Op weg naar een gespecialiseerder traject

Afgelopen week was ik op controle bij de endocrinoloog voor mijn diabetes. Omdat ik nog niet zwanger ben na bijna 6 maanden gaven ze me de keuze om alvast naar de gynaecoloog te gaan om te bekijken wat verdere opties zijn. Dit voelt al een hele dubbele voor mij. Langs de ene kant denk ik dat het wel fijn is om alvast verdere opties te bekijken en eventueel verdere onderzoeken te krijgen maar langs de andere kant had ik gehoopt dat er voor één keertje toch eens iets op de ietwat natuurlijke manier zou gebeuren. Ik neem al metformine om mijn eisprong op te wekken, dus helemaal natuurlijk is het nu ook al niet. En nog meer onderzoeken sta ik ook niet helemaal om te springen. Ik ben genoeg binnenstebuiten gekeerd de afgelopen jaren. Maar ik heb natuurlijk risico op verklevingen door mijn buikoperaties. Dat kan zwanger worden moeilijker maken. Of ik die heb weet ik niet, dat zal de toekomst moeten uitwijzen.

Vermits ze aan mezelf de keuze gaven heb ik er even over moeten nadenken maar heb ik uiteindelijk toch gekozen om een afspraak te maken. Die ligt vast ergens in juli. Zo hebben we nog even de tijd om het te proberen, maar ligt er toch alvast de weg open naar optie b.

Om deze kans niet aan te nemen voelde voor mij ook ondankbaar. Je hoort zoveel verhalen van vrouwen die langer dan een jaar moeten wachten op een doorverwijzing. Ik krijg de optie al na een half jaar. Daar speelt heel mijn medisch verleden natuurlijk ook wel bij mee, maar toch. Het is sowieso een dunne grens om zwanger te mogen worden, of een toestemming die terug wordt ingetrokken. Hoe langer het duurt hoe groter die kans. Dat risico lopen we ook liever niet. 

Ik blijf hopen dat het toch nog op de gewone manier mag lukken, want eerlijk gezegd heb ik het wel even gehad met een medisch object en experiment te zijn. Maar aan het einde van de lijn is een kindje het doel, en op welke manier ook, het zal hier heel erg welkom en geliefd zijn. 

We gaan er dus voor goede moed weer tegenaan.