Wat een nachtmerrie: alles loopt anders

Zondag 21 juli regent het hier de avond echt ontzettend hard. Onze hele tuin staat wel 30 cm onder water. Ik ben op dat moment 5+4 dagen zwanger. Ik krijg een zere buik en dag voelt niet helemaal lekker.. boven heb ik dan ook een flinke bloeding. In paniek naar beneden mijn vriend ophalen en zeg hem dat dit niet goed is.. na 2 eerdere miskramen is bloed zien natuurlijk direct uitgaan van het alle ergste. Ik bel de verloskundige en ook zij zegt dat het niet goed klinkt. Ze neemt morgen even weer contact met ons op om te vragen hoe het gaat. De avond zijn we ontzettend lang wakker en hebben een slechte nacht. 

Om 8:00 sta ik direct klaar om bloed te prikken kijken of mijn progesteron waarde is gedaald.. dit is vaak een teken van een miskraam. Na het bloedprikken bel ik ook naar België en we moeten direct komen die middag. Echt ontzettend fijn! Wel een hele rit van vaak 4 uur enkele reis die kant op. We zijn super zenuwachtig als we in de wachtkamer zitten, heel erg bang om te horen dat het niet goed zit.. ik ben geen stolsels verloren dus dat geeft hoop! Op de echo is een hematoom te zien. Een soort van blauwe plek in de baarmoeder en die veroorzaakt de bloeding. Ook zien ze een beeld in de baarmoeder wat bij deze termijn goed is. De arts geeft wel heel eerlijk aan dat het beide kanten op kan gaan. De week erop moeten we weerkomen voor een controle. Weer even afwachten dus..

Ondertussen ben ik elke keer ontzettend misselijk en is eten echt een uitdaging. De dagen breng ik veelal door in bed of op de bank. Maar als dit erbij hoort om een gezond kindje te krijgen nemen we alles voor lief! De week gaat voorbij en tijd voor een controle mama gaat deze keer met mij mee. We zitten weer ontzettend gespannen in de wachtruimte maar gelukkig zijn we ook iets eerder aan de beurt. De arts vraagt hoe het gaat en dan begint ze al snel met het maken van de echo. Op de echo is een kloppend hartje te zien! Maar wel zie ik direct dat deze langzaam klopt.. de arts ziet dit ook. De groei van het vruchtje lijkt ook wat achter te lopen. Het is wederom afwachten welke kant het op gaat. Al dat afwachten is ontzettend slopend en ik zelf ben er dan ook niet gerust op.. de arts stelt voor 3 dagen later weer een echo te maken om te zien of het hartje sneller klopt. Wij besluiten dit te doen bij de eigen verloskundige in het dorp omdat daar al een afspraak gepland stond en dat is helemaal goed. Die dagen lijken eeuwig te duren.. ik had de verloskundige al een aantal keer aan de telefoon gehad maar nog nooit gezien maar wat een lieve mensen! Ze stelt dan ook direct voor een echo te maken. Er is met maandag geen verschil te zien. 

Ik ben ontzettend verdrietig want ik weet dat dit niet meer goed gaat komen. De groei loopt nu een dikke week achter.. zo oneerlijk want ik ben elke keer zo misselijk. De verloskundige zegt ons even contact te zoeken met België om te overleggen wat we doen omdat er nog wel een kloppend hartje is. België wil geen advies geven over een echo die daar niet is gemaakt dus gaan we de volgende dag die kant op.. ook daar weer hetzelfde beeld maar nog steeds een traag kloppend hartje. De arts geeft aan dat zolang het hartje klopt ze eigenlijk niets willen doen en het even afwachten nog een week.. We maken voor maandag een afspraak bij onze eigen verloskundige en voor vrijdag weer in België. De dagen erna ben ik ontzettend verdrietig want wat is dit vreselijk allemaal zeg.. wat een onzekerheid al weten wij wel dat dit niet meer goed gaat komen. Daar zijn de artsen en verloskundige ook heel reëel in geweest. 

