Van IVF naar geen happy ending

Wat is er veel gebeurd dit jaar. Gebeurtenissen die ik helemaal niet had willen meemaken. Nou ja, in eerste instantie wel, maar de afloop is niet hoe we het bedacht hadden. Hopelijk kan ik met het schrijven en delen van mijn verhaal alles een plekje geven en helpt het mij in de verwerking. Daarnaast hoop ik anderen te kunnen bereiken die hetzelfde hebben meegemaakt en er misschien niet zo makkelijk over praten. Laatst vroeg ik op mijn Instagram account of je mijn verhaal zou willen lezen. En of dat dan één lang verhaal moest worden, of meerdere korte. De meeste stemmers kozen voor één lang verhaal. Ik heb het overwogen, maar dit verhaal is niet in één keer te schrijven. En om het hele plaatje te krijgen, moeten we beginnen bij het begin. 

IVF 3

Dus dat doen we dan maar. Het begin was natuurlijk de start van IVF 3 aan het begin van 2022. Na Indy hadden wij gedacht nooit meer aan IVF te beginnen, omdat het traject zo zwaar is. Daarbij was de bevalling van Indy nou ook niet bepaald een droombevalling, dus we vonden het welletjes. Dankbaar en blij dat we na al die jaren toch een dochter hadden mogen krijgen. Tot we er eind 2021 weer over begonnen te praten. Wat als....

Dat ging niet over één nacht ijs kan ik je zeggen. In eerste instantie wilde ik graag een broertje of zusje voor Indy, maar John niet. Later wilde hij en twijfelde ik weer. Maar uiteindelijk toch besloten om het nog één keer te gaan proberen. Want hoe tof zou het zijn als Indy grote zus mocht worden! 

In januari 2022 hebben we de eerste intake bij de gynaecoloog. Aangezien we al wat ouder zijn en mijn eicelreserve bij Indy al niet top meer was, gaan we dat eerst controleren. De uitslag hiervan is dat de eicelreserves inderdaad verder aan het afnemen zijn. Als vrouw gebruik je eerst de eicellen van goede kwaliteit en naarmate je ouder wordt en de voorraad daalt, blijven de eicellen van slechte kwaliteit over. Vandaar dat de zwangerschapskansen afnemen bij "oudere" vrouwen. Dit in combinatie met onze eerdere resultaten en uitslagen, maakte dat de gynaecoloog ons alleen een soort proef-IVF wilde laten doen. Zij liet ons ook duidelijk weten dat onze kansen kleiner dan gemiddeld lagen. De proef-IVF hield in dat we het wél een keer mochten proberen, maar als er maar één of twee follikels zouden groeien, er werd afgeraden om het nog een keer op te starten. Bij IVF wil je zoveel mogelijk follikels stimuleren om je kansen zo groot mogelijk te maken. Als die stimulatie met hormonen niet meer lukt, heeft IVF geen meerwaarde meer. Dus met enige terughoudendheid begonnen we aan een nieuwe ronde.

Veel hormonen, weinig resultaat

Uiteindelijk was het op 1 april zo ver dat we de eerste spuit mochten gaan zetten. Drie weken later hadden we een afspraak in het ziekenhuis voor de zogenaamde uitgangsecho. Ligt de natuurlijke cyclus dan helemaal stil, dan mag je starten met de medicatie voor het stimuleren van de follikels. Dat was het geval, dus met weer een tasje vol spuiten ging ik naar huis. Na een week mocht ik terugkomen voor een nieuwe controle. Vorige IVF poging had ik na een week hormoonstimulatie (met de hoogst mogelijke dosering) zes follikels die groot genoeg waren om aangeprikt te worden tijdens een punctie. Nu, drie jaar later, had ik na een volle week spuiten maar net twee groeiende follikels, en nog niet eens groot genoeg om aangeprikt te worden. Zo, deceptie. Hieraan was dus duidelijk te zien dat IVF voor ons niet zo heel veel meer ging doen. Het grootse effect was weg. Van de follikels die aangeprikt worden zijn er maar een x-aantal bruikbaar. Vorige keer twee van de zes. Ik zag het op dit moment dus al helemaal voor me dat er straks twee follikels aangeprikt zouden worden, waarvan niets bruikbaar zou zijn. De moed zakte me toen best een beetje in de schoenen.

