14 jaar hulpverlening aan alles komt een einde

14 jaar geleden liep er een onzekere puber met een grote rugzak vol levenservaringen en trauma´s de huisartsenpraktijk binnen.

Tja het klinkt niet echt als het begin van een sprookje en dat is het helaas ook niet.

Zoals jullie in mijn eerdere blogs vast al eens hebben gelezen bestaat mijn leven over hoge pieken en diepe dalen. Echt diep ben ik nooit ingegaan over jeugdtrauma´s en gebeurtenissen die mij als mens hebben gevormd en die daarmee soms ook bijna hebben laten breken.

‘je blik op de wereld hangt af van wat je mee draagt in je hart’

Nog steeds kies ik ervoor niet diep in te gaan op wat er precies is gebeurt in mijn kindertijd tussen mijn ouders en mijn vader en zijn ex vrouw. Dit is iets wat hun privacy ook aangaat en ik vertik het om een kant te kiezen wel kan ik zeggen dat de periode van de scheiding van mijn ouders tot mijn 14e levensjaar blijvende schade hebben aangericht als het gaat om mijn mentale gezondheid.

Mooi omschreven door een van de hulpverleners die ik heb gehad is dat ik schade heb opgelopen tijdens mijn ´´magische jaren ´´ kortgezegd komt het er op neer dat het fundament van je zijn en hoe je dingen ervaart ontstaat in de leeftijd 4 tot 8 jaar en in deze leeftijd heb ik mijn grootste trauma´s liggen.

Daarom begint mijn verhaal dan ook op mijn 14e het moment waarop mijn avontuur met hulpverlening begon.

Via de maatschappelijk werkster van mijn middelbare school kreeg ik 1x in de zoveel tijd (ik zou inmiddels niet meer weten hoeveel tijd ) een gesprek. Praten over wat ik mee maakte thuis en wat er was gebeurt want het was veel. Een goede band een veilige haven dat was het zeker. Maar er bleek ook in deze gesprekken dat ik hulpverlening nodig had die een stapje verder ging dan er op school geboden kon worden.

Vandaar dat ik 14 jaar geleden de huisartsenpraktijk binnenliep en mijn hulpvraag neerlegde. Ik kwam terecht bij een psycholoog die alleen maar uhu en hmhm zei en niet het gesprek met me aanging en ook geen handvatten gaf. Ik kwam daardoor gewoon niet verder.

Toen ik mede door de omstandigheden thuis mijn diploma niet haalde voor de middelbare school kwam ik op het horizon college terecht. Binnen het horizon college was er hulpverlening vanuit jeugdzorg dit werd geadviseerd door de school omdat ze van mijn oude school wel een tipje van de sluier hadden gehad van wat ik al op mijn bordje had gekregen.

Hier had ik fijne gesprekken met iemand en hij adviseerde mij om het eens te proberen bij de GGZ omdat mijn trauma’s diepe wortelen hadden en daar mensen gespecialiseerd waren om me te kunnen helpen.

Opnieuw ging ik vol goede hoop het traject voor ondersteuning aan.

Ik had gesprekken met hulpverleners steeds verschillende maar echt geholpen was ik niet.

De gesprekken zijn gewoon heel simpel gezegd intro praten afsluiting en dat in 1 uur. Iedereen die mij kent weet dat ik een ontzettende teut ben en graag uitgebreid vertel maar als het er echt om draait heel goed om mijn problemen heen kan praten en dan is er een goede psycholoog nodig om daar doorheen te prikken en uiteraard ook een vertrouwensband.

Deze vond ik hier helaas gewoon niet wel had ik een goede ervaring met iemand die mij daar mindfulness training gaf om te dealen met mijn stres.

Toen ik zwanger was en terecht kwam bij de POMP poli door een zwangerschapsdepressie en ik tegelijkertijd nog intensieve EMDR therapieën volgde voor een trauma periode. Kwam ik eindelijk in aanraking met hulpverlening waar ik mij bij kon vinden. De medisch maatschappelijk werkster van het ziekenhuis voerde namelijk echt een gesprek met je stelde vragen en confronteerde ook wanneer je even de verkeerde kant op dacht. Dit was wat ik nodig had.

