Nieuwe ronde, nieuwe kansen: de 3e terugplaatsing!

Na de miskraam raadt de arts mij een rustmaand aan. Door alle hormonen die een korte zwangerschap met zich mee brengt, kan alles behoorlijk op de hobbel zijn. Uit de controle blijkt echter dat m’n cyclus al wel weer stabiel is, maar die rustmaand lijkt me toch wel een goed idee. Een miskraam (of in mijn geval eigenlijk een biochemische zwangerschap) is toch heftig en verdrietig om mee te maken. We dachten dat het eindelijk zover was dat we papa en mama mochten worden, maar dan opeens toch weer niet. Ik denk wel dat ik het geluk heb gehad dat ik mezelf nog niet de tijd had gegund om aan het idee te wennen dat ik zwanger was en me daarom nog niet heel erg aan de zwangerschap had gehecht. Deze korte zwangerschap voelde vanaf het begin niet goed. 

Gelukkig is het zomervakantie en heb ik even tijd om bij te komen van dit alles. De maand erop plannen we weer een terugplaatsing in. De terugplaatsing gaat goed. De arts is nog steeds verbaasd dat ik geen last heb van de grote vleesboom, die inmiddels al 4 cm is. Ik merk dat ik de gynaecologische stoel niet meer raar vindt en dat het Engels praten me steeds beter af gaat. Onder de terugplaatsing kletsen we ondertussen gezellig over de vakanties en de sfeer is, zelfs met die bouwlamp op m’n punani, gewoon relaxed! Dat had ik een half jaar geleden toch niet kunnen bedenken. De wachtweken gaan redelijk. 

Deze keer heb ik de testdag bereikt, zonder bruin- of bloedverlies. Ik voel me precies zoals na de vorige terugplaatsing toen ik zwanger bleek te zijn, dus ik heb een heel goed gevoel. Ik ben deze keer ook niet erg zenuwachtig voor het testen, omdat ik zo goed als zeker weet dat het gelukt is. Ik voel het aan alles. Ik ben heel erg moe en de krampen zijn ook hetzelfde als toen ik zwanger was. Kom maar op met die test! Wat zou het fijn zijn als mijn goede voorgevoel nu ook bevestigd wordt. Na de lange 5 minuten wachten kijken we dan eindelijk of er één of twee streepjes verschijnen. Na één blik weet ik al genoeg… Er is echt maar één streepje zichtbaar: ik ben niet zwanger. Ik ben geen eens verdrietig. Ik voel alleen maar verwarring. De behoefte om nog een test te doen is er ook niet. Het is deze maand niet gelukt. 

Een aantal dagen na de derde mislukte terugplaatsing heb ik een telefoongesprek met mijn arts om een nieuw behandelplan op te stellen voor de volgende stimulatieronde. De embryo's zijn nu namelijk op. Ik had verwacht dat ik volgende maand weer met spuiten zou kunnen beginnen, maar de arts raadt mij een hysteroscopie aan. Hierbij kijken ze met een cameraatje in de baarmoeder, om in kaart te brengen of de vleesboom ook invloed heeft op de binnenkant van de baarmoeder. Als ze daar dan toch bezig zijn, willen ze ook wat baarmoederslijmvlies wegschrapen om te onderzoeken op plasmacellen en natural killers (NK-cellen). Ook passen ze scratching toe, wat het innestelen mogelijk makkelijker zou maken. Ik vind het fijn dat ik goed onderzocht word. Daarnaast raadt de arts voor een volgende stimulatieronde een lang prikprotocol aan, in plaats van het korte prikprotocol dat ik de eerste twee keren had. Ze hopen hiermee dat de stimulatie iets meer embryo’s oplevert dan de vorige keer. Wat een bak informatie krijg ik weer! 

Mijn Engels en zelfvertrouwen zijn inmiddels zo verbeterd dat het me redelijk lukt om de gesprekken zelf te voeren. Telefoongesprekken als deze neem ik vaak op en luister ik later terug met mijn man, zodat we beiden weten wat er gezegd is en mijn man niet steeds vrij hoeft te vragen. Mijn man is ook positief over dit voorstel en we besluiten voor de hysteroscopie te gaan! 🍀🙏🏻