#1 Het begin van een rollercoaster

Ik wil jullie graag meenemen in het afgelopen jaar, een jaar wat voor mij persoonlijk roerig is verlopen, een diepte waar ik niet uit kan komen. Een jaar met miljoenen vragen en miljoenen waaroms? 

Het begon toen ik een jaar geleden zwanger werd van de tweede, echt ik was super blij met die positieve test, want dit is wat ik wou. De oudste was net 1 geworden en ik heb altijd de kinderen vlak achterelkaar gewild, het was gelukt!! 

De eerste drie maanden was ik ziek, zwak en misselijk. Ik veranderde van baan en had mijn 1 jarige zoon nog rondlopen. Veel veranderingen in een korte tijd, maar ondanks de misselijkheid ging ik super lekker.

5 april jl. de 20 weken echo, ik ging vol goede moed heen. Ik voelde me goed en zoals bij de eerste zal vast alles goed zitten, ik maakte me dus eigenlijk geen zorgen. Met mijn kindje ging het allemaal goed, totdat mijn placenta werd bekeken en me werd gevraagd of ik bloedingen heb gehad in begin van de zwangerschap. Ik schrok enorm van deze vraag, maar nee dit was niet het geval. Ik bleek een afwijking te hebben in mijn placenta die ze vaak zien als vrouwen in begin van de zwangerschap bloedverlies hebben gehad.

De verloskundige ging overleggen; ik kreeg antwoord op wat het wel was : een circumvallata placenta. Ik hoefde me geen zorgen te maken, het kwam 1 op de 7% van alle zwangerschappen voor, maar het kon verder geen kwaad.

Thuis aangekomen zat dit niet lekker. Ik ben gaan googlen en kon vrij weinig informatie vinden, wat k wel kon vinden was het volgende :1. Kans op loslaten placenta.2. Kans op vroeggeboorte.3. Kans op groeiachterstand door slechte doorbloeding van navelstreng en toevoer van voedingsstoffen.

Gelijk met mijn eigen verloskundige gebeld en extra echo's ingepland met 28/32/36 weken, dit om mijzelf gerust te stellen.

Hier begon de stress, de onzekerheid en het vele malen bidden en hopen dat ons kindje gezond en rond uitgerekende datum ter wereld zou komen.

Uiteindelijk met 28 weken doorgestuurd naar het ziekenhuis voor extra controle en ctg. Hier bleek wel dat ons kindje echt aan de kleine kant was, hij zat onder de onderste lijn van de groeicurve voor het termijn. Dus wederom stond ik onder controle van het ziekenhuis.

Uiteindelijk was ons kindje ingedaald met 32 weken en kon er geen goede groei gemeten worden, dit waren de spannendste weken van mijn zwangerschap, juist omdat hij zo klein werd gemeten en ik totaal niet wist wat ik kon verwachten. Elk pijntje zocht ik op, want ja die placenta, je weet het niet. Vaak bij de verloskundige gezeten met mijn angstverhalen, maar ik werd niet gehoord door mijn eigen verloskundigenpraktijk. 

Uiteindelijk met precies 39 weken is ons tweede zoontje spontaan geboren met een gewicht van 3356gram en 50 cm. Gewoon een gezonde jongen. Alle stress om niks dacht ik...

In een volgende blog neem ik jullie verder mee, anders word deze veel te lang.