Ze adviseerde thuisbegeleiding zorg vanuit de Omring om me op te vangen na de bevalling (hier heb ik in een eerdere blog en op mijn insta al over verteld ) Een tijd lang redde ik het met alleen deze hulp ik voelde me sterker worden. Tot deze hulpverlening werd afgebouwd door de gemeente en ik letterlijk in het diepe werd gegooid. Zwanger van ons 2de wonder voelde ik aan alles in mij dat dit niet juist was voor me dat het me angstig maakte en niet geheel onterecht.

Toen onze dochter een huilbaby bleek te zijn kwamen daarmee vele trauma’s en problemen bovendrijven die ik heel lang heel diep had weg kunnen stoppen. Problemen en verdriet uit mijn eigen kindertijd waardoor ik simpel weg gewoon niet kon dealen met de situatie. Het uwv gooide er nog een schepje boven op wat betreft re-integratie en binnen no time stond ik fulltime te werken met een huilbaby thuis en contra aan mijn man omdat de gastouder organisatie geen gastouder kon bieden. Ik groef letterlijk mijn eigen graf in die tijd. Ik was heel ongelukkig, voelde me wanhopig. Ik wist niet wat ik met mezelf ,mijn werk maar vooral mijn kind moest. Toen ik eenmaal in elkaar stortte van verdriet toen er bij het consultatie bureau werd gevraagd door onze begeleidster daar hoe het met me ging brak ik.

Ik vertelde eindelijk wat er op mijn hart rustte waar ik iedere dag mee dealde en dat ik niet wist of ik zo nog langer wilde en kon leven.

Ze adviseerde mij om contact op te nemen met Jony een gezins’/kinder/natuurgeneeskundig psycholoog. Dat dit letterlijk mijn laatste poging zou zijn dat mogen duidelijk zijn maar toch nam ik dit advies heel serieus voornamelijk omdat ze op alle aspecten kennis had. Niet alleen mij kon helpen maar ook mijn kinderen en mijn man die dagelijks met mij te dealen had.

Het was een heftige tijd door de huilbaby periode was Lieke van mij vervreemd (hier heb ik al eens over verteld ) hebben we eerst weer gewerkt aan de connectie tussen moeder en kind.

Vervolgens volgde er een zware burn-out mede doordat ik simpelweg nooit heb geleerd grenzen te hebben en hier mee om te gaan kwam ik mijzelf kei hard tegen. Nog steeds heb ik te maken met de restgevolgen hiervan.

En toen zijn we actief gaan werken aan een verandering maken in mijn systeem in hoe ik dingen aanpak. En daarmee aansluitend actief aan de slag met EMDR therapie gevolgd door een wandeling van 2 a 3 uur op het strand van Schoorl. De sessie zelf duurde 2 uur en de wandeling dus ook nog 2 a 3 uur. Vermoeiende intensieve dagen die mij veelal niet in de koude kleren gingen zitten maar toch voelde ik me de dag erna een stukje lichter opgelucht misschien wel langzaam aan voelde ik me steeds een beetje opgewekter en gelukkiger kon ik thuis dingen aanpakken die ik had laten liggen.

Ik vond de weg terug naar mijzelf. En zo bespraken we de pensionering van de psycholoog die mij bijna 4 jaar lang in behandeling had wekelijks met af en toe een vakantie er tussen van 3 weken.

Er zou een nieuwe psycholoog komen maar ik heb na alle jaren van hulp behoefte aan rust en even geen behoefte aan het opbouwen van een nieuwe vertrouwensband met een psycholoog mijn energie en aandacht is nodig in mijn gezin.

En de afrondende weken was ik dan ook bezig met leren om gaan met mijn laatste struikelblok. Grenzen mijn eigen grenzen bewaken, Andere hun grenzen leren herkennen. En het behouden van mijn innerlijke rust ervaren dat rust geen voorland is van een grote paniek situatie maar rust een moment is van geluk. Een moment is om op te laden en niet bedoeld is voor het voorbereiden op wat komt of om door te pakken naar iets groots en geweldigs. In rust hoef ik niet aan te staan maar mag ik mezelf even uitzetten mag ik even intens genieten van de stilte en van dat om mij heen. Kan ik de tijd nemen om te kijken naar de kinderen die elkaar niet het leven zuur maken maar naar al het moois dat in ze zit.

In rust mag ik genieten van mijn man mijn geweldige man die mij door al deze jaren (van de 14 was hij er bij 7 intensief betrokken )heen heeft gesteund. Met me mee vocht en mee dacht. Dankbaar zijn dat we aan het eind van deze jaren op een punt dat ik op alle gebieden sterk genoeg ben om de koers op geluk te zetten nog steeds samen varen op ons schip.

