Ongemakkelijk.

Ongemakkelijk.

Het perfecte woord om dit hele traject te omschrijven, voor mij dan hè.

Ik vind al snel iets ongemakkelijk, van stiltes in de wachtkamer tot aan het ontvangen van complimentjes.

Maar dit hele traject en alles er omheen is één en al ongemakkelijkheid.

Het begint natuurlijk bij die ongemakkelijke eerste echo tijdens je menstruatie, geen enkele inwendige echo is een feestje, maar die eerste is wel echt een ‘lekkere’ start van je nieuwe ronde.

Na een aantal dagen is er de laatste echo, de echo wanneer je eitje groot genoeg is en de gynaecoloog je dus, vet ongemakkelijk en met medische termen weliswaar, je de opdracht geeft die avond seks te hebben en voor de zekerheid die avond er op ook.

Vervolgens heb je al die lieve mensen die interesse tonen in mn gegroeide eitje, zij weten heel goed wat er die avond dus op mijn planning staat wanneer ik vertel dat hij groot genoeg is. Onder die mensen zitten bijvoorbeeld mn moeder, mn zusje, mn schoonzussen en zelfs mn werkgevers…dus.. ;)

Daarnaast zijn ook de gesprekken over dit hele traject ongemakkelijk, bijvoorbeeld de stiltes die vallen als ik heel openlijk vertel dat ‘we een beetje hulp nodig hebben’, maar ook de gesprekken rondom de test-datum (want met een beetje kennis is deze natuurlijk voor iedereen te raden). Ik merk dat mensen zich ongemakkelijk voelen, de vraag ‘en, hoe gaat het met je’ is rondom de testdatum gewoon eigenlijk de vraag ‘heb je al getest?’. En dat vind ik prima, want het grootste deel van deze lieve mensen willen het vooral weten zodat ze er voor mij kunnen zijn, dat ik even mn gal kan spuwen over dat ene streepje wat er altijd verschijnt. Ten slotte hebben we natuurlijk mijn eigen ongemakkelijke gevoel, die eeuwige strijd, dat ik met mijn 2 lieve, leuke en gezonde kinderen in dit traject zit, het blijft ongemakkelijk om dit te vertellen omdat ik nooit goed weet hoe een ander hier over denkt. Terwijl ik eigenlijk juist met iedereen wil delen waar ik mee bezig ben. Ja oké, ik kan geen geheimen houden, maar ik wil ook een soort van ‘taboe’ (klinkt meteen weer zo zwaar) doorbreken. Denk maar eens goed na, hoe vaak lees/zie/hoor je nou een verhaal over een moeder die nog een keer moeder wil worden. Niet vaak, maar die zijn er wel hoor ;). Natuurlijk is de wens voor een eerste kind anders en wellicht groter, maar een wens voor een 2e, 3e of 4e is ook erg groot, en ook echt zo groot dat je toch echt alles op alles wil zetten voor deze wens. En natuurlijk is het voor de vrouwen die uiteindelijk geen kinderen krijgen een groter gemis dan een vrouw die minder kinderen krijgt dan ze had gehoopt. Maar, nogmaals, ook die pijn is alsnog groot. Wat kleiner, maar groot. Misschien leest iemand mijn blogs en denkt diegene ‘ik ben niet alleen’ of wellicht verander ik iemand z’n mening over dit groepje vrouwen, misschien schrijf ik om mijzelf te verdedigen en mij dus minder schuldig te voelen. Ik schrijf het meest om mijn hoofd leeg te maken zodat ik savonds kan slapen, om mijn gevoel en innerlijke discussies letterlijk een plek te geven.

Inmiddels had ik wederom een negatieve test, wederom dat ene stomme streepje. Ergens was ik niet verbaasd, maar dat is meer om het feit dat ik zó gewend ben aan negatieve test dat een tweede streepje wel heel raar zou staan. Aan de andere kant was het dit keer echt een domper, ik was er zo van overtuigd dat het zou lukken met deze injecties. Ik had de hoop op een positieve test met de tabletten al opgegeven dus dat ene streepje dat ik toen zag deed niet zo zeer als deze.

Hoe dan.

Alles was perfect.

Wat doe ik nu verkeerd. Wat is er nu mis?

Mijn werkgever zegt altijd tegen mij; elke ronde is ‘gooien met de dobbelsteen’, de kans dat de bevruchting, celdeling en innesteling goed gaat is elke poging opnieuw 1 op 6. Ik heb mijzelf, net als met de tabletjes, dus 6 rondes de kans gegeven, één van deze rondes gooi ik 6 en is alles wel perfect. 1 van deze rondes zie ik die 2 streepjes.

1 down, 5 to go..