Vriendin als draagmoeder?

In de beruchte wachtweken heb ik altijd extra tijd om overal over na te denken. Ik begin me de laatste tijd steeds meer zorgen te maken over wat als het niet lukt. Wat als ik nooit mama mag worden? Al vanaf jongs af aan weet ik dat ik moeder wil worden. Ik weet nog dat ik in het afscheidsboek van de middelbare school schreef dat ik mezelf over 10 jaar zie als moeder, met een lieve man en twee lieve kinderen. Daar stond mijn burgerlijke wens dan tussen de wensen van andere klasgenoten, om de wereld rond te reizen, advocaat te worden, een vakantiehuis op Ibiza te hebben of drie Lamborghini’s op de oprit te hebben staan. 

Ik hou echt heel erg van mijn baan als kleuterjuf en hoewel ik echt wel hard werk, hebben mijn prioriteiten nooit alleen bij mijn werk gelegen. Als ik mag kiezen tussen promotie maken en een gezin mogen stichten, dan is de keuze snel gemaakt. Hoewel ik zonder mijn baan ook wel ongelukkig zou zijn hoor. Ik denk oprecht dat ik een geboren moeder ben. Wat voor doelen moet ik mijzelf stellen als ik geen moeder mag worden? Dit zijn vragen die de laatste dagen veel door mijn hoofd spoken. Ik wil echt geen leven zonder voor kinderen te mogen zorgen. Daarnaast ben ik er ook echt van overtuigd dat mijn man en ik een kind een fijn, stabiel en warm thuis kunnen bieden. 

Adoptie en pleegzorg zijn onderwerpen waar mijn man en ik het de laatste tijd wel eens over hebben. Mijn man staat hier echter nog niet erg positief tegen over. Het lijkt hem zo mooi dat je in je kinderen dingen van onszelf terugziet. Ook vind ik dit zelf lastig. Vanuit mijn werk zie ik ook de minder leuke kanten van pleegzorg. Ik vind het idee dat de kinderen, waar je heel erg om bent gaan geven, op elk moment weer bij je weggehaald kunnen worden, erg lastig. Ook zou ik teveel de moederrol op me willen nemen, hoewel pleegkinderen natuurlijk al een mama hebben. Ik hecht me best snel aan mensen en situaties, en vind het dan lastig om afscheid te moeten nemen, omdat ik ze dan al in mijn hart heb gesloten. Ik heb veel respect voor pleegouders en ik zou willen dat ik dat ook zou kunnen, maar ik denk dat ik hier een te emotioneel persoon voor ben. 

Deze keer begint mijn vriendin voor de vierde keer over draagmoederschap. Al voordat ik in een traject stapte opperde mijn vriendin dat zij wel draagmoeder voor mij zou willen zijn. Ik was hier toen nog helemaal niet aan toe, dus heb het gesprek vrij snel afgekapt. Een aantal maanden later gebeurde dit opnieuw. Na de mislukte IVF-poging begon ze er voor de derde keer over. Dit klinkt misschien opdringerig, maar mijn vriendin kent mij en weet dat ik zoiets groots nooit van een ander zou vragen, dus begint ze er zelf over. Ook zijn wij gewoon heel erg open tegen elkaar en hebben zo’n goede vriendschap, dat alles bespreekbaar kan zijn. Ze gaf aan, dat ze ook haar eicellen zou willen doneren. 

Ik was er nu aan toe om hier serieus op in te gaan en kritische vragen te stellen. Haar kinderen zouden dan biologisch gezien een halfbroertje of halfzusje krijgen. Ook zou zij 9 maanden een kindje dragen en het dan weer af moeten staan, zou ze zich daar dan niet aan gaan hechten? En dan nog maar te zwijgen over alle hormonen die ze zou moeten spuiten. Ze leek over veel dingen al nagedacht te hebben. Deze keer herhaalt dit gesprek zich en denkt ze er nog precies hetzelfde over. Deze vriendin is een heel ander type dan ik en ik denk inderdaad dat zij zo’n fantastisch persoon is, die dat echt voor een goede vriendin zou willen doen. Ik vind dit heel knap, want zelf zou ik dit namelijk niet gauw voor een ander kunnen doen. Juridisch gaat dit alleen niet zo makkelijk. 

Pas na een jaar zouden mijn man en ik het kindje, dat mijn vriendin zou hebben gedragen, mogen adopteren, zelfs als het mijn eicel is. Ook heb ik een baarmoeder, dus het is nog maar de vraag of ik voor draagmoederschap in aanmerking kom. Er zitten nog wel heel wat haken en ogen aan. Ik vind het in ieder geval heel bijzonder en zo mooi dat iemand zoiets voor je zou willen doen. Ik denk dat dit het grootste is, wat je een ander kunt geven. Gelukkig is het zover nog lang niet en blijven we hopen dat het ons ooit (nou, eigenlijk liever heel snel!) gegeven mag zijn om zelf een kindje te mogen krijgen.