11 maanden gemis...

If I had wings

I’d fly to you

I miss you to the moon and back

- Out of the ashes -

Het gemis van Juliëtte blijft voor altijd… Ik denk niet dat het uit maakt hoeveel kinderen ik nog ooit zal mogen krijgen maar Juliëtte zal nooit bij ons aan tafel zitten. De twintigste was het 11 maanden geleden dat je ons verliet. De laatste ‘vermaanddag’ is voorbijgegaan. Volgende maand zal het eerste jaar zonder jou voorbij zijn gegaan. Een jaar… dat is langer dan ik je hebt gekend. Langer dan dat ik wist dat je zou komen. Ik ben mij nog nooit zo bewust van de tijd geweest. Van de ene kant ging het jaar heel snel voorbij… maar aan de andere kant lijkt hij te kruipen. Tijd is maar een gemeen iets. Nog altijd leef ik van dag tot dag. Ik had verwacht dat ik 11 maanden na het overlijden inmiddels wel meer gewend zou zijn aan de situatie. Dat ik niet continue op zoek zou zijn naar mijn derde kind. Nog altijd als ik met mijn twee andere meiden op pad ben, voelt het niet compleet. Ik blijf op zoek naar mijn baby… naar het kleine meisje dat nu bijna 1 zou moeten zijn. Ik kan mij er geen voorstelling van maken… en soms kan ik mij die voorstelling juist te goed maken. Hoe anders het zou zijn geweest nu. De dagen dat ik het mij even niet kan voorstellen zijn pijnlijk maar de dagen dat ik er aan denk dat hoe nu ze nu zou zijn geweest zijn misschien nog wel pijnlijker. Ik heb nog niets kunnen vinden dat de pijn van het verlies van een kind draaglijker maakt en toch gaat iedere door. Ik leef eigenlijk in twee soort werelden. Eén waar ik blij ben met de kinderen die bij mij zijn en één waar het gemis van Juliëtte altijd op de voorgrond aanwezig zal zijn. Ik merk steeds meer dat het voor de mensen om mij heen al een jaar geleden is…. Deze mensen zijn aan de nieuwe situatie gewend… Zij hoeven niet te dealen met een gezin dat nooit meer compleet is. Hun gezinsleden zijn iedere dag om hen heen. Begrijp mij niet verkeerd… ik gun het niemand om een kind te missen en ik ben blij dat zij dit intense verdriet niet hoeven te dragen maar ook is het moeilijk om te zien voor mij dat het een gebeurtenis was… die nu op de achtergrond is verdwenen. Zo langzamerhand weet ik ook niet of er wel zoiets bestaat als een ‘rouwperiode’. Wellicht bestaat dat voor overledene die kunnen accepteren dat hun geliefde een leven heeft gehad. Ik denk dat het verlies van je kind hierin anders is. Naast het feit dat ik mijn kind niet zal zien opgroeien ben ik ook mijn eigen toekomst kwijt. Mijn dromen over mijn kinderen. Ik zal Juliëtte nooit zien lachen, spelen of echt huilen. Wat verlang ik terug naar de tijd dat Christine geboren werd… wat vond ik het zwaar dat ze de eerste weken nacht aan nacht huilde als ik toen eens had geweten dat ik nu wist. Dan had ik er zo anders ingestaan. Ik had mij eigenlijk voorgenomen om mijn blogs alleen over Juliëtte te laten gaan maar op dit moment is mijn zwangerschap van haar zusje zo ontzettend verbonden met Juliëtte dat ik het niet los van elkaar kan zien. De angst die ik deze zwangerschap heb, staat in het niet bij de andere drie zwangerschappen die ik heb doorlopen. Het gaat met vallen en opstaan.Het helpt ook niet dat ik deze zwangerschap weer enorm veel last heb van HG. Alles in combinatie met het toeleven naar het eerste jaar zonder Juliëtte is pittig. Nogmaals de wens voor een kindje is zo groot dat de angst in het niet valt maar we moeten er nog 23 weken mee dealen.