Wéér een miskraam: het hartje was gestopt...

We hebben een mooie trouwdag gehad ondanks dat deze eerder plaatsvond in verband met mijn vorige zwangerschap. Helaas eindigde deze is een miskraam maar we besloten toch te gaan trouwen. Dit deden we immers ook uit liefde.

De week na onze bruiloft werd ik ongesteld, weer een teleurstelling.

Ik moest het loslaten, een zwangerschap kun je gewoon niet plannen.

De maand hierna werd ik niet ongesteld, ik voelde direct dat ik weer zwanger was, maar durfde het niet te hopen. Op vrijdagavond heb ik snel in de stad een zwangerschapstest gehaald.

Mijn man had nog gezegd dat we konden wachten tot na het weekend. Die zag het alweer gebeuren: weer een teleurgestelde vrouw. Maar ik wist het en voelde het. De zwangerschapstest was positief en ik was dus zwanger!

We konden het niet geloven en we waren ontzettend blij, maar het gevoel zoals bij de eerste zwangerschap was er niet.

Direct kwam de onzekerheid en angst weer terug.

De week hierna moest ik een echo laten maken van mijn buik omdat ik last had van buikpijn, dit was niet gelinkt aan de zwangerschap maar ik moet dit wel melden bij de verpleegkundige.

Ik ging in mijn eentje naar het ziekenhuis met het idee dat het galstenen waren, of iets aan mijn darmen. De echt duurde lang en plots zij de verpleegkundige dat hij een collega erbij wilde halen. Toen de arts en verpleger op de echo keken dachten zij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zien. De moed zakte in mijn schoenen. Omdat de aanwezige arts geen gynaecoloog is, moest ik worden doorverwezen. Totaal verdoofd liep ik naar buiten, pas toen ik thuis aankwam kwamen de tranen.

Na wat telefoontjes over en weer kon ik gelukkig de volgende dag terecht in het ziekenhuis, gelukkig ditmaal met mijn man.

De volgende dag gingen we naar het ziekenhuis in Utrecht ,we liepen rustig naar binnen en ik had geen pijn. We melde ons aan bij de receptioniste, zij keek mij aan en nadat ze zei dat er een kamer vrij was vroeg ze of het wel goed ging en of ik niet teveel pijn had? Nee, ik heb nergens last van.

In het ziekenhuis moest ik bloedprikken en hierna een uur wachten. Een beetje geschrokken vroegen wij ons af of wij hier dan te licht over dachten. Natuurlijk hadden wij al op internet gezocht naar mogelijke verklaringen, maar het was niet zeker dat het zo zou zijn toch?

Eindelijk kregen wij de echo bij de gynaecoloog. Er bleek niets aan de hand, ik was zwanger en het zat gewoon goed! Vol ongeloof gingen wij naar huis, maar vooralsnog bleef ik met een raar gevoel zitten.

De week erop hadden wij de eerste echo bij de verloskundige, vol spanning gingen wij erheen.

De echo werd gemaakt. Helaas bleek ons tweede kindje te klein te zijn. Zou het dan weer hetzelfde gaan als de vorige keer? De echoscopische vertelde ons dat wij nog twee weken moesten wachten. Twee weken?! Dat is veel te lang!

Hierna volgde een gesprek met de verloskundige, zij luisterde naar ons en stelde voor om volgende week weer een echo uit te voeren. Dit vond ik een fijn idee. De verloskundige wilde de intake doen, maar voor mij voelde dit op dit moment niet goed, we plande dit de volgende keer te doen.

Een week vol spanning ging voorbij en het was tijd voor de tweede echo. Er was te zien dat ons kindje gegroeid was, zelfs het hartje was te zien! Wauw! Wat mooi en bijzonder. Toch kwam ik niet van het gevoel af dat er iets niet goed was. Na een fijn gesprek met de verloskundige besloten we de intake nóg een week te verplaatsen.

