Lieve vleesboom, vaarwel. Ik ga je niet missen!

Hoe vreselijk het ook was om weer een vroege miskraam te moeten ervaren: het heeft ons ook iets positiefs gebracht. We zijn er nu namelijk uit dat we toch de operatie willen gaan doen, om de vleesboom weg te laten halen (laparoscopische myomectomie). Opeens voelt het alsof alles duidelijk is. Dat ik nu twee keer een vroege miskraam heb gehad en verder alle terugplaatsingen mislukt zijn, lijkt er toch wel echt op te wijzen dat er iets mis is in mijn lichaam, wat het innestelen onmogelijk maakt. Het meest logische zou dan toch zijn dat dit aan de vleesboom/myoom ligt. Vorige maand hadden we ons al georiënteerd op ziekenhuizen waar we de operatie uit kunnen voeren. De kliniek in Düsseldorf doet geen grote operaties, dus daar kan het niet. In Nederland staat er een wachttijd van ongeveer 9 maanden voor deze operatie, dus valt daarom ook af. We kwamen daarom uit op het Helios ziekenhuis in Krefeld, in Duitsland. Dit ziekenhuis heeft een wachttijd van vier weken, een contract met mijn zorgverzekering, een Nederlandse patiëntenafdeling en een zeer goed aangeschreven afdeling gynaecologie. De afdeling heeft zelfs prijzen gewonnen, dus dat vertrouw ik wel. Vorige maand hebben we hier een intakegesprek gehad, dus nu zouden we hier zo een operatiedatum af kunnen spreken. Als we contact opnemen met het ziekenhuis, geven ze aan dat ik eerst een MRI moet doen. Een week later hebben we een gesprek om de MRI te bespreken en de laatste onderzoeken uit te voeren. De artsen vertellen me nog een keer alle mogelijke risico’s en dit is me toch een waslijst! Het engste risico vind ik dat bij ernstige complicaties tijdens de operatie, mijn volledige baarmoeder verwijderd moet worden. Ik snap dat ze dit allemaal moeten vertellen en dat de kans op al die enge risico’s erg klein is, maar ik vind het allemaal maar een eng idee. De artsen hebben er vertrouwen in. Ergens in me roept een stemmetje heel hard dat ik deze operatie niet moet doen. Met grote twijfels en met tranen in m’n ogen zet ik een handtekening onder het formulier waarin ik akkoord ga met de mogelijk verbonden risico’s. Na het gesprek met de artsen lopen we het ziekenhuis uit en ik voel de tranen prikken. Ik ben zo gigantisch bang.