1 jaar geleden
Tweede kinderwens
Januari 2023, een jaar proberen later
Januari: voor velen de maand van de voornemens, de maand met goede intenties, het opnieuw heruitvinden van jezelf. Voor mij: het moment dat ik voor de tweede keer in een fertiliteitstraject stap.
De tweede kinderwens die niet vanzelfsprekend verloopt. Je zou bijna echt denken dat er fysiek, anatomisch, biologisch toch mis hoort te zijn desondanks blijkt dit nog steeds niet het geval. Alles werkt zoals het hoort te werken.
Het blijft zo’n dubbel gevoel dat een kinderwens zo afhankelijk is van de medische wereld. Een kind baren, een kind dragen: het hoort het meest natuurlijke proces te zijn van het leven.
Het creëren van leven. Van iets wonderbaarlijks.
Nog steeds blij dat het kan en mogelijk wordt gemaakt door de fertiliteitsklinieken. Toch dien ik naast die dankbaarheid die ik voel ook minder fijne emoties en gedachten te plaatsen.
Mijn lichaam doet niet wat ik verlang, wat ik wil.
Mijn lichaam lijkt niet altijd van mezelf te zijn. Het lijkt één of ander proefproject waar hier en daar wat aan gesleuteld wordt in de hoop dat het zijn basisfuncties kan uitvoeren.
Het voelt best vreemd om je lichaam niet als iets van jezelf te beschouwen. Het te beschouwen als een tool of omhulsel van je werkelijke zelf.
Geloof me dit is niet altijd of heel mijn leven al zo geweest. Wel is het iets dat snel getriggerd kan worden door een samenloop van omstandigheden bij mij. Ik merk het op en laat het zijn. Als dit op dit moment is wat ik ervaar dan hoef ik het niet meteen te overanalyseren of groter te maken. Het mag er gewoon even zijn.
Zolang ik me bewust ben dat het niet van blijvende aard is en ik de terugkoppeling van geest en lichaam terug weet te vinden komt het goed. Vertrouw ik op mezelf. Op mijn kunnen. Op mijn zijn. Ondanks dat mijn lichaam dat me nu tijdelijk in de koude laat staan.
