1 jaar???? Gaat weg!!!
1 jaar, 12 maanden, 52 weken, 365 dagen.... laat ik maar niet beginnen over de uren die voorbij zijn gevlogen!
Hoe is het mogelijk? Een heel jaar geleden hield ik voor het eerst mijn baby'tje in mijn armen. Dat kleine, rood aangelopen, hummeltje dat amper haar oogjes kon opendoen en alleen haar huiltje kon laten horen. Dat hummeltje is verandert in een vrolijke en eigenwijze dreumes die je de hele dag achterna kunt rennen en al heel bekend is met het woordje 'nee'. Eventjes terugdenken aan alle leuke (en minder leuke) hoogtepunten.
Ik herinner het mij nog goed; "mamma wanneer gaat ze nu eens draaien? Is ze nu niet te langzaam? leeftijdsgenoten doen het ook al". En het standaard antwoordt van mijn moeder; "Joh dat komt heus wel.Ieder kind is anders. En trouwens...wees blij. Straks blijft ze draaien en mag je er de hele dag achteraan. Geniet van de kleine babyfase". Natuurlijk genoot ik van de echte babyfase, maar ik wilde zo graag dat ze wat actiever werd en nuja...wat meer een mensje waar je mee kunt spelen! Ik kon niet wachten om achter haar aan te gaan als ze begon met kruipen of met haar kiekeboe te spelen. Heerlijk leek mij dat!
En ja hoor nu komt het toch echt.... mijn moeder heeft weer eens gelijk........Het is TE snel gegaan! van de ene op de andere dag tolde ze rond door de box, kroop ze alle kanten op en was het staan en lopen langs de tafel een feit. Voor mij werd dit pas goed duidelijk de nacht voor haar verjaardag. Je bent iedere keer als ze wat nieuws heeft geleerd, zo gedreven om naar de volgende stap weer te gaan, omdat je het zo leuk vind, dat je te weinig stilstaat bij alle kleine stappen. Ook was ik altijd druk met mijn vriend aan het kletsen over de zwangerschap die ik nauwkeurig heb bijgehouden in een dagboek. "Ow kijk, vandaag gingen we voor de eerste echo", Wauw vandaag bewoog ze voor het eerst". En dat is nu dan toch echt op zijn eind. Ik heb dan ook stiekem een traantje zitten wegpinken toen ik eraan dacht dat mijn kleine, afhankelijke baby die om de drie uur de borst kreeg, nu een onafhankelijke, grote dreumes is die al probeert rond te stappen.
Laatst heb ik een kleine baby vastgehouden van een vriendin van mij. Jeetje wat is die klein! En was mijn dochtertje ook zo? Ja natuurlijk! Ook haar hoofdje moest goed ondersteunt worden, ook zij wilde alleen in je armen liggen en liet wel eens lekkere zure melk langs haar mondje lopen. Op dat moment keek ik dan ook naar mijn dreumes die in haar autootje door de woonkamer racete en zei:
"Geniet maar van dit kleine hummeltje. Voor je het weet zijn ze groot!"