En dat vind ik dood eng. Want rust geeft mij gewoon intense gevoelens van wanhoop angst en onrust. Het zet mijn alarm stand meer open dan wanneer dan ook. In rust voel ik alle signalen nog intenser binnenkomen. Waar anderen in rust opladen kijk ik gespannen om me heen in afwachting van de volgende klapper want zo gaat het al 28 jaar.

Ik zal nog moeten gaan leren hoe ik hier mee om ga maar dit kan ik niet leren zonder dat ik een tijdje geen hulpverlening heb gehad. Doordat ik al 14 jaar actief in herstel processen verwikkeld ben. Heb ik ook al jaren geen rust omdat je continu rommelt in troebel water (al was dit water ooit inktzwart ).

‘’ onze mooiste ervaringen zijn onze stilste momenten’

Het water heeft het nodig om tot rust te komen zodat je na verloop van tijd bij het meertje kan kijken van boven af wat er nog ligt om opgeruimd te worden. Of misschien wel te besluiten dat het er goed ligt en te ervaren dat er soms dingen zijn. Die er mogen zijn.

Dat ik nu soms momenten van rust ervaar en daarmee ook geluk weer herken is voor mij een onwijze overwinning. Optimistisch ben ik altijd geweest altijd heb ik hoop gehad dat er aan het eind van de tunnel ligt is. Of de hoop weer terug gevonden.

Maar dat ik het nu ervaar zonder dat mensen mij er op moeten wijzen continu dat is iets heel bijzonders het overvalt me soms ook echt. Emotioneert me roert me tot dikke tranen die niet te stoppen zijn tranen van geluk. Ik heb nooit kunnen ervaren wat tranen van geluk betekende maar ik weet nu dat ik ze niet kan omschrijven dat ik moeilijk te verwoorden vind wat er op zo’n moment in mij gebeurt.

In de film tinkerbell heeft ze het over tinkelen het geluksgevoel wat ze voelt als ze een mooi idee heeft of weet hoe iets op te lossen het gevoel wat ze heeft als iets op zijn plaats valt.

Ik denk dat ik het nu eindelijk begrijp.

Het maakt me kwetsbaar en kwetsbaar dat ben ik niet graag. Ik moet kwetsbaar toelaten want ik kom veelal hard over doordat ik kort door de bocht kan uitspreken wat uren in mijn hoofd heeft gedwaald harder zijn dan ik het bedoel.

Kwetsbaar maakte mij ooit in mijn leven in gevaar. Gevaar wat er nu niet meer kan zijn omdat ik groot en sterk genoeg ben om te kunnen afweren. En daarom mag ik nu eindelijk ervaren dat kwetsbaar ook iets moois kan zijn. Kwetsbaar maakt het mogelijk dat mensen dichtbij kunnen komen. Je zelf ook toe kunnen laten in hun hart waardoor je er geluk voor terug krijgt.

Kwetsbaar laat me ook janken om televisie programma’s die gaan over dingen die mij altijd al raakte maar nu emotioneler maken dan ik ooit ben geweest.

Maar het woord waar ik mee af wil sluiten is dankbaar

Dankbaar voor Jony en Greta dat zij in mijn leven zijn gekomen. Dat ze mij de juiste weg hebben gestuurd dat ze mij terug hebben gebracht naar mijzelf en het geluk dat ik hen gun tijdens hun beide pensioenen is ongekend.

Ze gaven mij iets waarvoor je denk ik als hulpverlener en ik spreek daarin uit ervaring ,ooit je beroep voor bent gaan doen. Anderen geluk gunnen iets van verschil maken in de wereld al is het maar een beetje. Een proces in gang zetten waardoor iemand verder kan.

Jullie hebben dit voor mij gedaan niet een klein beetje maar een hele hoop jullie waren voor mij die mensen in het leven die het verschil maakte.

Met jullie pensioen gaan er 2 onwijze krachten het hulpverleners vak verlaten mensen die hun vak verstaan en die liefde stralen.

Jullie zullen door mij gemist worden maar ook gekoesterd.

Bedankt is te kort dat vergeet ik niet maar weet dat dankzij jullie er een nieuwe generatie voort kan in geluk.

Een spiraal is doorbroken

‘