7 jaar geleden
#13 ONZEKERHEID EN VERDRIET
Mijn vader is ernstig ziek. Alles is onzeker. Ik voel me heel alleen en J. blijft 'gewoon' J.
Nadat mijn vader de diagnose leukemie krijgt, komt hij meteen in een vervolgtraject terecht. Eerst moet er worden uitgezocht welke soort leukemie het is. Daarna wordt er een plan van aanpak opgesteld en beginnen de behandelingen.
Het is een onzekere en verdrietige tijd. Mijn vader stopt per direct met zijn eigen bedrijf waar hij 37 jaar lang hard voor heeft gewerkt om zich volledig op zijn genezing te kunnen richten. Een moeilijk, maar dapper besluit van hem.
Terwijl we deze onzekere tijden tegemoet gaan, wordt onze familieband nog sterker. Ruzies worden uitgepraat, ook met J., en we omringen mijn vader zoveel mogelijk met liefde & positieve energie.
Dan gebeurt er nog iets. Mijn overgrootmoeder (van moeders kant) komt te overlijden. Ondanks dat ze 92 jaar oud is en al een tijdje ziek, doet me dit veel verdriet. Zij is altijd een sterke, zelfstandige vrouw geweest. Ze heeft in haar eentje 2 kinderen opgevoed, omdat haar man altijd ziek en onderweg was (tbc). Ook in de oorlogstijd! Ze heeft nooit geklaagd, ze droeg haar last en genoot ondanks alles met volle teugen van het leven. Zij is het soort vrouw dat ik altijd heb willen zijn.
Dit zijn het soort momenten dat je je partner keihard nodig hebt: voor steun, voor gezelschap, om uit te kunnen huilen. J. is deze partner duidelijk niet. Hij trekt alle aandacht naar zichzelf toe & het geweld blijft. Het wordt op een gegeven moment zelfs zo ernstig dat hij me van zich afgooit & ik daardoor op mijn stuitje beland. Ik krijg even geen lucht en het wordt zwart voor mijn ogen. Terwijl ik lig te huilen op de grond, komt J. gevaarlijk schreeuwend boven mij staan: 'Zie je wat je doet? Dit heb je mij laten doen?' om vervolgens weg te gaan & mij daar alleen achter te laten. Ik kan mezelf amper rechtop hijsen.
Ik vertel het aan niemand. Mijn familie heeft wel wat anders aan hun hoofd. Ik voel me enorm alleen en ik blijf veel pijn houden. Ik kan niet eens meer normaal zitten. Mijn fysiotherapeut die me daarmee helpt, vertel ik dat ik zelf gevallen ben. Ik draag een groot, donker geheim met me mee en dat begint zijn tol te eisen.