#2 Kan ik dit wel?

Deze kraamweek was zo anders dan die met onze oudste. Toen wou ik alleen maar met hem knuffelen, hij was van mij en het liefst hield alleen ik hem vast. Ik vond vaak zelfs dat papa hem te lang vast had.

Ik ben zaterdag op zondagnacht 11-08 in het ziekenhuis bevallen van ons tweede kindje, alles was voorspoedig verlopen en hij deed het echt super goed! Hij werd op mijn buik gelegd en ik had alleen de gedachte " Ik wil zo snel mogelijk naar huis" het huid op huid contact na de geboorte duurde me zelfs te lang. Ik voelde niet het intense geluk wat ik met de eerste voelde. Het was wel mijn kindje, maar zo voelde ik het niet.

Ik dacht nog dat het kwam omdat ik deze bevalling bewust en zonder pijnbestrijding heb gedaan, maar niks is minder waar.

Ik kwam diezelfde ochtend rond een uur of 6 thuis, met smart te wachten op de oudste tot die thuis kwam, hij logeerde bij opa en oma.  Mijn kraamzorg kwam 's middags, toevallig was dit een bekende. Ik was met van alles bezig, behalve echt met de baby. Ik was alweer snel ter been dus ik deed ook veel zelf weer.  Vanaf dag 3 kreeg ik een kraamhulp die jonger was dan ik, geen ervaring had met kinderen en net was afgestuurd. Volgens mij ben ik nog nooit zo onaardig tegen iemand geweest en besloot ook dat ik minimale uren wou. Ik zou het allemaal zelf wel doen.

De eerste dag was even wennen met en aan elkaar, we waren ineens een gezin van vier! De dagen en weken erna, had ik een ontevreden, gefrustreerde baby. Wou niet op zijn rugje liggen, flessen gingen lastig. Huisarts hier, Consultatiebureau daar, homeopaat hier allerlei foefjes en trucjes om onze baby weer vrolijk te krijgen. Helaas heeft niks hiervan geholpen. Genoten heb ik dus niet van deze eerste maanden, niet zoals met de oudste. Hier voel ik me dan ook weer enorm schuldig om.

Toen knapten de draadjes in mijn hoofd, ik kon het huilen niet meer aanhoren. Ik werd al paniekerig/agressief als die een geluidje maakte. Mijn oudste kreeg bagger over zich heen om niks. Ik kon niks meer hebben, he-le-maal niks meer. en van niemand niet. Ik moest om elk klein dingetje huilen en huil nu nog om alles. Ik heb gedacht dat dit vanzelf over zou gaan, maar helaas.

In mijn ogen heb ik gefaald, gefaald als moeder, dochter,zus en partner maar vooral gefaald als persoon. Ik vond het dan ook enorm moeilijk om toe te geven aan mezelf dat het slecht ging met me. Ik heb hierover gesproken met mijn partner en die had al een vermoeden, maar hij schrok er wel van. Vlak daarna ben ik naar mijn moeder gegaan, dit was toch wel echt een mega grote stap ook. Hoe vertel je je eigen moeder dat het slecht gaat, terwijl je altijd alles zo goed wilt doen? 

Hierop heb ik de huisarts gebeld voor een doorverwijzing naar de psycholoog, ik wil niet zo'n moeder zijn waarvan ik altijd heb geroepen: zo zal ik later als ik moeder ben nooit zijn.  

Ik heb nu mijn eerste gesprek met de praktijkondersteuner gehad en ik merk dat er nog veel oud wrok mijn leven beheerst en onbewust mijn gemoedstoestand. Volgende week mag ik weer heen en gaan we een plan van aanpak maken of toch kijken of ik naar de psycholoog moet als zij me verder niet kan helpen.

Met het bloggen wil ik mezelf helpen om het taboe te doorbreken, de hele situatie te verwerken, maar ook andere moeders laten weten dat het iedereen kan gebeuren en het echt niet erg is en bovenal dat je niet alleen bent!