Oneindige leegte

Lieve volgers,

Inmiddels is het ruim een maand geleden dat ik voor het laatst geschreven heb. Het blijft tot op de dag van vandaag ongelooflijk hoe de afgelopen 16(!) maanden zijn gelopen. Telkens opnieuw tussen hoop en vrees leven. Opkrabbelen en weer vallen. Afgelopen Kerst viel me zwaar, heel zwaar. Het werd me duidelijk dat de heftige zomerperiode nog niet voldoende verwerkt was en een nieuwe 3e miskraam maakte me des te verdrietiger.

Geluk bij deze ongelukkige situatie was er dan toch. Op de dag van Kerstavond had ik opnieuw een controle om bloedwaardes te controleren. Een uiterst vervelende afspraak, de zondag van Kerstavond. Ik was niet ingelicht over wáár ik moest zijn, ik heb daarna uiterst lang moeten wachten en werd ik alleen maar meer gefrustreerd. Terwijl ik zat te wachten in een kamer van 2 bij 2 flitste alle maanden aan me voorbij. De vele onderzoeken en controles, de nare medicatie van de zomer, het stoppen van het hartje deze zomer, de operatie. Wanhopig voelde ik me. En nu.. alleen maar wachten op iets wat ik al wist: ik kan geen zwangerschap zien. Buitenbaarmoederlijk met onbekende locatie. Toen ik eindelijk het lef had gevonden om iets minder aardig te benoemen dat ik er he-le-maal klaar mee was stond de arts 5 min. later binnen. Had ik maar eerder benoemd wat ik voelde.. Maar goed, het beeld op de echo bleef leeg en de uitslag van de hcg waarde was nog niet binnen. Dus zo kon ik weer naar huis, enkel gefrustreerd zonder extra info. Merry Christmas.. 

Mijn bloedwaardes bleven dalen dus geluk bij een ongeluk. Geen opname, geen operatie. Afwachten maar weer. Ik beleefde een Kerst met een dubbel gevoel, maar was dankbaar om bij mijn familie te zijn. Daags na Kerst voelde ik aan alles dat dit weer het moment ging zijn. Miskraam 3, spontaan ontstaan en ergens was ik daar heel blij mee.

De periode na de Kerst was moeilijk. Ik kreeg het besef dat het me niet ging lukken om ook deze klap weer te verwerken. Ik besloot een stop te zetten op de ziekenhuis bezoekjes en wilde even géén afspraken en controles. Ik kon het niet meer! 16 maanden lang medicatie, eindeloze controle afspraken, drie zwangerschappen, drie keer afscheid nemen. Ik voelde me leeg en verloren. 💔 

Ik nam de beslissing om opzoek te gaan naar externe hulp. Die vond ik en het is fijn om met iemand van buiten te praten over alles wat we hebben meegemaakt in deze lange periode. Het is en blijft moeilijk om mezelf open te stellen aan het verwerken van verdriet en mijn verhaal te doen. Soms voelt het ook nog heel onwerkelijk. Alsof ik in een waas leef, alles rent en doet en ik voel me vaak enkel fysiek aanwezig. 

Het wordt langzaam tijd voor een grote pas op de plaats. Stilstaan en verwerken. Alles een plekje geven en dan weer vooruit. Ik zal jullie in de volgende blog meer vertellen over de volgende stapjes. 

Sinds kort draag ik mijn kindjes ook letterlijk bij me. Ik wilde vlak na de derde iets bijzonders om ze te herdenken. Ik kocht een passend sieraad en het voelt goed om dit iedere dag in mijn handen te nemen en om te doen. Het is een besef momentje, dat het zo anders had kunnen zijn. ✨

Ik neem bovenstaande spreuk van de afbeelding mee naar elke dag. Weer een mooie uitspraak in mijn steeds langere lijst aan blogs. Lieve volgers, it's ok to feel lost sometimes!

Bespreek je gevoel, bespreek je onzekerheden, je frustraties en je pijn. Pas dan kun je je weer openstellen aan een straaltje zonneschijn 🌞 

Wederom een groot dankjewel voor het lezen van deze blog. Ik waardeer het enorm dat velen van jullie me vanaf het begin zijn gaan volgen en nog steeds meelezen hoe het gaat. ♥️

Er komt een dag.. dan breng ik écht positief nieuws!