Paas-Triatlon

De afgelopen tijd zijn we weer in een wat rustiger vaarwater gekomen. Hoewel dat wel lekker is, zorgt dat ook voor wat minder schrijfvoer voor de blog. We hebben er daarom ook voor gekozen om vanaf nu om de week te gaan schrijven. Vandaar dus ook wat verlate paas vreugde. Perfecte timing, nu het Sahara zand en z'n lekkere warme wind het land weer verlaat en we weer een paar dagen met regen binnen moeten wachten.

De paasfeesten werden dit jaar afgetrapt in Brabant. Waar er op de valreep zelfs nog was gezorgd voor een echte paashaas. Dit tot de grote schrik van de kleinste en grote schik van de grotere. Nou is mijn familie al redelijk competitief op een doordeweekse dinsdag, dus op deze feestdag droop het er al helemaal van af.

Vooral bij alle kinderen, die, die competitieve genen schijnbaar zeer sterk hebben doorgekregen van onze generatie. Verbazingwekkend snel ging de iPad aan de kant en nam iedereen braaf plaats achter het gordijn, zodat niemand kon spieken. Natuurlijk zaten er een paar draken tussen die steeds hun neus er tussendoor moesten steken, maar als het goed is ging iedereen eerlijk van start. 

Aan het eind van de dag zat iedereen tevreden op de bank met een enorm ei op schoot. Een ei wat de meeste ouders "per ongeluk" vergaten, om de suiker explosie nog heel even uit te stellen tot de volgende ochtend. Die volgende ochtend vertrokken wij alweer vroeg naar Maastricht voor deel twee van onze paas-duatlon. Daar was de competitie vooral om niet te veel van de vijf gangen tapas thuis te eten, omdat we wisten dat we nog uit eten zouden gaan.

Ik kan met trots vertellen dat Chris en ik beiden een gedeelde podiumplaats hadden, of misschien stiekem gewoon wat makkelijker door eten als er weer lekker eten wordt voorgeschoteld. Maar desalniettemin een podiumplek waardig. En na een hele gezellige avond, zijn we tonnetjerond weer terug gereden naar Den Bosch. Precies op tijd voor het laatste onderdeel van de race, het uitslapen na een food-coma (ik heb natuurlijk met 1,5 uur gewonnen).

Het voordeel van wat minder vaak schrijven, is dat we wat meer kunnen delen. Met wat geluk kunnen we de volgende keer schrijven over de nieuwe toevoeging van de familie aan Chris z'n kant, die nu nog "rustig" in de buik van onze schoonzus zit. En dat mag ook zeker, want met het raden van de geboortedatum ben ik nog wel even in de race. En tja.... t zit in de genen, ik wil gewoon winnen!