Maandag bij de verloskundige is het hartje inderdaad gestopt met kloppen. Dit voelt ergens als een opluchting. We hebben nu eindelijk zekerheid. Ze verwijst ons door naar het plaatselijke ziekenhuis om te bespreken hoe nu verder. Vanuit België mag ik stoppen met alle medicatie die ik slik en het verder hier regelen. Aan het einde van de week hebben we een afspraak bij het ziekenhuis in de tussentijd in de miskraam niet vanzelf opgang gekomen en ben ik nog elke keer heel erg misselijk. Ik vraag de arts dan ook om medicatie om het op te wekken zodat ik mij hopelijk snel weer wat beter voel. Hij snap het helemaal en schrijft de medicatie voor. Direct in de auto neem ik een tablet in en 24 uur later mag ik dan de andere inbrengen. De arts vertelde alvast een spiegel op te bouwen van paracetamol en naproxen dit omdat het eigenlijk een soort weeënopwekkers zijn. Ergens zie ik er een beetje tegen op maar misschien valt het allemaal mee. Aan het einde van de middag mag ik de tabletten nemen en blijf daarna in bed liggen zoals de arts had verteld. Het komt al redelijk snel opgang met wat krampen en een zere onderrug ook verlies ik wat bloed en stolsels. Dit lijkt het te zijn! Heel erg fijn want dan valt het echt super mee. Het bloeden stopt daarna ook voor een uurtje en de pijn neemt af. Maar helaas bleef het daar niet bij..

In de loop van de avond wordt de pijn in mijn buik en rug alleen maar erger ook het bloedverlies is veel.. Een warme kruik, pittenzak en steeds onder de hele warme douche. Niets lijkt echt te werken.. ik ben ook alleen maar aan het spugen steeds. De warme douche was toch het allerfijnst dus hup weer eronder maar het lange staan lukt niet. We zetten er een stoel neer zodat ik daar rustig op kan gaan zitten. Ik lijk wel niet goed maar oh wat een pijn.. rond 22:00 is het echt niet meer te doen en belt mijn vriend het ziekenhuis en daar mogen we langskomen. Wat zijn ze ontzettend lief op de afdeling zeg! Ze zeggen ook dat die medicatie echt heftig is en wekelijks vrouwen krijgen op de afdeling na het nemen van de medicatie. Dat voelt ergens als een opluchting want dan stel ik me gelukkig niet aan.. Ik mag gaan liggen op een bankje dan komen ze bloedprikken om te kijken of ik niet teveel ben verloren. Ook checken ze de bloeddruk. 

De arts wil graag een echo maken om te kijken of ik het meeste al kwijt ben. Helemaal prima, gaan we doen! En ja het meeste lijkt al schoon te zijn. Ook is er geen vruchtzak of vruchtje meer te zien. Ze wil nog even met een eendenbek kijken zodat ze het daar eventueel met gaasjes en een tang kan schoonmaken. Ik zag die tang liggen en zei tegen mijn vriend dit lijkt wel een bbq tang haha. Jeetje wat een groot ding. De eendenbek en het schoonmaken doet heel veel pijn! Ze vraagt ook iedere keer of ze moet stoppen maar ik denk ga maar door want alles wat weg is is weer weg. Ik knijp de hand van mijn vriend helemaal fijn. Ook de arts zegt dat ik super goed doe en een hoge pijngrens heb, nou dat is super lief te horen! 

Als ze klaar is vraagt ze of we het willen zien omdat ze denkt ook het vruchtje en vruchtzakje eruit gehaald te hebben. Dat willen we wel zien maar ik schrik best van de hoeveelheid stolsels wat ze eruit heeft gehaald en van de grote van het vruchtje en vruchtzakje.. ik had niet verwacht dat het zo groot zou zijn al. Jeetje.. best confronterend. De buikpijn neemt gelukkig af en het bloed zag er ook allemaal goed uit. De arts heeft met een collega nog even gekeken en inderdaad heeft ze het vruchtzakje en vruchtje eruit gehaald. Dan komt de vraag of we het mee willen naar huis maar dat hoeft van ons niet. We mogen samen lekker naar huis! Als ik in de loop van de week ziek wordt, koorts krijg en veel bloedverlies moeten we gewoon weer bellen. Dat zullen we zeker doen maar wat fijn dat we samen naar huis mogen! Er wordt een rolstoel gehaald en dan lekker door naar huis. Onderweg heb ik zo’n trek van al het spugen dat we nog even snel langs de Mac rijden voor wat kleins. Voordat we thuis zijn is het 1:30. We kijken nog eventjes een serie en ik neem pijnstillers en gaan heerlijk slapen. Elke dag gaat het iets beter en ook na zaterdag heb ik niet meer gespuugd! Wat een opluchting. Over 2 weken een controle om te kijken of de hele baarmoeder schoon is.