2 jaar SCAD-anniversary

Daar ben je, de 17e van juni. 

Dé dag waar ik zo tegenop keek.

De dag die twee jaar geleden onze hele wereld veranderde.

Ik herinner me elk klein detail van het moment nog precies, het staat op mijn geheugen geschreven zelfs de geluiden om me heen op het moment van het infarct en de voelbare spanning in de ambulance en de OK herinner ik me.

De druk en stekende pijn die bewuste ochtend in bed, het verlammen van m’n linkerarm, het precieze moment dat ik de alarmcentrale belde. Het is alsof het gister was. Het gekke is dat ik deze herinneringen en emoties het hele jaar door kan wegstoppen of luchtig kan zien, tot de maand juni aan breekt.. we Camden’s verjaardag vieren en daarmee ook de bevalling bewuster herleef en weet wat erna kwam.. in de kraamweek, het gevoel alsof iemand de vloer onder m’n voeten vandaan trok en ik in een zwart gat viel. Ik maakte ineens geen actief deel meer uit van mijn gezin, ons huishouden ons net nieuwe kindje, of de vreugde en liefde van de kraamperiode. Ik lag daar.. in het ziekenhuis en was verwijderd van alles dat mooi en geweldig was. Na een week op de hartafdeling mocht ik eindelijk naar huis.. om 24 uur later met een tweede infarct opgenomen te worden.

Daarna nog een paar bloedtransfusies en opname op de kraamafdeling zonder baby en het plaatje in mijn hoofd is compleet.

De periode tussen Cam z’n verjaardag en de dag van het hartinfarct zijn vreemd, apart, ook wel vaag te noemen dit tweede jaar. De herinneringen van die periode razen door m’n hoofd; de periode waarin je eigenlijk had willen genieten van je gezin en je pasgeboren baby, van familie en vrienden en dit een mooie ervaring zou zijn geweest, lag ik in ziekenhuisbed in een kamertje alleen op de hartafdeling te vechten voor mijn leven. Klinkt dit alsof ik het verwerkt heb? Nee hoor zeker niet. Ik heb het even geparkeerd. Ben doorgegaan zonder echte traumaverwerking. Daar was geen tijd en geen ruimte voor. Ook nu nog niet. Het leven raast keihard door, er moet gewerkt worden er moet geld verdiend worden en de kinderen hebben je nodig. First things first. Eerst ons leven weer op de rit met regelmaat en rust en dan de ruimte maken voor verwerking en heling. Klinkt logisch maar probeer het in praktijk maar eens toe te passen. Momenten zoals dit, het van me af schrijven helpen mij bij de verwerking. Uitspreken waar je dankbaar voor bent. Terug - maar zeker ook vooruit kijken.

Deze twee jaar zijn zwaar geweest. Het eerste jaar met name vanwege mijn herstel En het tweede jaar omdat er van alles van me werd verwacht maar ik niet voldoende energie had.

Maar ik denk dat ik nu eindelijk durf te zeggen dat ik meer kan en een deel van mezelf heb teruggevonden.

Ik werk weer 3 dagen per week soms 4. Kan zelfstandig voor de kids zorgen als John aan het werk is, ben actiever én heb een beetje een sociaal leven terug hellooooooo Iris, welcome back! Ik voel me goed en alive. meest belangrijke is dat ik mń draai een beetje heb gevonden in dit hele nieuwe leventje als hartpatiënt. 

Maar dat ik er soms aflig omdat ik mijn eigen grens overga dat blijft toch wel een dingetje. Met drie kids ga je toch al snel meer van je lichaam vragen dan het aan kan en dat resulteert in down time, maarrrr nog maar 1 dagje! Kijk dat is al een hele verbetering vergeleken met twee jaar geleden!

Het is ongelofelijk wat je aan kunt als mens en hoe sterk je lichaam is. We hebben als gezin behoorlijk wat meegemaakt en dat heeft z’n littekens achtergelaten. Maar on the positive side: we staan er nog! We hebben deze twee jaar overleefd jongens! Zo zie je maar hoe sterk je kunt zijn.

Twee jaar geleden veranderde alles in ons gezin, een moeder die chronisch hartpatiënt werd, een man die mantelzorger werd en 3 kindjes die ineens in angst leefde.

En here we are.. twee jaar later. We doen dit, iedereen in het gezin heeft z’n leventje weer opgepakt en heeft zich aangepast.

John werkt weer 12 uur per dag, Yahsaiah gaat naar z’n examen jaar 5 havo straks, Lewis happy naar groep 3 en Cammie is net over naar de peutergroep op de creche. Wat ben ik trots!

Twee jaar geleden had ik dit niet kunnen bedenken hoor. We are out of the darkness and standing in the light

Mijn hart doet het nog en hopelijk kan ik er super oud mee worden. Ik werk hard aan mezelf om gezond te blijven en steeds een beetje sterker te worden zodat ik elk jaar een stapje verder kom. 

Dus ookal is vandaag een emotioneel beladen dag.. mag vandaag ook best wel gevierd worden, dus hoi 17 juni: say hello to my two year SCAD-anniversary! 

Binnenkort lees je mijn hele verhaal in het magazine 'stichting hartpatiënten Nederland' 

Foto: www.cherisejeane.nl