PCOS
polycysteus-ovariumsyndroom
Een inwendige echo krijgen, de arts ziet het meteen PCOS.
Daar zit je dan, ik in tranen want ik weet precies wat het is omdat een vriendin het ook heeft.
Mijn vriend die geen idee heeft totdat de arts zegt dat de kans extreem klein is om ooit natuurlijk zwanger te raken.
Ik huil, dagen lang, ben van slag, wat nu?
Kom Joëlle positief blijven wij kunnen dit!
Wij kiezen er samen voor om het traject te starten, want niemand weet hoelang dit zal gaan duren. Je krijgt medicijnen mee om een bloeding op te wekken (menstruatie) en daarna hormonen voor een eisprong. Bij de apotheek werd er wel bij verteld: mocht je de medicijnen gaan Google, schrik niet. De Letrozol wordt ook gebruikt voor het bestrijden van borstkanker.
Hormonen, hormonen, hormonen gieren door mijn lichaam.
Drie keer in de week naar het ziekenhuis, als het niet vier keer is. Ja ook op een zondag als dat nodig is.
Kijken of er een eitje groeit en of die dan ook uiteindelijk gaat springen en anders laten ze hem springen.
“Misschien moet je er niet zoveel mee bezig zijn, dan zal het vast wel gaan lukken!”
Kan iemand mij vertellen hoe ik er niet bezig mee kan zijn als je wens zo enorm groot is?
Hoe kan ik er niet mee bezig zijn als je drie keer in de week in het ziekenhuis zit?
Ik weet het namelijk niet, ik ben elke keer toch weer benieuwd hoe mijn lichaam het doet en of er weer een eitje groeit en of die uiteindelijk springt.
En wat dan nog het ergste van alles is, is het “wachtbankje”.
Het wachten tot je eindelijk mag gaan testen. Waar dan weer negatief op komt te staan en je uiteindelijk weer ongesteld wordt.
Hormonen slikken, en daar beginnen we weer opnieuw. In alle vroegte, voor mijn werk, nog naar het ziekenhuis om te kijken of het eitje weer groeit en we gaan weer door.
Het doet pijn, het is moeilijk, het is zwaar, er zijn vaak tranen maar we gaan door.
Het maakt het makkelijker omdat het meer bespreekbaar is, het is minder een taboe maar nog is de taboe niet helemaal weg.
Praat er over, want het is rot, je voelt je soms alleen maar weet dat je niet alleen bent.
Ik voel jullie ❤️
Ferdinand En Joyce Booij-wagelmans
😘
Anoniem
Lieve Joëlle! Stoer, deze blog. En ja! Het zou nooit taboe mogen zijn. Wij duimen hard mee dat er binnenkort een kleintje mag gaan groeien in jouw buik. Sterkte samen! Liefs Margot en Linda
Anoniem
Lieve Joëlle, heel veel sterkte kracht en geduld met en voor elkaar gewenst. Ik weet uit eigen ervaring hoe heftig en zware weg dit is die jullie gaan behandelen. Maar t allerbelangrijkste probeer dicht bij elkaar te blijven. Ondanks alle vreselijke hormonen en tegenslagen. Ik hoop met jullie mee. Liefs Ingrid.
Anoniem
Lieve Joëlle,