Onze wens voor een kindje is een rollercoaster

Ja hoe begin je z'n verhaal. Ik denk bij het begin. Maar wat is het begin? Er is zoveel gebeurd voorafgaand waar we geëindigd zijn, dat ik niet zo goed weet waar te beginnen. Maar ik doe een korte samenvatting. 

In april 2018 heb ik mijn vriend Martijn leren kennen. Heel cliché via een dating app. We hadden een grote gemene deler, hardstyle. We besloten na wat dagen appen en te bellen af te spreken, de rest is geschiedenis. Ons leven was toen vrij onbezonnen, we gingen op vakantie naar Rhodos en toen we deze vakantie als koppel goed doorkwamen, begonnen we over samenwonen. In december 2018 hebben we de sleutel van ons mooie huisje mogen ontvangen, toen begon de "ellende".

In 2020 kreeg ik te horen dat mijn moeder die al een tijdje vocht tegen de ziekte kanker, terminaal was en hierdoor uitbehandeld. Ik was niet 2 handen op 1 buik met mijn moeder. Maar dit hakte er toch wel in. Vooral omdat ik met Martijn al een beetje aan het dromen was om een gezin te gaan stichten als dit ons gegund zou zijn. 

Na de diagnose ben ik wat meer tijd met mijn moeder gaan doorbrengen, de "mantel" zorg viel mijn broertje ook zwaar en naast ons werk zoveel mogelijk geprobeerd samen er het beste van te maken. We hebben haar nog een mooie vakantie kunnen gunnen bij haar zus in September 2020. Daarna ging het eigenlijk heel snel. Bij thuiskomst werd ze bedlegerig. Uiteindelijk heeft ze 3 December 2020 haar laatste adem thuis mogen uitblazen, snachts in haar bed. Alleen zoals ze dat graag wilde. Ze had zelfs de zorg naar bed gestuurd. 

In deze tijd lieten wij de natuur al zijn gang gaan voor een kindje, uiteindelijk zonder resultaat. Maar dit verwachtte ik ook niet. De stress van het verlies, het regelen van de uitvaart en alles wat erna kwam. 

Toen alles eenmaal een beetje op de rit was had ik in Maart 2021 een positieve test in handen. Super spannend, ook raar want nu zou ik moeder worden terwijl mijn moeder pas was overleden. Helaas begon hier al onze zwangerschaps problemen. Ik kreeg al vrij vroeg last van spotting en bloedingen. Ik wist natuurlijk niet wat normaal was, maar zo vroeg kunnen ze niet kijken. Dus het was vooral veel afwachten. Toen de bloedingen heviger werden en mijn zenuwen ook kreeg ik een echo. Ik was toen ongeveer 5 weken zwanger. Helaas was hier dus niet veel op te zien. En mocht met een week of 2 terug komen. In die tijd had ik erg veel stress, was ik vreselijk opgejaagd en had ik extreem veel dorst. Uiteindelijk werd de spotting helder rood bloed en na weer een paniek telefoontje naar de verloskundige mocht ik weer langs komen. Dit keer zag ik eigenlijk al zowel aan de echo als aan de verloskundige dat het foute boel was. Ze gaf aan dat de miskraam snel op gang zou komen. Verslagen reden we naar huis. Hoe nu verder? Dan ben ik zwanger en dan gaat het fout. 2 dagen later kreeg ik vreselijke krampen en binnen een halve dag kwam het vruchtje er zelf al uit. Ik was wel wat buikpijn gewend, maar de krampen die ik had van de miskraam waren heel raar en vreselijk pijnlijk. Ik stond vlak voor het vruchtje los kwam krom van de pijn. 

Ik had net het verlies van mijn moeder gehad, en nu kreeg ik het verlies van een zwangerschap voor mijn kiezen. Ik ben toen echt even in elkaar gezakt. Ik wist even niet wat ik met mijn gevoel aan moest. Ja ik kon zwanger worden, maar mijn lichaam snapte het niet. Hoe frustrerend is dat?! 