De punctie, nog steeds ellendig

Weer een aantal dagen later mocht ik terugkomen. De twee follikels waren inmiddels groot genoeg en er was nog een derde bijgekomen. Die was nog wat klein, maar kon in een paar dagen nog wat bijgroeien, want de maandag erop zouden we ingepland worden voor de punctie. Het was duidelijk dat er niet meer follikels zouden gaan groeien, dus het moest maar. Op maandag tijdens de punctie, werd zelfs nog een klein vierde follikeltje gevonden, die ook aangeprikt zou worden. Je weet het immers maar nooit. Dit is inmiddels mijn derde punctie, maar leuk worden ze nooit. Deze keer lagen mijn eileiders ook nog eens fijn ver weg, zodat er eerst met een hoop geduw en getrek geprobeerd moest worden om er überhaupt bij te komen. Toen dat eenmaal gelukt was, was de prik zelf niet eens meer zo heel pijnlijk. Ik was al helemaal beurs vanbinnen. Ik kon me goed concentreren op een spijker in de muur en daardoor ook focussen op mijn ademhaling. Uiteindelijk was de punctie dan ook weer zo voorbij gelukkig. Ik bleef achter in ons ziekenhuis, terwijl mijn man met de follikels naar het lab in het Erasmus MC ging. Na bijna twee uur zenuwen kreeg ik te horen dat van de vier aangeprikte follikels, er twee bruikbaar waren voor IVF. Waarschijnlijk die twee die in eerste instantie groeiden. Maar hey, we hadden nog kans! 

Afvalrace

Thuis is het weer een paar dagen wachten op dat belletje van het ziekenhuis of er bevruchting heeft plaatsgevonden. Dat duurt een paar dagen. Deze keer hadden ze tegen mijn man gezegd, dat ze donderdag zouden bellen, tenzij er niks bevrucht was, dan zouden ze eerder bellen. Dat ze dat even niet gezegd hadden zeg, want bij elk telefoontje die week zat mijn hart in mijn keel. Maar het gevreesde telefoontje bleef uit en op donderdag klonk het: u heeft een terugplaatsing. In het Erasmus MC hoorde ik dat er van de twee bruikbare follikels één embryo was ontstaan. Een ware afvalrace. Vandaar dat volume zo belangrijk is bij IVF. Maar goed, met maar twee follikels toch één embyro; 50% is bevrucht, dat vind ik toch een heel mooi percentage. Ons ene zeer kostbare embryootje werd teruggeplaatst en je mag weer naar huis. Weer wachten.

Against all odds...

Al twee dagen na de punctie, toen ik een ochtendje met Indy op stap ging, had ik het idee dat het deze keer misschien wel eens gelijk raak kon zijn. Ik had de hele ochtend al lichte krampjes. Het was veel te vroeg voor een menstruatie natuurlijk, dus ik vroeg mij af of het innestelingskrampjes konden zijn. Je hoopt het, maar niet te hard, want dadelijk spat de bubbel weer keihard uiteen. Het mentale gedeelte van IVF is zo enorm moeilijk. Het is maar wachten, het is jezelf gek maken, het is honderdduizend keer Google-en, het is alles voelen en niks tegelijkertijd. Je wéét dat er bevruchting is geweest, dat je eigenlijk een beetje zwanger bent. Nu moet het nog blijven zitten ook. Elk toiletbezoek is een ware hel. 

Mijn officiële testdatum is 17 mei, maar ik ben een vroegtester en kon me ook deze keer echt niet meer bedwingen. Op 12 mei, één week na de terugplaatsing, doe ik mijn eerste zwangerschapstest. En hij is positief. En die van de dag erna ook. En de dag daarna. En daarna. Tot ver na 17 mei zijn de testen keurig positief en lopen mooi op. Holy shit, ik ben opnieuw zwanger!! Hoe kon dit? Met deze kansen? Je hebt altijd hoop, maar ik heb tijdens deze poging ook heel veel wanhoop gekend. In één keer raak? Met onze voorgeschiedenis.. Onvoorstelbaar!

Volgende keer

In een volgende blog zal ik je meer vertellen over het verloop van deze zwangerschap. Ik zou het fijn vinden als je dan weer mee leest. En wil je in de tussentijd meer zien van mij en ons gezinnetje en hoe het nu met ons gaat, dan ben ik ook te vinden op Instagram.

Liefs, Joyce