17 dakloos en zwanger

Het is voor mij even wennen, ik ben niet zo een blogger. Maar na veel te hebben meegemaakt, en nogsteeds verdriet bij me te dragen, hoop ik dat dit een beetje therapeutisch werkt. 

Oke, we gaan even terug naar eind 2010 begin 2011.

Ik was door problemen, een veel te lang niet al te relevant verhaal, al van mijn middelbare school afgeschopt. Ik zat op het Nova college, op de vavo om alsnog mijn diploma te halen. 

De vader van Hayley, 9 jaar, leerde ik kennen vlak voor de kerst van 2010. In februari 2011 kwamen we er achter al zwanger te zijn, onzorgvuldig met de pil. Ik zwaar tegen abortus besloot door te zetten, waar hij het mee eens was. 2 dagen voor wij het mijn ouders zouden vertellen, werden zij ingelicht door de moeder van mijn toen vriend. Hierdoor raakte ik dakloos voor mijn 18e. 

Na maanden zwerven en zoeken, vond ik een plek waar ik kon blijven. En beëindigde ik de relatie met hayley haar vader, hij keek in die hele periode niet naar ons om, en vertrok zelfs met de kermis. Dit was 6 maanden voor haar geboorte. 

Maanden lang werd ik begeleid door Jeugdzorg, voor mezelf maar ook wegens mijn zwangerschap. Na veel wikken en wegen schoot het mij in ene in de ochtend te binnen. Ik lag in bed, naast mn nieuwe vriend🤦‍♀️(reken me er niet op af, ik ben te vaak te dom geweest) en schoot overeind. Ik zei tegen hem, 'ik sta haar af, ik laat ze een pleeggezin zoeken voor haar'. Dit was 2 maanden voor zij geboren werd. 

Dit werd in werking gezet, daarbij komt weer een andere overheidsinstantie kijken het Fiom. Zij vonden het een verstandig besluit. Vlak voor hayley geboren werd kreeg ik papieren onder mn neus gedrukt, met de keuze. Vrijwillige of gedwongen afstand doen, het overdragen van de voogdij naar jeugdzorg vanaf geboorte. 

Bij 40+6 werd ik ingeleid om 8 uur smorgens. Om 15:45 was het mooiste meisje wat ik ooit had gezien geboren. Ze schreeuwde er heerlijk op los, en was het absoluut niet eens met de plotselinge kou. Ze kreeg haar eerste flesje van me en toen werd ze wat rustiger. Langzamerhand kwam het besef, ik mocht het ziekenhuis al verlaten, en zij moest blijven. Mijn lieve kleine perfecte meisje moest in haar uppie achterblijven. 

Rond 18:00 kwam het moment, ik moest echt vertrekken, haar achterlatend. Mijn toen vriend(niet haar vader) en ik vertrokken. En man man man, zo ziek en leeg had ik mij nooit gevoeld.😢😭

Het vervolg komt later❤️