7 jaar geleden
2014 - Het leed dat WW heet?
Heb je dat soms? Van die dromen die uitkomen na een tijdje? Dat je dan denkt van: Heej.... dat heb ik een keer gedroomd!?
Bijna zomer 2014...
Ik heb wel eens dromen die uitkomen. Waarvan ik dan denk: Heej, dat heb ik een keer gedroomd
Ik vertelde mijn vriendinnen (eigenlijk collega's, maar na 17 jaar samen werken deel je een heleboel lief en leed samen) dat ik dat weekend een rare droom had. Onze baas vertelde ons dat het bedrijf verkocht werd. Dat wij niet mee mochten naar de nieuwe eigenaar. We lachten een beetje erom.
Diezelfde ochtend, einde van de pauze, onze baas had de mededeling of iedereen wilde blijven zitten. *slik*
Daar begon hij, de afgelopen jaren waren niet goed, geld moest erbij, bla bla bla, kortom: Het bedrijf werd verkocht. Punt.
Eenmaal weer aan het werk hadden mijn vriendinnen en ik het erover. Wat een een kl*tenzooi, 17 jaar daar geweest. En nou 'ineens' wordt alles verkocht!?
We hadden al vaker een idee dat het niet zo goed ging. We hadden ook vaker een idee hoe het beter gedaan zou kunnen worden. Maarja, daar was een voorwerker voor. Dat jaar, 2014, hebben we afgemaakt. Vaak met plezier, soms met tegenzin. En dan komt de laatste dag in December.
Geen bedankje. Geen hand. Niks. Vreemd naar huis gaan. Met tranen in de auto! En toen? Toen was het over en uit.
Het leed dat WW heet ging beginnen...
Ik moet eerlijk zeggen dat we een afscheids 'avond' hebben gehad met het personeel. Het was gezellig, met lekker eten. En aan het einde, weer geen bedankje, geen hand. Niks.
Ik snap dat het voor onze baas moeilijk is, een eigen bedrijf helemaal opgeven. Maarja... Het personeel vindt het net zo moeilijk!
Eindelijk kwam daar een bedankje! 1 maand later. We (mijn 2 vriendinnen en ik) werden gevraagd om koffie en/of thee te komen drinken. We kregen een mega grote doos Merci! Dat was best een leuk einde....
Lindsy83
Wat apart dat je er over gedroomd had! Toch fijn dat jullie achteraf nog netjes bedankt zijn...
Henrike Laning
Een grote doos merci vind ik wel het minste na 17 jaar! Ik werd ontslagen door klachten van collega's. Diezelfde collega's gaven me een bos bloemen, met een kaartje waarop stond dat ik zo'n fijne collega was en dat ze altijd voor me klaar zouden staan. Bizar. Ik kan me voorstellen dat het voor je baas heel moeilijk was, maar ik zou het vooral heel moeilijk vinden voor mijn personeel dat door mijn toedoen, ook al kon ik er niks aan doen, op straat kwam te staan. Ik zou alles doen om ze te helpen en ze in elk geval laten weten dat ik ze zo enorm gewaardeerd heb. Daar heb je gewoon recht op, ook als je ergens maar kort gewerkt hebt, maar wel met hart en ziel!