tien uur word hij ingeslapen. Hij is heel snel weg en de dierenarts verzekerd me nog een keer dat ik echt de juiste beslissing heb genomen.

Diesel en Biko worden samen gecremeerd.

Na een week weer een groeiecho van de kleine. De groei blijft afnemen. Met het lichamelijk onderzoek zeggen de artsen telkens dat de kleine wel normaal aanvoelt. Ik blijf aangeven dat de kleine goed beweegt en het voor mij ook goed voelt.

Oktober

De artsen maken zich echt zorgen over de groei van kleine spruit. Ik voel nog genoeg bewegen en de CTG's zijn ook goed. Ze schatten de kleine op 2200 gram en de groei buigt steeds meer af. Ze willen inleiden met 37 weken.

We willen niet eigenwijs zijn en dus word ik de volgende dag opgenomen om ingeleid te worden. Mijn gevoel zegt dat de kleine er nog helemaal niet klaar voor is. Ik ook niet. Ik ben zwanger zijn nog helemaal niet zat. Er is ook nog geen millimeter ontsluiting, niets verweekt, alles nog helemaal dicht.Na drie dagen inleiden is voldoende ontsluiting om de vliezen te kunnen breken. Vier uur en kwartier later is ze geboren, onze mooie kleine meid. Ik dacht echt dat ze een jongetje zou zijn, papa had het wel goed. We noemen haar Felina. Het eerste wat ik dacht toen ik haar zag was dat ze helemaal niet zo klein was. Ze woog dan ook 2795 gram en was 48 centimeter. Ik ben blij dat het verkeerd ingeschat is. De kinderen zijn er een half uurtje na haar geboorte. Ze vinden haar prachtig. Zoonlief vindt het een beetje jammer dat het geen jongen is geworden, maar ach, een zusje is toch ook wel leuk. Ze stralen en vinden haar mooi, ook een beetje vies met al dat smeer.

Na twee dagen mogen we naar huis. Als we een paar dagen thuis zijn maakt de kraamverzorgster zich zorgen, Felina drinkt niet goed en ze ziet geel. De verloskundige komt, overlegt met de kinderarts en we moeten weer terug. We worden opgenomen omdat Felina prematuurgedrag vertoont, ze is er nog niet aan toe om alles zelf te doen. Drinken lukt haar moeilijk, een half flesje, hooguit. Ze slaapt zeker 22 uur per dag. Na een paar dagen in het ziekenhuis gaat het drinken niet beter, dus krijgt ze een sonde. De kinderen maken zich erg zorgen. Ook al zeggen wij dat ze helemaal gezond is, alleen wat moeite heeft met drinken, ze vinden dat ze niet voor niets in het ziekenhuis ligt, dan ben je ziek.

Na vijf dagen ziekenhuis mogen we naar huis. Het voelt alsof we weken weg zijn geweest.

In het ziekenhuis hebben papa en ik geleerd hoe we de voeding via de sonde moeten geven. Aan huis komt een kinderverpleegkundige.

Na een week drinkt Felina alles zelf en ze groeit goed. De sonde mag eruit!

Ik begin wel de pest in te krijgen dat haar gewicht voor de geboorte zo slecht is ingeschat, ze heeft er nu echt last van. We mogen maar weinig doen. Ze mag af en toe in badje, niet naar buiten en bezoek mag haar ook niet vasthouden. Allemaal om de prikkels te beperken.

Maar wat een heerlijke meid! Na de eerste hobbeltjes doet ze het heel erg goed. Broer en zus zijn apetrots. Meest leuke aan hun zusje? Ze heeft in bad gepoept! En iedereen mag het horen!

November

Deze maand staat in het teken van 'De Baby'. Gelukkig slaapt baby bij papa en mama op de kamer en krijgen de kinderen nog genoeg slaap. Papa en mama niet.. Baby maakt er de gewoonte van om vooral 's nachts lol te trappen, overdag slapen we uiteraard. Maar wat zijn we trots! Ze groeit als kool. Kinderarts en consultatiebureau zijn zeer te spreken over haar vooruitgang. We doen het dus goed!

Klasgenootjes van de kinderen komen graag spelen, ze hopen dan te kunnen knuffelen met baby, ze mogen even kijken, maar daar laten we het bij. Ook mogen er wat minder vaak kindjes komen spelen dan normaal. Al gauw is het erg druk voor Baby en dat uit zich in 's nachts niet slapen. Gelukkig begrijpen de kinderen het goed, ze is ook nog maar heel erg klein. Om eerlijk te zijn, zegt dochter lief, heeft ze zelf ook wel last van die vriendinnetjes, soms zijn ze wel erg druk!

Ze denken altijd aan hun zusje. Ook bij het schoen zetten voor Sinterklaas. Sinterklaas was er alleen niet helemaal op voorbereid dat Baby ook haar schoen zou zetten..

December

De maand van de feesten. Niet alleen komt Sinterklaas, de kerstman en het nieuwe jaar, ook zijn de kinderen allebei jarig. We feesten dus wat af deze maand!

Allebei de kids geloven dit jaar niet meer in Sinterklaas, maar onze nichtjes nog wel. Dus vieren ze het vol overgave mee. Als zeg dat ik 80 euro voor een Sinterklaascadeau wel erg veel geld vind, het geld groeit me tenslotte niet op de rug, waar Baby bij is, zeggen ze in koor 'Sssst! Baby gelooft nog!'.

Pakjesavond is een succes. Ik ben ergens wel blij dat ze niet meer in Sinterklaas geloven. Het scheelt een hoop stress, slapeloze nachten en buikpijn. Plus dat ze nu weten dat ze niet lief moeten zijn voor Sinterklaas, maar voor mij om te krijgen wat op hun verlanglijstje staat.

In de kerstvakantie gaan de kinderen met hun moeder naar Marokko. Een reis georiënteerd op kinderen. Zoonlief had er in de zomer nog erg veel zin in, maar hoe dichterbij het komt, hoe minder zin hij krijgt. Op het nieuws en op school gaat het over ebola, honger en oorlog: allemaal in Afrika. Marokko ligt in Afrika. Dat er geen oorlog en ebola is in Marokko, dat gelooft hij maar half. Ook zijn er slangen in Marokko en schorpioenen. Dan moet hij ook nog vliegen. Ik zeg hem gedag voor zijn vakantie. 'Ik zie je weer op je verjaardag!' zeg ik tegen hem. Hij kijkt me verschrikt aan. 'Als we neerstorten, heb ik nooit mijn tiende verjaardag kunnen vieren!' roept hij. Hij lacht er ook wel een beetje bij. Ze zijn nu een paar dagen in Marokko en ze hebben het erg leuk.

Dit was ons jaar. Een heel bewogen jaar. Met hoogtepunten en dieptepunten. Mijn grootste wensen zijn uitgekomen en mijn nachtmerries ook. Het was een raar jaar.