Van wens naar het uitblijven van een zwangerschap

Elke wensouder (her)kent het moment dat je graag een kindje wil gaan verwelkomen. Begin 2018 is dat moment voor ons aangebroken. Ik heb mijn studie inmiddels een poosje geleden afgerond, woon inmiddels ruim 2 jaar samen met mijn partner en we hebben eind 2017 ons eerste gezamenlijke huis gekocht, beiden een vaste baan: kortom, een stabiele basis is er, dus een kindje zou heel welkom zijn.

Ik ben op dat moment 29 jaar, mijn partner 31. Beiden jong mag ik zeggen 🤪 In onze omgeving vliegt de ene zwangerschapsaankondiging na de andere ons om de oren en we zijn blij voor iedereen. Maar dit versterkt wel het gevoel dat wij ook zulk nieuws van de daken willen schreeuwen. We besluiten te stoppen met anticonceptie en gaan er ergens vanuit dat het in de loop van dat jaar onze beurt is om iedereen heugelijk nieuws te brengen. Little did we know....

Zelf ben ik diabeet en heb ik overgewicht, maar voor zover we weten, ben ik gezond voor wat betreft de voortplantingsorganen. (Dit is middels medisch onderzoek ook bevestigd).

Elke maand kreeg ik een mijn menstruatie en bleven zwangerschapstesten akelig wit als ik wel een paar dagen overtijd was.

De eerste maanden lukt het nog heel goed om positief te blijven als we maand in maand uit niet in verwachting blijken te zijn. Rationeel denkend: "We zijn nog jong", "jaren pilgebruik moet nog uit mijn lijf", "onze tijd komt wel". Maar elke maand deteleurstelling is achteraf toch best pittig geweest. En je gaat vanalles proberen. De Action is rijk geworden van mijn budget voor ovulatietesten 😅 Maar mijn ovulatie ving ik niet. Zelfs niet na 2 maanden dagelijks testen tussen twee menstruaties in. En voor die menstruaties kon ik de wekker zetten, zo regelmatig.

Na ruim een jaar naar negatieve zwangerschapstesten turen en wat andere ellende waar ik liever niet over uitwijd, ben ik naar de huisarts gegaan. Die heeft ons doorverwezen naar het ziekenhuis. En daar begon voor mij toch wel een helse periode, terwijl iedereen om ons heen hier niets van meekreeg. Die maakten alleen maar opmerkingen als: "wanneer komt er bij jullie een kleintje?"  "Duurt wel lang he?" "Nu jullie nog" etc etc. 

Mocht jij dit ook met de beste bedoelingen zeggen tegen vrienden/familie, stop daar aub mee. Je hebt geen idee of je mensen er onbedoeld enorm mee kwetst...

Eenmaal 'aangemeld' bij de fertiliteitstak van de afdeling gynaecologie begonnen de confrontaties. Een intakeformulier bevat vragen die betrekking hebben op jouw biologische afkomst. Vragen die ik voor een groot deel niet inhoudelijk kon beantwoorden. Mijn moeder is in 2010 plotseling overleden, haar moeder (mijn oma) in 2014, dus aan moederskant dingen navragen zat er niet meer in. Aan mijn biologische vaderskant werd het net zo goed lastig: met mijn biologische vader heb ik al vanaf dat ik een jaar of 11 was, geen contact meer (wil ik ook niet, maar dat is een ander verhaal). Emotioneel dus best even een dingetje, maar het is voor een goed doel, dus we vechten door de tranen heen en gaan ervoor. 

Eenmaal door de intake heen kwam de volgende klap. Kort samengevat kwam het erop neer dat wij (nog) niet werden geholpen met een traject i.v.m. mijn overgewicht. Het beleid van het ziekenhuis schreef voor dat ik eerst maar af moest vallen. Alsof ik daar niet al mijn hele leven mee bezig ben, aangezien dat ook voor mijn diabetes beter is. Ik had zelfs al vanuit de diabeteszorg een diëtist uit het ziekenhuis waar ik regelmatig een consult had.

Toch ben ik medisch gecheckt door de gyn en er werd bij mij geen reden gevonden waarom het niet wilde lukken. De partner werd vanuit het ziekenhuis niet gecheckt, aangezien er op dit moment toch geen traject zou volgen. Er werd ons door de arts aangeraden om een zaadtest aan te vragen via de huisarts als we echt nu wilden weten of het bij hem een oorzaak had. En verder gaf ze ons mee dat het bij mij wel van nature zou moeten lukken, en dat we de hoop niet op moesten geven. Ik kreeg een aantal maanden mee om in te zetten op afvallen en dan zou ze weer contact opnemen. En zo gingen we naar huis, met meer teleurstellingen om te verwerken.

Inmiddels hebben we begin 2020. Corona had inmiddels in Azië zijn intrede gedaan. 1 februari 2020 was het 10 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Toch een behoorlijke emotionele mijlpaal kan ik zeggen. Tel daar de rollercoaster van onze zwangerschapswens bij op en dan heb je een moment dat het allemaal ff niet lekker gaat zullen we maar zeggen.

Dit resulteerde erin dat ik alles behalve lekker ging op mentaal vlak. Maar ik vond dat het goed ging met mij, want positief blijven is mijn aard. Iedereen heeft wel eens een mentale dip hield ik mezelf voor. Mijn teamleider zag dit anders en sprak lof uit voor mijn doorzettingsvermogen en positieve houding, maar ze vond het nu wel tijd dat ik eerst even aan mezelf ging denken. Zij heeft mij naar huis gestuurd en ziekgemeld, met de mededeling dat ik "de komende weken niets voor het werk mag doen" (Daar ben ik haar nog altijd heel erg dankbaar voor!!! Dus Jeannette: mocht je dit ooit lezen: dank je wel!😘).

Maar eenmaal thuis begonnen alle gedachten en emoties de ruimte te krijgen om eruit te komen en ik stortte mentaal in....

Wordt vervolgd....