Op de derde echo was weer te zien dat ons kindje gegroeid was, zoveel groter en een mooi hartje. Zou mijn gevoel er dan toch zo ver naast zitten?

Helaas niet, op de vierde echo was te zien dat het hartje gestopt was. Op dit moment kon ik niet huilen en dacht alleen maar dat mijn gevoel dus toch terecht was geweest.

Ik wilde zo snel mogelijk naar huis, dit mocht en wij zouden later op de dag gebeld worden om te bespreken hoe nu verder.

Eenmaal thuis, en bij het zien van mijn moeder, stortte ik in en kwam ik tot het besef… weer een miskraam. Kon ik dit nog een keer aan? Helaas, ik zal wel moeten.

De week erop konden we weer terecht bij de gynaecoloog, we konden hier natuurlijk niet langer mee wachten. Ik ging voor de medicijnen, want ik wilde het op deze manier meemaken en zo bewust mogelijk.

De afspraak bij de gynaecoloog kwam, iedereen was lief en aardig en wij werden goed geholpen. Ik heb terplekke de eerste medicatie van de twee genomen. De tweede kon pas 24 uur later.

Ik kon hierna niet meer doen dan wachten, dit viel mij zwaar. Ik wist precies wat mij te wachten stond doordat ik er vorige keer zo door werd overvallen.

De 24 uur hierop heb ik de tweede medicatie genomen: de weeënopwekkers .

Helaas gebeurde er niet veel hierna, na een gesprek met de verloskundige gaf zij aan de volgende dag dezelfde medicatie te moeten nemen. Dit viel mij erg zwaar, ik had al die tijd niet gehuid maar bij dit slechte nieuws kwamen de tranen. Die dag gebeurde er niets, maar in de nacht maar in de nacht kwamen de krampen en verloren wij onze baby. Hierna begon de boosheid en verdriet, mijn wens om een gezinnetje te hebben is zo groot.

De week erna had ik ineens last van trombose in mijn been, we vroegen ons af of de miskraam hierdoor kwam. Na een onderzoek bleek dit geen verband te hebben met elkaar en ook de verloskundige zagen voor nu geen verband.

De week hierna hadden mijn man en ik een gesprek bij de gynaecoloog, we komen in aanmerking voor verder onderzoek.

Want bij de eerste echo werd er Adenomyose geconstateerd maar daar werd toen niets mee gedaan omdat ik al zwanger was.

Pas nu kwamen de vragen over mijn Adenomyose: wat houdt het precies in? Kan ik überhaupt wel een zwangerschap voldragen? Zijn er zwangerschapssuccesverhalen van mensen met deze afwijking

Deze afwijking is nieuw voor mij

We erna weer gesprek bij de gynaecoloog, we komen in aanmerking voor verder onderzoek. Bij de eerst echo zagen ze Adenomyose maar hier werd nu niks mee gedaan wat ja was zwanger? Nu komen de vragen? Wat houdt het in? Kan ik een zwangerschap voldragen? Ik ken het niet, zijn er ook succesverhalen van met mensen met deze aandoening?

Volgende week hebben we een afspraak om te kijken hoe we nu verder moeten.

Ik ben gaan bloggen omdat ik vind dat erover praten helpt.

Ik vind dat elke baby er mag zijn, hoe lang iemand ook zwanger was. Een miskraam doet zo ongelofelijk veel met een mens.

Veel mensen gingen er vanuit dat de tweede zwangerschap niet mis kon gaan, maar toch blijkt dat een zwangerschap niet vanzelfsprekend te zijn maar juist heel bijzonder.Ook vind de omgeving het lastig om er over te praten, ze weten niet wat ze moeten zeggen. Dat snap ik, maar ik vind het fijn om er over te praten. Ook mijn zwangerschap mocht er zijn.

Ik deal nog steeds met onzekerheid voor de toekomst. Misschien had ik gewoon twee keer pech? Ik hoop hierop, want dat zou het makkelijkst zijn.