1 week Thuis VS. 9 weken PAAZ.

ik leef, ik leef 'gezond' in een wereld, de thuis wereld. 

Ik leefde, ik leefde 'ziek' in een wereld, de PAAZ wereld. 

Deze twee werelden zijn met de woorden "doei" uit elkaar getrokken, of zijn ze gefuseerd? 

"Schatje ik ben werken" Bart vertrekt weer. Ik ben nu een kleine week thuis en moet toch echt wennen aan alle normale dingen. Het ritme wat ik had ben ik helemaal verloren. Op de paaz had ik elke dag het zelfde ritme. 8:30 uur ontbijt, 9:45-11:00 therapie, 12:30 lunch, 13:30 - 15:00 bezoekuur 15:15-16:30 therapie 17:30 diner en 18:30-20:00 bezoekuur. Nu vergeet ik te eten, mijn medicijnen en wat ging ik ookalweer doen? Structuur voor mezelf is ver te zoeken. Ik was er op voorbereid, ik dacht dat ik het wel aan kon. Ik kan het ook aan, maar niet op de manier hoe ik het had bedacht.

"Schat ga je iets doen met Koningsdag?" Vraag ik de avond ervoor. "Nee of jij wil iets doen, maar ik blijf bij jullie" antwoord Bart.  Het antwoord wat ik wilde hebben natuurlijk. "Als het weer mee zit kunnen we wel naar de vrijmarkt lopen" om toch wat Koningsdag te ervaren. "We zien morgen wel, wil je wat drinken?" En daarmee is het onderwerp gesloten. Toch maak ik stiekem wel de emotionele voorbereiding om naar de vrijmarkt te gaan.

Koningsdag 9 uur, ik word wakker en zie dat Bart al weg is, hij is vast B eten geven. Woww niet normaal hoe hoofdpijn ik heb. Toch stap ik uit bed en ga naar beneden, zodra ik door de deur kom "Wow Sandra gaat het wel goed? Je ziet lijk bleek" "jaa het gaat wel, beetje hoofdpijn" antwoord ik na waarheid. "Mijn ouders vroegen of we komen lunchen?" Zegt Bart die nogsteeds bezorgd kijkt. "Ja is goed, vind je het goed als ik nog even ga slapen dan?" "Ja natuurlijk, ik maak je wel wakker over 2 uurtjes" "fijn dankje" en ik duik mijn bed in. Ik slaap ook echt 2 uurtjes, maar word vanzelf wakker, ineens zijn ze er weer, TRANEN, heeeeeel veeeeeel tranen, uit het niets vallen ze over mijn gezicht. Geen idee waarom.

Omdat het bijna tijd is om te gaan zet ik mezelf ertoe om aan te kleden en op te maken. Bij de spiegel zie ik het ook. Ik ben weer sneeuw wit met wallen onder mijn ogen en natuurlijk rode ogen van het huilen. Uiteindelijk ga ik naar beneden, en ik zie dat Bart schrikt. "Schat ik maak me echt zorgen om je, gaat het wel goed?" Ik huil en huil en huil, maar ik zeg niks, ik weet ook niet wat ik moet zeggen. Uiteindelijk vertrekt Bart zonder mij. Ik ga op bed liggen en kijk een serie. Ik besluit dat ik volgende week weer meer structuur ga aan brengen. En weer wat contacten met vriendinnen ga oppakken. 

Over de een half uur is mijn broer hier. We gaan een lekker dagje weg. We hebben geen plannen. Maar ik kijk er naar uit. Mijn uiterlijk is onveranderd maar ik ben natuurlijk nog herstellende van een nu al 8 maanden durende ziekte. En ik heb maar geaccepteerd  (voor vandaag) dat je dat nou eenmaal ziet.

Gefuseerd, de 2 werelden zijn samen 1 geworden. Ik moet nog even mijn draai vinden, maar ook dat komt wel weer. Stap voor stap.