Twee maanden na de operatie…

En dan zit ik opeens op het eeuwige wachtbankje van een jaar, waarin ik moet herstellen van de operatie. Het wachten geeft me veel tijd om na te denken. Nu ik terugdenk aan het afgelopen half jaar, besef ik me hoe vreselijk heftig deze tijd is geweest. Ik heb nog nooit zo veel gehuild als in deze maanden en achteraf gezien heb ik ook wel gekke keuzes gemaakt (waarvan ik overigens wel denk dat het de goede keuzes waren!). In een hele korte tijd hebben we toch besloten nog “even” een extra ICSI-poging te doen, hoewel we nog twee pre-embryo’s in de vriezer hadden. Ook hebben we meerdere verschillende plannen in een korte tijd gehad. Ik heb continu doorgestreden en ben er zo vol voor gegaan, maar ik heb eigenlijk alleen maar teleurstellingen te verwerken gehad. Vlak na de operatie had ik me daarom voorgenomen om maar vooral veel te genieten van de dingen die me blij maken. Naar dingen toe gaan wanneer ik wil. Op het laatste moment besluiten toch lekker samen met mijn man uit eten te gaan. Lekker veel shoppen en dagjes uit plannen. Spontaan met vrienden op het terras gaan zitten. Eindelijk weer eens een goede cocktail drinken, of twee of drie. En meer van dat soort dingen. Ik merk echter dat dit lastiger gaat dan ik hoopte. Natuurlijk plan ik leuke dingen in en kan ik daar op z’n tijd ook best van genieten, maar het gemis van een gezinnetje blijft groot. Vooral het moment dat je na zo’n leuke dag weer thuis komt in een leeg huis, laat me het gemis alleen maar meer voelen en komen er ook steeds vaker tranen. Ik merk dat ik ook steeds vaker kan huilen om films waar baby’s in voor komen en dat ik steeds vaker boos word op de situatie als ik weer een zwangere vrouw zie. Dit zijn beide dingen die ik niet van mezelf herken. Ook vind ik elke zwangerschap in mijn directe omgeving lastiger worden. Eerder had ik vaak nog de hoop dat we dan nog even tegelijkertijd zwanger zouden zijn, maar nu weet ik dat ik bij al deze mensen de hele zwangerschap vanaf de zijlijn toe mag kijken en er voor mij nu geen hoop is om ook zwanger te worden. Vooral bij vrienden en familie die heel dicht bij me staan vind ik dit lastig. Ik merk dat het traject echt wel een stukje van mijn positieve persoonlijkheid kapot heeft gemaakt. Ik vraag me zelfs wel eens af of ik ooit echt weer helemaal de oude word en of ik het moederschap niet te veel romantiseer. Gelukkig gaan de meeste vrienden heel begripvol met de situatie om en snappen ze als ik een keer een babyshower oversla of een keer later reageer op bepaalde berichten of situaties. Toen ik laatst door mijn Instagram heen scrolde, zag ik een getekend plaatje met een mooie, zwangere vrouw met de tekst “I don’t want to see friends or go out. I just want to lie in my bed and feel the baby move in my belly”. Dit plaatje met deze tekst is wel precies hoe ik me voel en waar ik ten diepste naar verlang. Ik weet dat als ik ooit moeder zou mogen worden, ik ongetwijfeld wel weer eens zou verlangen naar de vrijheid die je hebt als je nog geen kinderen hebt, maar op dit moment lijken alle mooie momenten niet te kunnen tippen aan het geluksgevoel van een baby, die je kunt voelen in je buik.