Hier stopte het uiteraard niet. Want ja hoeveel pech kan een mens hebben. Als je nu nog leest, heb je het misschien wel gelezen, een gek iets wat ik benoemde tijdens mijn zwangerschap. Ik had veel dorst. Ik heb sinds mijn 14e Hashimoto, een auto imuunziekte aan mijn schildklier waar ik al jaren levotheroxine voor slik. No big deal, dit kon wel eens een dingetje worden aan het begin van de zwangerschap. Ik was al jaren goed ingesteld en tijdens de zwangerschap al een keer extra geprikt. De schildklier werkte iets te snel. Dus ik hoefde op dat moment nog geen extra medicatie te slikken. Maar als de schildklier te snel werkt dan is een bijkomst dat je wat afvalt en dat je jezelf wat opgejaagd voelt. 

Dit waren symptomen die ik dus na de zwangerschap en miskraam had. Ik begon af te vallen. Ik was rond de zwangerschap 108 kilo, te zwaar.. maar ja diezelfde schildklier zorgt er ook voor dat ik moeilijk kan afvallen. En ik zag steeds meer gewicht eraf gaan. Eerst wat gestaag 2 kilo, 5 kilo, 10, 20, 30, 40.. oeps..  dit gaat niet de goede kant op. Eigenlijk voelde ik mezelf wel goed alleen ik werd ineens mager, kon eten als een sumo worstelaar en had dorst... echt ondraaglijke dorst. Maar goed er ging nog steeds niet echt een belletje rinkelen.

Maar het afvallen vond ik wel vreemd. Dus in juni 2021 klopte ik aan bij de huisarts. Vertelde wat er aan de hand is. Maar ja ik dacht schildklier. Doe maar even bloed prikken. Al vertrouwde de huisarts het niet echt en heeft ze een groot bloed onderzoek laten doen. Een dag later belde ze al op met de uitslag.. je nuchtere suiker is te hoog.. ja wat is te hoog. 12. Oh ja dat is wel hoog. Ja daarom stuur ik je ook door naar het ziekenhuis.

Okay duidelijk. Nu zit ik nog met mijn hoofd, oh dan heb ik vast diabetes type 2, want ja door de Hashimoto ben ik eigenlijk al jaren te zwaar. In Juli 2021 ging ik voor het eerst naar de diabetes verpleegkundige. Hier heb ik anderhalf uur gezeten. Ik moest leren insuline spuiten, sorry wat?! Insuline spuiten..  Jezus dus ik moet mezelf met naalden in mijn buik en been spuiten. En dat voor type 2. Hahhhaahah ja tuurlijk type 2. Je hebt LADA type 1..... type 1... maar dan is je alvleesklier kapot, toch? Ja klopt... hier kom je nooit meer van af.....

Godverdomme... sorry voor mijn gevloek. Maar dit betekende wel meteen een stop op mijn zwanger worden. Ik mocht absoluut niet zwanger worden. Dit zou gevaarlijk zijn voor mij en dit zou voor een foetus niet goed komen. Ja dan heb je naast Hashimoto, net een miskraam gehad, net de diagnose diabetes ook nog een stop op zwanger worden. Maar we waren al 2 jaar "bezig" met de voorbereiding, instellen van de schildklier en nu mag het niet.

Mijn hba1c kwam terug als 118 dit betekend een gemiddelde suiker van 20... dit moet onder de 53 zijn een 7. Ja wat ga je dan doen? Zo goed mogenlijk je diabetes onder controle krijgen, want dat betekend dat ik weer zwanger mag worden. 

Ik heb mezelf gespoten met insuline, sensoren in mijn armen geschoten. Alles om mijn diabetes onder controle te krijgen. En wat was dit pittig. Nu moest ik ineens gaan accepteren dat ik  moest nadenken wat ik aan eten en drinken in mijn mond stopte. Uitrekenen hoeveel koolhydraten er in producten zitten. Vooral niet teveel snoepen. Want daar moest ik dan weer meer insuline voor spuiten. Van hele hoge suikers 50+ naar hele lage suikers 1.9 en alles wat er tussen in zat.

Binnen een paar maanden, eind november 2021 was mijn doel behaald. Een hba1c van 53. Toen de diabetes verpleegkundige zei, als je zwanger wilt worden dan kan en mag dat. Ja dat laat ik mezelf geen 2x zeggen.

Hoe het afloopt? Dat komt in deel 2!