Horrorterugplaatsing 8.0

Eindelijk zijn de zes maanden hersteltijd voorbij en mag ik weer beginnen met het traject! Op naar de volgende cryo-terugplaatsing! De laatste maand voelde ik mij net een doorsnee kleuter uit mijn klas, die nog één nachtje moet slapen voor haar verjaardag. Met andere woorden: een overenthousiaste stuiterbal, die nog maar aan één ding kan denken. Ik heb bijna overwogen om een aftelkalender te maken, waarbij ik elke dag een hokje mag inkleuren tot de grote dag: eindelijk terug naar Düsseldorf! Maar ik heb me ingehouden... De ochtend van de controle krijg ik mijn ontbijt bijna niet weg van de spanning. Maar het is positieve spanning. Ik heb er gewoon zoveel zin in! Als ik plaats neem in de wachtkamer, loopt de medewerkster van de Nederlandse patiëntenservice langs: ‘Hey, wat goed je weer te zien! Dat is lang geleden! Hoe is het nu!?’. Mijn eigen arts hoort ons praten en loopt de gang op om mij te begroeten (hoewel ik nog niet aan de beurt bent). Hij geeft aan dat hij heel benieuwd is hoe het er nu allemaal uitziet na de operatie. Het voelt bijna als thuis komen hier. Wat een warm welkom! De arts is erg enthousiast over hoe netjes de operatie uitgevoerd is en over hoe goed ik ben hersteld. Op de echo is (bijna) niet meer te zien waar de vleesboom heeft gezeten. Het baarmoederslijmvlies ziet er weer goed uit, de ovulatie komt er aan en alles ziet er positief uit om voor volgende week een terugplaatsing in de plannen. De dagen tot de terugplaatsing kom ik goed door. Pas in de auto naar Düsseldorf begint de spanning te komen. Zou de terugplaatsing weer zo pijnlijk zijn? Of zou het nu makkelijker gaan, omdat de vleesboom er nu uit is? Ik ben in ieder geval weer bij mijn eigen arts ingepland en hij weet inmiddels hoe een terugplaatsing bij mij werkt, dus dit moet goed komen. Ik ben op tijd aan de beurt en stap vol goede moed het kamertje van de terugplaatsing in. Tot mijn grote schrik zie ik een andere arts. Ik voel de paniek opkomen. Mijn eigen arts blijkt ziek te zijn. De andere arts maakt een echo en geeft aan dat mijn blaas niet goed gevuld is. Hier snap ik niks van, want ik heb keurig mijn halve liter water op. De arts geeft aan dat we dan maar zo gaan proberen of het lukt. In een flits schiet mijn hele eerste horrorterugplaatsing voorbij en zie ik voor me hoe deze arts ook met allemaal verschillende tangen gaat lopen wroeten om die katheter er in te krijgen. Ik raak helemaal in paniek en voordat ik het me besef roep ik ‘STOP!’ en beginnen de tranen te stromen. Ik leg de arts uit wat er al allemaal is gebeurd en waarom ik een terugplaatsing in minder gunstige omstandigheden nu niet zie zitten. We besluiten even een pauze te nemen, tot mijn blaas beter gevuld is. Helemaal overstuur neem ik weer plaats in de (gelukkig lege) wachtkamer. Een half uur later ben ik weer iets gekalmeerd en is mijn blaas ook goed gevuld. De vrouw voor mij was binnen tien minuten klaar met haar terugplaatsing. Ik ben benieuwd of het bij mij ook zo gemakkelijk gaat. De eendenbek wordt opnieuw ingebracht en de eerste poging om de katheter in te brengen wordt gewaagd. En de tweede, derde en vierde. Het doet allemaal weer vreselijk zeer. Hoe kan dat nou? De vleesboom is er toch uit!? De arts geeft aan dat ze het nog één keer wil proberen en dat we anders moeten stoppen en deze maand moeten overslaan. Een andere optie is om een andere arts mee te laten kijken. De arts is door mijn eerste reactie ook bang geworden om me nog meer pijn te doen. Er komt een andere arts meekijken en ook haar lukt het niet meteen om de katheter in te brengen. Er worden extra tangen bij gepakt en na een boel getrek en gewrik zit de katheter er uiteindelijk in. Wat doet het zeer! Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat mijn embryootje uit het lab wordt gehaald, maar uiteindelijk zit hij er dan eindelijk in. Gelukkig is de pijn direct weg als alle tangen en katheter verwijderd zijn. Het bloed alleen best wel erg. Ik hoop dat mijn baarmoederslijmvlies nog wel in tact is voor het embryootje, om zich in te kunnen nestelen. Het embryootje heeft een mooi plekje gevonden in mijn baarmoeder. ‘Probeer de rest van de dag maar wat te ontspannen’, zegt de arts nog. Ik ga mijn best doen! Drie kwartier later loop ik met mijn man en met ons embryootje in mijn buik de kliniek uit. Hopelijk was dit de laatste terugplaatsing!