1 stap vooruit, 3 terug.

Hi,

Degene die ons wat langer volgen, weten dat de aflopen jaren voor ons niet bepaald soepel zijn verlopen.

Er kwam natuurlijk veel kijken bij mijn horror zwangerschap waarbij hij ook nog eens te klein en te licht was, daarbij wonen we nog steeds in bij de ouders van mijn man en hebben we veel te voortduren gehad omtrent de gezondheid van Gentley, aangezien hij continu ziek was/is.

Je bent het gewend, je raakt in een soort overleving modus, alle ballen hoog houden.

Je doet wat je moet doen en probeert dit zo goed mogelijk te doen en zelfs dan heb je soms nog het gevoel dat je het niet goed genoeg doet, herkenbaar?

Je werkt, je zorgt, je doet het huishouden en alles wat daarbij komt kijken en de volgende dag begint het gewoon weer opnieuw.

Weliswaar super gelukkig aangezien ik nooit zal klagen over de liefde die ik ontvang, bijvoorbeeld van ons lieve ventje.

Maar tot nu toe wél zonder verbetering, zonder een kans om de situatie te verbeteren, het lijkt alsof elke keer dat we een stap vooruit doen.. we er weer 3 moeten inleveren, letterlijk.

Zoals de meeste mensen weten werken mijn man en ik beide in het zelfde thuiszorg bedrijf. Super leuk en ook handig.

We waren op het punt om te gaan zoeken naar ons (droom)huis, hebben een hypotheek advies laten maken, en hoppa bezichtigen doen en kijken of het dan dit jaar ONS jaar zou worden. Dat is wat mijn man en ik tegen elkaar zeiden, zou het dan nu eindelijk?

Zo positief als we waren, hoe goed we op weg dachten te zijn en eindelijk alles wat rustiger werd, omtrent Gentley aangezien hij geopereerd is en we hopen dat dit hem zal verlossen van continu ziek zijn, en we konden gaan kijken voor een andere toekomst, gewoon voor ons.

Tot we afgelopen week te horen kregen dat het bedrijf waarvoor wij dus beide werken, onder water is komen te staan of met andere woorden ; failliet verklaard is, wat daarbij ook betekend dat we geen salaris zullen ontvangen deze maand, maar dit via het UWV moeten regelen.

Lachen man, samen bij 1 bedrijf werken op zo’n moment, hij geen salaris betekend ook ik geen salaris. Hoe betaal je je vaste lasten, of nog erger.. hoe krijg ik eten op tafel?

Was dit dan de druppel? Was dit het laatste wat ik kon hebben? Ik denk van wel.. op het moment dat ik het nieuws hoorde, leek het alsof alle remmen los gingen en ik al het oud zeer die ik continu mee droeg en achter mijn lach verborgen hield, toe liet en alles tegelijkertijd voelde.

Janken, want ik wist wat dit betekende, weg huis, weg kans om binnen een korte tijd een andere toekomst voor ons te creëren, bijvoorbeeld een eigen kamer voor ons ventje, wat hij zo verdiend.

We hebben zólang geknokt en geprobeerd om vooruit te komen, maar staan op dit moment weer op 0. Is het egoïstisch, dramatisch of zelfs aanstellerij dat ik mij zo voelde op dat moment? Kan, maar op dat moment was dat wat er door mij heen ging en dit keer liet ik eindelijk eens mijn gevoel toe, probeerde ik me niet sterk te houden en ondanks dat misschien niemand dat begrijpt, voelde het goed om op dat moment even geen masker meer te dragen, maar gewoon te voelen.

Wat de toekomst ons in korte termijn zal brengen is qua werk en inkomen erg onzeker, we wachten nog af wat de volgende stappen zijn. Wij zijn beide niet bang om aan werk te komen, hebben beide goede diploma’s in de zorg, dus daarmee komen we vast zo aan de bak. Maar dat het even kut is, dat is zeker.

Word vervolgd..

xoxo

Lisa