15 januari

15 januari

Alweer 2 jaar geleden dat ik met de ambulance vervoerd ben naar het ziekenhuis. Ze waren bang dat ik een hersenbloeding had. Had geen gevoel meer in mijn tong en wang, mijn mondhoek hing, kon bijna niet meer praten, mijn nek spieren zaten in een constante kramp. Ik heb zo ruim 6uren gelegen. Kreeg wel morfine toegediend, maar dit deed niets. De verpleegkundige zei nog, als je niet zwanger was geweest had ik je diazepam gegeven. Uiteindelijk kwamen ze er achter dat het bijwerkingen waren op het misselijkheids medicijn die ik toen net een paar dagen nam. Toen kreeg ik toch diazepam en werd alles eindelijk rustig en viel ik in slaap. Ik heb nog ruim 90u moeten wachten tot alles van het medicijn uit mijn lijf was.

Wat was dit een enge avond, ik had al een galblaas aanval gehad 4dgn ervoor en toen dit. 4 wkn later kreeg ik weer een galblaas aanval en 5dgn later weer. Uiteindelijk geopereerd.

Toch blijf ik nog elke dag leven met de angsten en resten van de krampen.

Nu de 2e zwangerschap achter de rug, ook die was een hel. We hebben er 2 prachtige dames voor terug gekregen, maar helaas heb ik er ook een depressie en eetstoornis aan over gehouden.

Gelukkig krijg ik daar nu hulp voor van allerlei kanten, maar ik ben er nog lang niet.

Ik schrijf dit om het van mij af te schrijven, maar ook om bekendheid te krijgen voor het feit dat niet elke zwangerschap op rolletjes loopt en een roze wolk is.