109-- bij de psycholoog

Mevrouw Willemse, u kunt verder komen. Ik loop achter de dame aan. Ik ga zitten en leg mijn a2 tekenblok bij haar op tafel. Schaapachtig grap ik; als het op 1 pagina past dan is alles nog te behappen. Ze kijkt aandachtig naar mijn tijdlijn.

Kun je me er rustig wat meer over vertellen? Ik begin bij het begin. Toen ik werd geboren werd mijn moeder ziek. Mijn broer en ik zijn bij mijn opa en oma gaan wonen want mijn vader werkte veel en mijn moeder moest een gesloten inrichting in wegens een postnatale depressie. De eerste 2 jaar van mijn leven heb ik dan ook bij hun gewoond. Met mijn opa en oma heb ik nu nog steeds een speciale band.

Mijn ouders hadden veel ruzies thuis. Je zou zeggen dat je je niets meer kan herinneren van wat er op die leeftijd gebeurd maar jammer genoeg is niets minder waar. Ik heb nu nog steeds regelmatig flitsen van beelden van wat ik toen heb zien gebeuren. De laatste tijd heb ik er zelfs nachtmerries van. De psycholoog zegt niets en kijkt me alleen aan. Terwijl ze af en toe wat aantekeningen maakt. Toen ik 4 was ben ik met mijn moeder en broer in het blijf van mijn lijf huis terecht gekomen. Niet veel later hebben mijn ouders het weer samen geprobeerd maar ook dat liep stuk. We zijn toen in een tijd van een jaar 4 keer verhuisd. Uiteindelijk leerde mijn moeder haar man kennen en mijn vader zijn vrouw waar ook mijn 2 zusjes van zijn gekomen. De zus van mijn moeder had borderline en heeft in de vakantie toen ik naar de middelbare ging in ons huis zelfmoord geprobeerd te plegen en ik heb haar gevonden. Tussen de man van mijn moeder en mij klikte het niet. Toen ik dan ook Dennis leerde kennen wist ik niet hoe gauw we samen moesten gaan wonen. Ik kreeg boef en raakte zwanger. De zwangerschap was me niet gegund en ging fout. 3 maal ging het fout. 3 sterretjes hoog aan de hemel zijn iedere stap die ik maak bij me. Mijn relatie liep op een vervelende manier ten einde inclusief veel gelieg en bedrog.

Niet veel later leerde ik Jesse kennen en kreeg mijn leven structuur en kleur. Toen we een jaar samen waren bleek ik in verwachting van een prachtig mooie zoon. Na een hectische en vooral angstige zwangerschap en bevalling en heel veel angst dat ik meer op mijn moeder zou lijken als dat ik wilde is Davy geboren. Na 2,5 jaar nachtenlang wakker gezeten te hebben heel wat ziekenhuizen en specialisten te hebben gezien is hij nu bijna 3. Nog steeds een moederskindje en ontzettend wijs. Maar het gaat gelukkig goed. En ondanks alle stres die dat voor Jesse en mij met zich mee heeft gebracht gaat het tussen ons ook heel goed. Alleen ligt mijn moeder in een vrij heftige vechtscheiding nu waar ik heel veel last van heb.

En nu zit ik hier bij u en doe ik mijn verhaal. Ze kijkt me even verbaasd aan. "Weetje Nikki, ik heb nog niet veel mensen zoals jij meegemaakt. Jij verteld jou verhaal alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, het enige moment dat ik emotie bij je op zag komen is toen het ging over het verlies van jou kindjes..."

Maar mevrouw, het is ook de gewoonste zaak van de wereld voor mij. Ik ben namelijk niet anders gewend. Ik zie haar slikken op het moment dat ik dat emotieloos uitspreek.  

"Misschien is dat wel het ergste, dat al die ellende gewoon geworden is voor je." 

Nee mevrouw het is leerpunt voor me geworden. Zoals ik ben opgegroeid, zo wil ik het voor mijn zoon niet.