1 jaar geleden
Mijn Laproscopie
Het is alweer een tijd geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Inmiddels is er veel gebeurd.
In mijn laatste blog vertelde ik over de uitslag van mijn vriend en het gesprek met de gynaecoloog over de kijkoperatie.
In de week van dit gesprek werd ik al gebeld door de afdeling die operaties inplannen. Er werd gevraagd naar de verwachte dag dat mijn volgende menstruatie zou beginnen. De kijkoperatie kon voor de week erna ingepland worden. Ik kreeg nog telefoon voor een pre screening, dit ging voornamelijk over de narcose en de herstelperiode.
21 november was het zover. Mijn kijkoperatie stond gepland en ik moest me om 7.00 melden in het ziekenhuis. Samen met mijn vriend ging ik naar het ziekenhuis, na ongeveer 10 minuten waren we aan de beurt. Eerst hadden we een gesprek met een verpleegkundige over hoe de dag eruit ging zien. Ik zou rond 8.15 al aan de beurt zijn en naar verwachting zou mijn vriend tussen 10.00 en 11.00 telefoon krijgen als ik weer op de afdeling zou zijn. Hij ging na dit gesprek dus naar huis en ik werd klaargemaakt voor de operatie.
Al snel werd ik naar de OK gebracht, hier werd nog een keer alles gecontroleerd en toen werd ik in slaap gebracht.
Rond 10.00 uur werd ik wakker. De operatie zat er op en ik had enorme spierpijn in mijn buik. Hiervoor kreeg ik wat morfine toegediend. De gynaecoloog kwam langs en vertelde me dat alles goed was gegaan. Ze hadden 3 plekjes gevonden op mijn buikvlies, deze hadden ze goed weg kunnen halen en opgestuurd naar het lab voor verder onderzoek.
Mijn eileiders waren wel goed open en ook mijn eierstokken zagen er goed uit. Wat een opluchting.
Rond 11 uur was ik op de verpleegafdeling en mocht ik zelf mijn vriend bellen. Hij was net alweer aangekomen in het ziekenhuis en mocht even bij mij langs komen.
Daarna kreeg ik iets te eten en moest ik proberen zelfstandig naar het toilet te gaan. Dit ging allemaal goed en ik mocht dan ook naar huis.
In een rolstoel naar beneden, de auto in en lekker op weg naar huis. Ik dacht nog, dit viel allemaal wel mee.
In de auto ging ik me steeds slechten voelen en bij het uitstappen viel ik dan ook flauw. Gelukkig in de armen van mijn vriend die me naar binnen heeft geholpen. Eenmaal op de bank kwam ik weer bij. Ik voelde me suf, maar voor de rest ging het wel weer.
De rest van die dag heb ik voornamelijk geslapen. De operatie zat erop. Tijd voor het herstellen, al ging dit langzamer dan gedacht...
Kun je ook lezen: Mama mist jou..
