19 november 2021 - de hereniging met Henry

Buiten op de parkeerplaats stoppen we. We stappen uit en de kofferbak wordt geopend. De postkist, geboortebedankjes en mondkapjes worden uit de auto gehaald. We maken een selfie en mijn moeder maakt een foto van ons met tut bij de boom. Deze foto was opeens heel belangrijk voor me, nog belangrijker was dat deze foto echt niet binnen gemaakt mocht worden. Na het maken van de foto's lopen we richting de ingang van het uitvaartcentrum. Ter hoogte van het bloemenveld overvalt blinde paniek mij. Dit wil, kan en mag gewoon niet. Hyperventilatie en een flinke huilbui en voeten die geen stap meer voor of achteruit willen komen in mij opzetten. Marcel pakt mijn linkerarm en mijn moeder mijn rechter arm. Y. kijkt me aan en vertelt me dat ik in en uit moet ademen. Kalmte keert terug in mijn lichaam en we lopen door naar de ingang. Als we aankomen bij de deur komt een van de medewerkers de deur open doen. Na overleg pakt hij het kratje met kraamcadeautjes over en mogen we de mondkapjes bij de ingang zetten. Henry is er al klaar voor, we zouden er naartoe mogen. Mijn maag wilt zich omdraaien, ik ben nerveus. Weet niet hoe Henry eruit zal zien. Kunnen we hem nog even bekijken, zou het kunnen? We besluiten wel nog even op Mirjam te wachten. Aangezien we iets te vroeg zijn 10:15 ipv 10:30 zullen we echt nog even moeten wachten. Mirjam komt aan om 10:33 en ze loopt direct met mijn moeder door naar de familiekamer. Wij lopen erachter aan, maar zij zijn al binnen als we bij de deur komen.

Zo snel als mijn moeder en Mirjam binnen zijn, komen ze ook weer naar buiten. “Hij is hartstikke mooi, kom naar je zoon kijken.” Mirjam zegt het, “Echt” vraag ik aan mijn moeder. Mijn moeder heeft deze week meermaals benadrukt dat ze dit gedeelte bij Mirjam legt. Mirjam beslist. Als Mirjam zegt dat het kan, dan kan het. Toch, toch wil ik heel graag antwoord van mij nmoeder. Als ik haar in haar ogen kijk zie ik de tranen prikken. “Ja, echt.” 

Zonder nog maar een moment te twijfelen loop ik de familiekamer in. Het is een vrij grote ruimte met rechts naast de ingang een counter waar wat koffie en thee-kannen op staan. Links in de ruimte staat een bank, 3 stoelen en een tafel en rechts achterin de hoek staat een mandje. Mijn hart breekt als ik het zie, maar bij het benaderen van het mandje maakt mijn hart een sprongetje. Ons mannetje! Henry! Ons frummeltje! Hij ziet er super prachtig uit! Mooier dan hij er in het ziekenhuis uit zag. Het koelen heeft zijn lichaampje goed gedaan. Hij heeft zelfs gewone babykleur! Vol bewondering zit ik naast het mandje en komt Marcel achter me zitten. Hij knijpt in mijn schouders en kust mijn haren. Ook hij vindt Henry prachtig. Mijn moeder komt ook nog even naast me zitten, en we bewonderen samen zijn neusje. Wat een cadeautje! We hadden niet verwacht dat dit zou kunnen. 

Een paar minuten later wordt er gezegd dat Mirjam echt moet beginnen met inbakeren. Mijn moeder haalt de hydrofielen die Marcel en ik met een luchtje hebben bespoten en in een luchtdicht zakje hebben gedaan uit haar tas. Als ze deze aan Mirjam heeft gegeven gaat ze eerst iedereen bellen. Mijn moeder zou mijn schoonouders en mijn broer bellen als Henry nog gezien kon worden. Al snel bevestigd mijn moeder dat iedereen onderweg is. Marcel en ik gaan met onze rug naar Henry toe op de stoelen zitten. Afgelopen zaterdag ben ik erg geschrokken toen ik de verpleegkundige vroeg om Henry opnieuw in te bakeren, zijn witte pakje wat Mirjam had gemaakt was toen zo vies. Dit wilde ik zelf niet nog eens zien. Ik genoot liever van mijn mooie mannetje zoals hij er nu uit zag. De kraamverzorgster pakt voor ons thee en mijn vader loopt heen en weer tussen het mandje en bij ons. Mirjam komt vrijwel direct nadat ze Henry heeft uitgepakt aangelopen met een pak klei. Dit stuk klei moet zo zacht zijn dat ik mijn vinger er in kan drukken. Ik pak het aan en begin met kneden, maar nadat ik het twee keer heb laten vallen besluiten mijn vader dat hij het wel oplost. Zowel Marcel als mijn vader pakken een beetje klei en beginnen met kneden. Terwijl ze aan het kneden zijn vraagt Mirjam of we de navelstrengklem willen. Deze willen we hebben en hij wordt ingepakt in tissues. Mirjam vraagt of we ook haartjes willen. Ze weet dat we dit alleen willen als Henry’s huidje intact blijft. Hij is al door zoveel heengegaan, dat ik zijn lichaampje verder intact wil houden. Het is Mirjam, nu dat Henry goed gekoeld is geweest, ook gelukt om nog wat plukjes haar af te knippen. Dit is gelukt zonder Henry zijn hoofdje te beschadigen, anders had ik ook niet gewild dat het gebeurde. De kraamverzorgster stopt nog een set tissues in mijn Lion King handtas. In het middelste vakje met rits. Daar zitten nu allemaal schatten in. Mijn moeder gaat samen met de uitvaartonderneemster de kleiafdrukjes veilig stellen, zodat ze niet per ongeluk alsnog beschadigen.