Één stap naar voren, drie stappen terug

We zijn drie weken verder. Drie trage weken. De KKE gesprekken zijn (godzijdank) verlengd. Ondertussen zijn 2 daarvan al geweest. Daar waar ze de vorige keer helemaal klaar was met co-ouderschap gooide ze bij het 1e verlengingsgesprek een compleet nieuw schema op tafel. Uiteraard na eerst een half uur standvastig géén co-ouderschap te willen. Goh, ze blijft ons verrassen. 

Vorig jaar heeft de rechter uitgesproken in de voorlopige voorziening dat de oudste om de week bij ons zal zijn. De jongste komt in diezelfde week 2 middagen en van zaterdagochtend tot zondagavond.

De nieuwe regeling is 5-5-2-2. Dit schijnt beter te zijn voor de kinderen omdat ze beide ouders met meer regelmaat zien. Vooral ik had veel moeite met deze omschakeling. Gezien we normaal 1 week kinderen hebben, en de andere vrij kunnen invullen. Toch hebben we samen besloten akkoord te gaan met deze regeling in het belang van de kinderen. 

Bij het eerste gesprek is de jongste niet ter sprake gekomen. De 5-5-2-2 regeling geldt in eerste instantie alleen voor de oudste. Ze wilde eerst weten of we hiermee akkoord zouden gaan, voor ze wilde vertellen wat ze in gedachten had voor de jongste. Echter bij het 2e verlengingsgesprek was ze een heel ander mens. Er is anderhalf uur alleen maar gepraat over de overdrachtstijd. Waar mijn vriend graag wilde dat hij zijn zoon vrijdag uit school kon halen zoals dit al het hele jaar gebeurd, wilde zij hem plotseling pas om 18:00 brengen. Zij weet dat de oudste vrijdag uit school wordt gehaald door zijn opa en oma voor wat quality time. Ook al zei mijn vriend dat ze hier haar zoon mee zou hebben, de vrijdag was háár dag.

Wat er verder ook werd voorgesteld op alles was het antwoord nee. Ook als werd voorgesteld om over een volgend onderwerp te beginnen werd dit afgekapt. Als werd gevraagd wat ze in gedachten had voor de jongste, bleek ze dit nog helemaal niet te weten. Zonde van ieder zijn tijd en vooral van het kostbare gesprek. 

We zijn dus niet veel verder gekomen en lijken eerder weer bij het begin te zijn. Niks is nu zeker en alles moet nog besproken worden. Er zijn een boel vragen en we begrijpen niet goed waarom ze zo wisselt in wat ze wil. 

Deze week is onze week met de kinderen. De oudste en ik zijn vandaag bezig geweest om de slaapkamer van de jongste wat op te knappen. Het Intertoys boek is al doorgebladerd en het geweldige speelgoed omcirkelt. Vanavond zetten we een leuke film op en zitten we met zijn drie op de bank voorzien van popcorn. Naast al het vervelende nieuws, is er gelukkig ook altijd wat moois.